Begzat Rahmani jeta dhe veprat

Begzat Rrahmani lindi në vitin 1949 në fshatin Zhubrinë të Kërçovës vdiq më 12 Gusht 2018 Kërçovë.

Pasi mori mësimet e para në vendëlindje, të mesmen do ta vazhdonte në Gostivar, ndërkaq studimet e Larta Pedagogjike në Prishtinë.

Ka punuar shumë kohë si pedagog, por që letërsinë e dashuronte që nga fëmijëria, ku edhe poezit e tij të para datojnë që nga bankat e shkollës tetëvjeçare.

Krijimtaria e tij letrare është mjaft e pasur në gjini e lloje të ndryshme si në poezi, proza e tregime ku hapsirën më të madhe ua kushtoj fëmijëve.

Karakteristika më e veçantë e poetit Begzat Rrahmani që atë e madhështonte ishte thjeshtësia me të cilën ai komunikonte me këdo e ku ishte i gatshëm të bisedojë për çfardo teme, por ajo që më së shumti e shqetësonte ishte migrimi, pra ikja e të rinjëve jashtë atdheut dhe fenomenet negative që ai konstatonte nga keqëqeverisja, e të cilat nuk i kursente duke i trajtuar në poezit e tij.

Kështu gjatë krijimtarisë letrare, në tërë veprën e Begzat Rrahmanit vihen re disa nga tiparet kryesore në të cilat mbështetet arti i penës së tij siç janë: kulti i tokës dhe i bukës, shenjtërimi i njeriut dhe natyrës, raporti personal me vendëlindjen, miti i atdheut, historia e të parëve, si dhe zhgënjimi për fenomenet negative të kohës që ai kishte paharruar të shpreh edhe optimizëm për të ardhmen.

 

 

GRISJA E NATËS 

Drita Hënë
griste
terrin e natës
këtë e vërejta
nëpër xhamin e vdekjes
Astma gërrynte
mushkëritë pa forcë
shqetsoheshin rrezet!

 

PIEDESTAL I KALBUR

Simfoni varresh
në tokën time
ofkëllimë
vitesh makabër
për zhdukje gjurmësh 
prijësit e sëmur
piedestali i kalbur.

 

SHPIRTI PA FJALË

Nëpër kreshtat
e një vendi të huaj
me shekuj ruhet
vendlindja në zemër
një ditë të kthehet
gjaku në damarë
të mundi akullin
e lules pranverore
-SHPIRTI I FJALËS-
i tokës – FENIKS
në lëkurën e stinës sime.

 

MERIMANGA

Thurë rrjetën
kafshon pafajsinë
kënaqet si lavire me të pasurin
pa turp drejton gishtin
kah ecin shqiptarët
drejt zjarrit që vet e kallë
për lotë nënash 
syri ngjyrë gri i kohës moderrne !

 

 

BULËZIMI

Në breg të diellit
formula natyre
aromë e trurit
me eshtra lulebozhuri
korridoret e nënës tokë
copëra mushkërishë
plotë silikozë
eshtra të karbonizuara
bulëzojnë nga djersa.

HISTORI E GRISUR

Pikat e KUMUSIT
më dhanë shpirt të kaloj
stepën e pa fund të jetës
i ngujuar në mes të bishave
që rastësisht kanë humbur:
dy këmbë, brirë e bishta
nëpër ferrat e shekujve
për të marrë tjetër emër
e me qëllim humbën dashurinë
për të hapur plagë të thella
që i ruajnë në shpirtin
-HISTORI E GRISUR-

RROBET E VDEKJES

Ne kemi vendosur pritë
për vrasje dhe djegëjen e farës
nga frengjitë amanet.
Bota është e verbët
ne e duam tokën tonë
ju alarmoni për vrasje kopilash
ne s’paskeshim të drejtë për pjellën tonë
ne s’e blejmë qiellin
por mbjellim gjak në tokë
ecim me rrobet e vdekjes për lindje të re
ne shkojmë rrotull :
-vatan, lindje, dashuri dhe vdekje për vatan
pritat në frengji janë vdekje për armikun.

PRISHJA E KUPTIMIT TË ËNDËRRËS

Mendonit se jemi çerdhe zogjësh
Pa krahë dhe lakuriq
Në lisin e vjetër plotë kujtime
Kohërash dhe plagësh nga vizitorët
E pa ftuar të shkretëtirave
Që prishnin qetësinë dhe kuptimin e ëndërrës
Në mëngjezin e qetë plotë këngë
Dhe aromë lulesh pranverore
Duke zhdukur lumturinë e atyre në djep !
Mendonit se jemi ata dhënës të besës
Dhe s’dimë kur na tradhtoni-
Shihni se shkretëtira u ka shkretëruar
E malet u kanë egërsuar tepër
Zbutni pak zemrat dhe kapeni një rreze
Të kuptoni jetën dhe qenjen njeri !

PUSHKATIMI IM

Nga lartësitë e qiellit
pëllumbat më sjellin
mendime të moçme
për libër të ri.
Meteori bëhet copë e grimë
toka nxjerrë fjalë të bukura
bashkë me këngën e vjetër
për gjak lirie
të pushkatimit tim
bota me sy dëshmon !

TRURI I KULLUAR

Trupi i djegur
hiri miell për gatim
në zemrat e fatosave
për fjalën Atëdhe
plot aromë e ngjyra
shpirtërat e poetëve
me trur të kulluar
nëpër gurë lumenjsh
vargjet qirinj jete
zëri jehon si flamuri në valim.

VDEKJEN E KEMI HËNGËR

Kemi dhënë betimin
s’ luajmë asnjë pëllëmbë
korridoret mbani për ju!
pas betimit-
vdekjen e hëngrëm
na ka ngelur tuli i jetës
që thonë se s’ mbarohet kurrë
ndoshta për këtë vend
ne do të vdesim,e ju do të cofni
ne s’ dimë të egërsohemi
amanet kemi durimin e mirësinë
por edhe gjuajtjen në lule të ballit
kurrë s’ kemi pasur punë:
me gra,plaka,pleq dhe fëmijë
prandaj kemi trima betejash
që krenohemi ne dhe bota
jo si ju kapedana barbarë…

SHQIPONJA E NGUJUAR
– B. RR –

Atje gjeta ndërtime të moçme
shqiponja ishte gravuar në gur
toka zvogëlohej si bebëz syri
uniteti i plotë në morte
te varri vetëm me tri lule
qante fëmija për vobegësinë e varrit
sumbullat kundërmonin aromë dashurie
dikush tha:flitet me pietet
la të mitura pa pasuri
njerëzit largoheshin
aroma zgjeronte parzmën
shqiponja lotonte për ngujim
dhe unitetin mortor
putha çupën me dhembje dashurie…

SHTIMI I QYQES

Më kanosej një bishë
me dy këmbët e ngelura
zgërdhihej e lëvdohej
me diçka varë në qafë
tregonte djepin që s’ ekziston
duke shkërmit tokën plotë xehe
për mendime të fëlliqta
Zoti i dha sterilitetin
dhe shtim qyqeje
në trup s’ ka gjak njeriu…

KRATERI I LIRISË

Shenjtëri është lufta për liri
e për këtë tokë pak është luftuar
ajo s’ është lagur as me lotë
e as me gjak,por vetëm me dhembje
ata që kanë pasur dhembje kanë qenë të huaj
sepse nënës kur i thonin nënë turpëroheshin
-ASHTU S’ FITOHET LIRIA-
Sfinksat i shikonin vetëm më një anë
duke turbulluar trurin dhe dritën e syrit
duke thyer jetën në pasqyrën e torturuar
nga mendimet që i ruante sfinksi pas malit
për shkatërrimin e urave të kësaj toke
dhe premjet e damarëve që rrjedh një gjak
si llava nëpër plasaritjet e tokës
gjer te krateri i vullkanit që i thonë liri
e atyre që pengojnë lirinë duhet t’ ua vrasish udhën…

VARRI POETIT

Vullkani i pa shuar
-varri i poetit-
mendimet shpërthejnë
si llava e tokës
me kundërmim dijenie
flaka dhe zhurma
-bibliotekë-
e kohës moderrne.

MJEGULLAT SHEKULLORE

Luftë me mjegullat
për një rreze shprese
me gjysmë mushkëri
Huti mbi çati ndjellte kob
bushtra uluronte në oborr
si nënë për djalin e hastretit
që e djegin në turrën e druve
për rebelizim
të mjegullës shekullore
dhe kryqit plotë hile…

ROJA E QIELLIT

Drita e yllit në qiell
është rruga ime
xhunglat me pabesi
i kam rrugë jeta
gjurmët trimëri
gjaku lirshëm nëpër damarë
me zërin e këngës
plot filiza lashtësie 
bënë roje në tokë e qiell
gabimet i paguajtëm me gjak!

JETA NË GOTË UJI

Rrugë e gjatë
me ujë ndër sjetull
diku preva një dru
për lundën e ëndërrave
drejt rrezes së zbehtë
dhe këngës së zogjëve në kor
në skaj të botës
forcë më jepte uji në gotë
Jeta…

PISLLËK TRURI

Në fushën e luftës
edhe amat shterin
si gjakaku i gjakpirësit
në trupin pa pikë shpirti
që vetvetes ia kall rrënjët 
dhe drita shuhet në gjithësi
nga ajri i gjakosur në vitn e keq
TAVOLINA E VDEKJES KA PËRPARËSI
diellin e detyrojnë të harrojë
për lindjen se ashtu dëshiron
shëmtia e botës së krimbposur
nga kasapi bir lavireje 
I KRIJUAR NGA PISLLËK TRURI.

DHEMBJE TË THELLA 

Mendimet e xhunglës së pashkelur
erërat e egra ndalin aromën e lules
që shtang frymëmarren jetësore
nëpër xhungël që vetëm rrezet e diellit
shohin duke rrotulluar hijen
e tropikalëve plot myshqe e laso
që kurrë nuk zbulohet fshehtësia e tyre
nëpër mendimet e shpendit të lënduar
që rrugën e drejtë e sheh me një sy
por atje në skaj ndodhet ujku gojë hapur
duke menduar për ujin që kurrë s’ ia ka turbulluar
por ujkun në xhungël e mundon butësia
pasi e keqja vetëm me të keqe mundet
DREJTËSINË E VRET HISTORIA E RE
me buzëqeshje të ëmbëla laviresh
e me dhembje të thella në jetë… 

USHTARËT E GURËZUAR

Vriten pëllumbat
gjaku vërshon
ushtarët gurëzohen
zemrat shndërrohen në histori
Feniksat lindin në sinor të vet
projektilat zhduken pa gjurmë
arkeologët grinden
për gjeografinë e pëllumbave.

DALLGËZIM MENDIMESH

Nën rrezet e purpurta të hënës
mjegullat shkrihen në pluhur vizullues
trupi qetësohej me ëmbëlsi jete
luhatjet e degëve afronin agimin
bashkë me cicërimën dhe aromën e luleve
qielli merr ngjyrë të gjelbërtë
kurmi i natës shkrihej si akull 
në fluturim gostitej pulbardha
valët bënin piktura të çuditshme
në oazë mendime të dallgëzuar
kalimtarët sofër e bisedave boshe…

SHPIRTI GJAK GJARPËRI

Truri i vullkanit
depërton në natë e shkyer
toka dridhej purtekë
përmbysen ëndërrat çnjerëzore 
zemrat e hapura për mëkate
gëzojnë trurin e mykur
bota rrënohej nga shpirti
me gjak gjarpëri,mbështjellë
acari përmbys vullkanin
të ngujuar në shtëpi letre
qetësi të imagjinuar ajri
me helmin nga duhma-njeri…

II . COPËTIMI I NATËS
===================

KARBONIZIMI I LULES

Zëri i kokës së groposur
depërton nëpër mermerin e zi
për shpirtin që digjet flakë
në yllin që se njeh astronomia
duke e karbonizuar aromën e lules
në dhembjet e trupit pa shpirt
pasi rrënjët i kalben egërsisht
nëpër shtëpi të mbyllura
bashkë me ikonat e rrejshme
në yllin kryq pa gjithësi.

KËNGË ZJARRI

Gjelat këndojnë
vdekja vallëzon
nëpër oborre
dita bëhet pluhur dielli
kafkat rëndojnë skeletet
vitet e shkrira në jetë
mbi supe bukë mendimesh
bota sillet rrotull
me plagë dëshirash
përplasen udhëkryqeve
duke lidhur ura shekujsh
me këngë zjarresh
në shtëpi të huaj monstrumët!

TRURI I FËMIJËVE TË KËRRUSUR

Nga plagët tona dielli merr zjarr
Truri i fëmijëve piqet më herët
Ata kërrusen pa hetuar
Goja hapet prej peshës
Fjalë të hidhura s’ gëlltiten
Sytë bëjnë roje
Gjumin e vdekur
Se duan trashigim
As lëvdatat plumba pas shpine.

TË VËRTETA TË PA QENA

Dera hapet në kullën e vjetër
me sofrën plot muhabet dhe histori
shpirtërat e shqetsuar për tokë
dhe diell që ngroh
me aromën dhe cicërima
duke zhduk tërbime të moçme
ata flasin të vërteta të pa qena
për karrierë lumi të vërshuar.

IDE TË PURPURTA 

Valët rrokullisen nga mendime kokash
që njerëzit i përplasin për muri pa mëshirë
trutë bashkohen me gjakun në ide të purpurta
shpirtrat ikin larg në qiell nga hidhërimet
mishrat futen thellë në tokë për një shenjë varri
për ushqim të servuar për urtakët e tokës
historianët të flasin e poetët të thurin vargje
për marritë e kanibalëve mbi tokë!

COPËTIM NATE

Nata zhduket me rrezet e hënës
nëpër valët e detit të tërbuar
e atje larg diku në skaj
përplasen nëpër shkëmbinjt e thepisur
e ajo natë bëhet copë e thërrmija
atëhere rrezet e hënës duke u valvitur
nëpër detin pafund përqeshin natën
që bëhet një shkumë e fëlliqur deti.

ROB I GJUMIT

Gjumi thellon
si brendia e detit
në ëndërr të bukur
robin e gjumit
trupat kënaqen 
pa hetuar gërvishjet
e natës me thonjë mace
pastaj me cinizëm
ngushëllojnë
për kokë të shëndoshë.

MERIMANGA NË PARIS
-Omer Kaleshit –

Harqet e Urës së Gurit
ia dërmonin trurin
si elektromotorri në punë
e ai zhurmën e kthente
në spektër ngjyrasha
si lulet e bukura të
-CHAMPS ELIZES-
ku ateleja e pritte
Artistin Kapuç Bardhë
në atarin e Vejushës së Zezë
ku nënën se kalb Toka e Hënës
duke ju lutur Zotit të Senës
për birin e urtë duke mallkuar
Merimangën e Zezë për shpifjet
e shekullit njëzet dhe pluhurin
që i hudhet botës së prishur
ARTISTI QESH E QANË SHQIPTARÇE…

GJENI

Gjeni i pastër
kurrë si ngjitet
Buçës e Qenit
që kënaqin epshet
e mëkatojnë shpirtin.

RRËNJËT E ZISË

Vrasësit e sojit të vet
përlyejnë rrezet e diellit
duke i këputur aty-
ku Zoti jep gjasllëri.
deti turbullohet në mëngjes
nga lotët e përgjakur të
shkëminjëve për rreth.
mushkëritë e kalbura
mallkojnë katilin
duke ia prerë damarët
që vinë nga rrënjët e zisë.

VDEKJA HIDHËROHET

Aty ku shkrihet truri
ka bisedë burrash
veshët bëhen të lumtur
zemra qetëson epshet
shpirtit i zgjatet jeta
dhe mbushet plot vepra
vdekja hidhërohet 
sepse bëhet plakë. 

DITA E TMERRIT

Tinzisht më vritnin lotët
që rrokulliseshin si shkëmbinj
nëpër faqet e zverdhura
të zemrës së tronditur
ku eteri thirrte
njeriun e maskuar
e ai hamendej mbi viktimën
dhe betimin e Hipokratit
një zë ulurimë i vinte
duke depërtuar thellë në zemër
ato dy sumbulla u rrokullisën
faqeve të viktimës pa shpirt
duke thënë :”Ditë Tmerri”
rrudha e thinja u shtuan…

RREZE PLUMBASH

Së bashku me terrin
fundoseshin në shishen
e zbrasur atë natë
duke shikuar siluetën
e saj nudo përpara pasqyrës
të copëtuar si yjet që derdheshin
në qiellin e pa fund,shpirtin
ma copëtonin ato rreze plumbash
nga thimthat e çuara përpjetë
dhe gjumin e ikur atë natë
nëpër rrezet e hënës dhe
shpirtin e derdhur nëpër
atë shishe që zbrazej
atë natë të mallkuar…

FATI…

Dikund nëpër valët
e detit të turbulluar
thonë ndodhet fati im.
Për atje rrugë s’ ka
por rrallë nëpër terr
vizullon një rreze drite
nga lart vjen e fundoset
si meteor në detin pa fund.
Mua valët më përplasin
nëpër shkëmbinjtë e shkyer
e një zë përsëritet pa ndal:
– VAZHDO…

DAMAR JETE
– J . G –

E fortë ishte qafa
për peshën e trupit
por pesha e trupit
tmerronte armikun.
Për rehatinë e vet
ai zgjodhi plumbat
për qetsimin e poetit
ajo rrëke gjaku
u bë damar jete.

AUREOLA E LAVDISË
-Safet Belulit –

Burgu pret të dënuarin
nga i dënuari për të dënuar
pinjollin e trungut sa vet toka
nga trungu i vetmuar dhe parrënjë
me re breshëre e bubullima rrufeshë
toka se duron at trung qelbësirë
e përmbys edhe burgun me terrin e madh
lindin lastarë bashkë me aurorën e mëngjesit
për tu dalë Zot-
si shqiponjat krahëhapur në lartësi… 
17 . korrik .2003
Zhubrinë

SHI PIKËLLIMI

Mjekrra u rrit
flokët u zbardhën
dhëmbët ranë
buka iku nga sofra
lugët u bënë plumba
motin e kapi
-SHI PIKËLLIMI-
palaçot llomotitnin
për varrin e vjetër
të lules eliksir
që ktheu shqiponjën
në kupën qiellore.

KINI KUJDES

Korbat në besë
deshën t’ ia thyejnë
krahët shqiponjës
kurrë të mos fluturojë
në trollin e vet.
Zgjodhën kohë të pa kohë
dhimbja të jetë më e madhe
e bota mos ta hetojë fare.
Shqiponja fluturon
bota hapi sytë e lexoi
mallkimin e Zotit:
“Siç jeni të pa besë,
ashtu keni edhe ngjyrën”
-JU SHQIPONJA KINI KUJDES-.

FORTËSIA

Nata rëndon
sa fundi i detit
mbi shtratin tim
plaga varr i hapur
nga torturat çnjerzore
dhe lotët gjak qyqesh.
Trupin e tharë
por me zemër fortësi guri
dhe shpresë meteori. 

QENTË E BALLKANIT

Rruga gjarpëruese
plot ferra e molla ujku
gurët dhe kryqet të rrëzuar
nëpër tokën e groposur
shëmton varrezat e Çukës
ku me shekuj bënë roje
rrapi plak ,por krenar.
Historinë e shkruar
ua lexon çangu tingëllues
nëpër afreskat e Onufrit
ku qentë e Ballkanit
e ndiqnin për zhdukje.
Ai qetë nën hijen e Rrapit
vulosi vjetërsinë e vet.

III. DALJE NGA FERRI

RINGJALLJA

Këto vargje do t’i ringjalli
nipi i stërnipit tim
me pak lule te varri
dhe dy fjalë krenarie
pastaj njeriu me nam
me shumë fjalë do të stolisi
trurin e harruar nën pluhur
eshtrat do të mbëlidhen
për të vazhduar rrugën…

MOLLA PROVOKUESE

Rrënjët kërkonin ushqim
Për shtatin dhe frutat
Kurse dielli kërkonte ylberin
Për të zgjedhur ngjyrën e 
-MOLLËS PROVOKUESE-
Hëna me kujdes vështronte
Ndryshimet dhe zbukurimet
E trupave të xhveshur
Nën qiellin plot rreze yjesh
Që prej kohësh zgjonin epshet
Për ardhjen e lumturisër prindore.

DALJE NGA FERRI
-Fishtës-

Shkelmimi i viteve
shndërrohej në pluhur
për oborrtarrët e mjerë
duke mos ofshuar shpirtin
për meshën e popullit…
që mbillej si këngë bilbili
në shpirtin e meshtarëve
duke ua hequr dhimbjet
e ua shtuar jetën…
kurse oborrtarët çmendeshin
pse hapej dera e ferrit.

KU-KU-JA

Shkulni atë dru
ku qyqja lëshon vezë
-KU-KU-JA- e saj
s’ është cicërimë
por mallkim jete
për nënën klloçkë
ajo ia vret fëmijët
për të rritë ato
që kurrë s’ kanë pasur
s’ kanë e s’ do të kenë
-VATAN-.

ËNDËRRA STERILE

Copëra ëndërrash
shpaloj në mëngjes
pastaj i varros
si nusja qimet
mbi syrin belicë
në pasqyrë shikoj
-MARIFETLLËQET-
e magjistares plakë
për shkatërrimin tim
për rehatin e vet
në trollin e huaj.

FIKS – VAKSINA

S’mund të jem i lumtur
në këtë gjimnaz pa emën
AVALLA çdo ditë mundohet
të ma shkrijë trurin.
fëmijët e pasun
pinë cigare “XHOJINT’
-DISPONIMI-
ca kanë edhe “QILLAMA”.
në bodrumin e argëtimit
FIKS VAKSINA.
përfitim me ofendime
jeta bahet çdo ditë
ma e zezë se terri.
zani i shpëtimit më vjen
nga JUGU në gjuhën time.
1965-AVALLË
Beograd

HËNA 

Ditën i lutet diellit
për punën që duhet
të bëjë natën.

Dielli se dëgjon fare
ajo afrohet me kujdes
e puth në të dy faqet 
atëherë dielli largohet
Hënës i shkëlqen fytyra. 

SILUETA

Vetes ia ngula thikën
si shigjetë tejpërtej
në zemërn e vizatuar
pastaj prej karshi
shikoja rrëketë e gjakut
që merrnin siluetën
e trupit të çdegëzuar
prej rrebesheve të kohës.

LUHATEN RROKAQIEJT
-Gonxhe Bojaxhiut-

Dua të di për Shkupin
për lagjen buzë Vardarit
për varret që si kalbin
eshtrat në tokën pjellore.
Mbi varre luhaten rrokaqiejt
gjaku vlon nëpër damarë
Vardari s’ ka aq ujë t’i freskojë
unë natën vonë lutem
pranë eshtrave-
në kishën e rrënuar
nga rrokaqiejt në tokën time.
Ata flasin një gjuhë
prej saj do të gonxhojë
lulja e popullit tim.

MERIMANGA E ZEZË

Ëndërrat s’pajtohen me mendimet
sytë shikojnë ardhmëri laramane
qentë endacakë lehin në mikrofon
-MERIMANGA E ZEZË-
infekton plagët e shekullit
fëmijët vdesin duke ardhë në jetë
korbat e zinjë u këndojnë
nënave mbi kokë.
Hënës ia zënë dritën me errësirë
-SHEKULLORE-.

DREDHITË E KOHËS

Mbi shkrepat e malit
retë rrokullisen
kurse shqiponjat kacafyten
me DREDHITË E KOHËS
dhe UJKUN E URITUR
për gjakun ILIR,duke thënë:
-“KËTU E GJETA REHATINË TIME”
edhe pse ti dhe mali gjëmoni
s’ hapen frengjitë
e shtëpive të gurta.

GJËMIM VARRESH

Liria e shkëputur është
-GOSTI E HELMUAR-
i tha plaku i moçëm
mbretit egërsirë.
Në heshtje shikojmë
imazhe arkivolesh
nga trurët-
e kafkave të copëtuara
vlon gjaku në damarë
e varret gjëmojnë për
-LIRINË E SHKËPUTUR-.

KRONGJI GJAKU

Nëpër yjet e natës
shpërndahen plagë
me krongji gjaku
plot dyzet vjet 
arnoj lëkurën
nga plumbat
e lavires plakë
që magjeps
kokat e virgjëra
të botës laramane.

VESHKLA PËR TRANSPLANTIM

Tryeza plot
mendime varresh.
Plaku me një dhëmb
përtyp një vesh
të ndarë pesë copësh
trurin që mban në dorë
herë e dredhë herë e mbëledh
nëpër flokë të një dame
me thonjë si kanxha
e ngjyrë gjarpëri
referuesi kërkon qetësi
nga pirunat që kapin
-VESHKLA PËR TRANSPLANTIM-
dhuratë gjeneralëve 
të -LUFTËS MAKABRE-!

KTHJELLIM NË ËNDËRR

Nën urdhër të huaj jam
ditën me diell e natën me hënë
bëj luftë me vetveten
duke u dehur me aromën
e parfumit në shishe
frigohem mos përmbyset
pushteti që i jam besnik
KTHJELLOHEM NË ËNDËRR
me gabimet e jetës
fajësoj hënën pse i bëhet
nuse diellit,yjet më përqeshin
unë ua kthej shpinën.

VRASJE BILBILASH

Shuplaka e plasaritur
plotë alfabete kohe
pë të kaluarën time
faktet e drejtësië
mbështjellë me lëkurë
GJARPËRI
vriten bilbilat
pse këndojnë në iso
për trungun e lisit plak.

AMANETI

Me ato pak pare qefini
bleni tesha për fëmijët.

Ato copa druri
ruani për dimrin e egër.

Ushqimin-drekë
për të vdekurit
le ta hanë fëmijët këtë vit.

Më e lehtë do të jetë toka
sikur me ato harxhime
të shohi dritën dorëshkrimi
-ZOTI ËSHTË KUDO-
08 .05. 96
(Në sallë të operacionit)
Shkup

IV. XHINDËT E NATËS

RETUSH VARRI

Ulurima e erës
tmerronte thellimin e natës
artisti shikonte njerëzit
me armët e asnjë kohe
mbi kokë urdhëronin
më mirë e më shpejt
të bënte RETUSH VARRIN
ai me dorën e vet e trurin e huaj
bëj thonte RETUSH o të marrë
dikush nën rrebesh flitte për qelbësirën
e një grusht i fortë pas qafe
zhduku:retushin,varrin e qelbësirën
toka u mbush me leshra laviresh. 

XHINDËT E NATËS

Në shtëpinë përdhese
nën çati gjysëm të zbuluar
kalova natën pa gjumë
në shtratin dërrasë ahu
i gëdhendur me sëpatë.

Shiu që s’ ndalej dëgjonte
ndodhitë nëpër xhamin e thyer
nga xhindët e natës.

DRITË FRENGJISHË

Labirinthet e kalasë
nën këmbë shkrinin
shkallët e akullta
dhe mbyllnin rrugicat
para sysh valvitej
flamuri i vdekjes.

Nëpër frengji
vinin ca rreze drite
ku shikoja popullin
si rrëzonte hënën
prej një flamurit.

J E T A

Më veshi këpucë të vjetra
setër me arrna e kësulë të re.

Më ndali në udhëkryqin 
ku vet isha varur te druri i thatë.

Nën atë pak hije rrënkonin varret
prej krokamës së pacivilizuar.

Kësula e re më groponte
trurin e jetës së re.

JETA ËSHTË POEZI

Lulja ka aromën
që i jep bukuri
jeta ka poezinë
që i jep melodinë

Ai që këput lulen
vërtetë bën krim
zhduk aromën
meriton dënim.

Ai që të merr lirinë
s’ ka rehati
s’ kupton jetën
as lulen,as poezinë.

GJ U R M Ë T

Siç pritte shpata
e SKENDERBEUT
ashtu shkruante
me pendën Barleti.

Linte gjurmë
brusha e Onufrit
nëpër libra e 
KULLA TË GURIT.

Thyen shpatën e
e Turqisë i
vënduan themelet
-SHQIPËRISË-.

LULEBOZHURI

Ku lulon lulebozhuri
aty ka një varr
e në atë varr
një trim shqiptar.

Gjaku lëshon rrënjë
rrënja lulebozhurin
lulebozhuri gjallon
-TRIMIN-.

O F S H A M A

Promilat e alkoolit
me gjakun kacafyten
truri shqetsohej për
memori të shëndoshë.

Aroma paraqet ndjenjat
e ëndërrës në gjumin e rëndë.

Lukthi bën grevë
me ushqimin e helmuar
duke e përcjellë nëpër
zorrë të cilat ngushtohen
kurse truri lëshon
-OFSHAMË-.

BOTA MORRI ZJARRIN
– Dr. R . W –

Si mos të mendoj
për Ty e mira e dheut!
Edhe sot flokët kundërmojnë
dhe sjellin freskinë e
DETIT ADRIATIK.
Atë natë kur deti u mbars
në Plazhin e Madh.
Hëna vonë lëshonte rreze
e bota morri zjarrin.
Të nesërmen-kërkuat
qumsht lehone
për Kosovën time.
Shkurt i thatë botës:
“E kam obligim profesioni”.

V . RINGJALLET VETËDIJA

GURRA POETIKE

Aty ka shkelur teknika
e dhijës dyjare
për fijen e barit
plotë qumësht ilaç.

Aty ka bërë roje llulla
bashkë me plumbat rebel
e mustaqet vesh më vesh.

Aty ka shkruajtur poeti
vargje thikë në zemër
në gurrat e kristalta
histori e pambaruar.

Aty rrjedh gjak
pa shenjë varri
-GURRA POETIKE-
aromë e lirisë së gozhduar.

KATAROSHËT

Fëmija i mbështjellë në pelena
kërkonte lëmoshë te Ura e Gurit
nëna kishte shkuar
të fillojë një jetë të re.

Ca fëmijë me nënat për dore
kërkonin lëmoshë te 
-PALLATI I DREJTËSISË-
trembeshin prej atyre
me dhëmbët katarosh që
i kërcisnin si ujqë të uritur
në dekadën e fundit!

Ca prindër si për inat
mbillnin e ujitnin lule
në fytyrën e deputetit të popullit,
te parku i Pallatit të Drejtësisë.
08 . 06 . 94
Shkup

N A T A

Këtë natë pa Hënë
mjegullat mbi kulm
ma prishin gjumin
Astma më shtyp në
-KRAHËROR-.

Shikoj si përmbyset qielli
një SOFËR shtrohej
pa asnjë kafshore buke.

Prindi i mbyt
të shtatë fëmijët rreth
-SOFRËS-
ç’ natë na qenka kjo?!

RINGJALLET VETËDIJA

Në themelet e 
Orakullit të Dodonës
gjarpërinjtë këndojnë
këngë varresh.

Ca shpirtëra
hekin valle
ca të tjerë
i gjuajnë me gurë.

Krimbi bën
punën e vet
Ringjallet vetëdija.

G A B I M I
-Hasan Kaleshit-

Isha te varrezat
varrin Tënd se gjeta
e din Ti vet babi.

Zënkat me nënën vazhdojnë
por tash me mua babi.

Vinë plot njerëz
për T y folin keq
pak ruhen nga unë.
Më përbuzin pse kam
gjakun Tënd babi!

Thonë të ngjaj Ty
e unë krenohem
besom babi.

Ndoshta do të bëjë gabime
por gabime martese Jo.

SHITEN SI LAVIRE

Kriminelë e tradhtarë
lindin si njerëz
shiten si lavire
cofin si qentë…

NATA E MADHE

Natën e Madhe
zgjohen të vdekurit
për të matur-
mëkatet në këtë botë.

Ca qelben
vjellin gjak
gjarpërinjtë
ua kafshojnë gjuhën.

Piskamat ua dëgjojnë
të afërmit në gjumë.

Qentë lehin
gjersa gjelat këndojnë
vjellsirën e qelbosur
prap e fusin në bark.

SHOKËT E PËRQESHIN

Guri po të dyndet
ai më nuk rritet
por rrokulliset.

Shokët e përqeshin
gjarpërinjtë gëzohen
drunjtë i lirojnë rrugë
uji thot:
-le të shkojë ky i marrë.

ESHTRAT BËRTASIN

Eshtrat bërtasin
-kush jeni ju që,
na tronditni ne
dhe kohën ILIRE?!

Kazmat gërmonin dheun
tokmakët thenin gurë
KAFKAT vërtetonin fjalët
gazetat u përmbushën
të nesërmen s’ doli 
-RILINDJA-.

Bota u bind 
zogjtë dhanë kushtrim
të ndalet vaji.

Një dorë e këputur
ndante bukë pa ndal.

V I T I 2001

Viti i hajes së dosjeve
të shumë gjeneratave
të mbushura plot
mllef,skamje,vuajtje…

Nga ato që përditë
bënin mësim e hartim
pasdite mbushnin dosjet
e pjellës së vet.

Mbrohen si nepërka
me gojën plot vrer
përpiqen si bolla
e vrar në mes.

HËNA E KA NDIE

Hëna e ka ndie plakun
kur ka lënë një amanet
telat çiftelisë mos i dryshken
dhe pa nevojë mos harxhohet fishek.

Bari të mos bëhej kuq
lulet të mbajnë ngjyrën e vet
plak e plakë mbetshin
kush s’ e respekton këtë amanet.

MATANË DARDANELEVE

Matanë Dardaneleve
të bëhet trupi shkrumb
për ëndërrat fëmijërore
në zemrën e shkatërruar
ngushëllon vetveten me fëmijën
që kur lindi qau shqip
herë pas here një shpresë
me dridhje trupi si purtekë
për vizitë-SHTËPISË PA NJERËZ-
lotë për ditarin plot pesëshe
për rrugën te Kodra e Kishës
që u trembëm nga troku i kalit azgan.
Të dijë fëmija për vendlindjen e nënës
të qajmë atje nga larg-
MATANË DARDANELEVE!

L A J M E T

Dikur në radio
lajmet e paraditës
shanin germën
– A –
Në televizion
lajmet e pasditës
shanin germën
-SH-
Të parat s’ më habitnin
të dytat më nervozonin
vërtetë ishin të marrë.

VI. ARRNIMI ESHTRAVE

LOJA HISTORI

Dikur luanim 
lojën pasuri
tash e quaj
-LOJA HISTORI-

Merrte më shumë mall
ai me dorën e gjatë
dilte në sinor të huaj
dhe fillonte shamatë.

Si harta gjeografike
bëhej ajo copë tokë
shumë kishte të drejtë
ai me miq e shokë.

TRUPI I SHKALLMUAR

Nata e zezë ferr
thyen eshtrat në shtrat
në trupin e shkallmuar
prej plagësh njerëzore.
Bebëza prej kohësh qanë
për gjumin e ikur
prej trupit të shkallmuar.
Yjet krejt të kuq e lakuriq
dhe rrezja e hënës nuse
me gjak arrnojnë eshtrat
e populliut në trupin e thyer.

MUSHKËRITË ZGJEROJNË PARZMËN

Tash kur dritat
janë ndezur në mol
një vllad valësh deti
nga larg diç më fol.

Zemra shpejton ritmin
këmbët dridhen purtekë,
ëndërra shekullore
u bë realitet.

Mushkëritë zgjerojnë parzmën
prej ajrit të pastër-eter,
rrëndohen edhe shkëmbinjtë
s’ kishte rrugë trjetër.

VII . QENTË KUR BËHEN BUÇA

BOTA NË EKSTAZË

Qielli leckoset
kur qentë bëhen buça
dielli errësohet
kur hëna vajton si nuse
kur nën rrezet e saj
çnderohet lehona
në stilin shtazarak
duke cakërruar gotat
për mishin në hell
të botës në ekstazë.

BOTA LARAMANE

Liria në ëndërr
është kometë e shpërbërë
si histori para kohe 
e luftëtarëve të trilluar
në botën laramane
të patriotëve nxitës
me dhembje në zemër
e ritëm normal.

SHPIRTI I TRUPIT KUFOMË

Si bari i përzhitur
i ishin thinjur flokët
rapsodit në shtratin e
-GJERGJ ELEZ ALISË-
krejt jeta i përplasej
në telat e çiftelisë
gishtat e shtanguar
shikonin me mallëngjim
pesë minutat e jetës
që priste e përcillte
njerëz të gjallë
dhe njerëz të vdekur
me atë shikim të mjegulluar
të shpirtit mbi trupin kufomë.

MURI MAKABËR

S’ bashku me freskat
-ONUFRI-
e vëndoi këtë çang
që tash s’ më lejon
të bëj një sy gjumë!

Më përhiret një mur
me gjembor vdekjeje.

Onufri i vëndon krahët
dhe më thot:
-MOS U TREMB-
duke sharë këtë mur
-MAKABËR-.

S’ ËSHTË MUNDUR

Ecim vertikalisht
për t’ i zgjidhur
problemet në horizontale.

S’ është e mundur
të thyhet-
-GURI SINOR-!

L U T J E T

Atë natë vonë
hëna ishte e plotë
BETOVENIN
e kisha shok.

Tingujt-
vinin nga larg
si vullkan i zjarrtë.

Lutej Betoveni
tingujt të kenë liri.

NAPRANËT E KOHËS

Thellë në greminë
kërkon gjuhën e këputur
gruaja shtatzënë 
për fetusin që ia gërvish
mitrën me kërthizë
nënës me sy të gërmuar
prej Napranëve të Kohës
asaj i vlon qumshti
në damarë me gjakun
duke e ruajtur me fanatizëm
gishtin e unazës nusërore.

F A T I…

Një natë-
isha në Afrikë
një turmë njerëzish
pash duke ikë.

Më tutje-
ishte një i vrar
thonin:”I ZI QENKA”
s’ duhet qarë!

TRURI VRAGOSUR

Zemra-
dhe sytë e mi
qajnë,pa ndal
në vetmi.

Një rreze dritë
më bën shoqëri
më trimëron-
për jetë dhe dashuri.

I lënduar nga koha
trupi plot plagë
angazhuar janë do mjekë
për të thella vërragë.

VJETËRSIA

Në odën e Kullës së Vjetër
dy gozhda janë në mur
të moçme janë ato-
sa vet nën ta ai mur.

Në njërën është var KANDILI
në tjetrën është JATAGANI
s’ është trembur gjyshi nga terri
as kur ka fryer MURLANI…

SOFRA E VJETËR

Qan sofra e drurit
që prej kohësh është varë
rreth e rrotull dhomës
ka filluar të mbijë bar.

MERIMANGA-
e ka mbuluar me rrjetë
pluhur në çdo kënd
në shtëpi s’ ka jetë.

Mallkon gozhdën
që e mban fort në mur
s’ shtrohet e mbushur plot ushqim
në të s’ ulet:grua,fëmijë a burrë.

QANË QETË
-SH.S-

Të poshtëruar e kërrusur
e shohim rrugëve pa rrugë
krijuesin dhe artistin
e dikush mendon
se poeti ka vdekur
Ai i këndon qetë
-KËNGË POEZISË-
duke QARË FATIN e
-KOMBIT-…

KULLA E ËNDËRRAVE

Somnabulët udhëtojnë
rrugës së ëndërrës
që s’ u mundëson
ngrohtësia diellore.

Rrugë u bëhet
rrezja e hënës
që u shtrohet gjer te
-KULLA E ËNDËRRAVE-
ku në mesin e perlave
ndodhet Liza e Bukur.

Nënat frigohen
mjekët ua zënë rrugët
Liza hidhërohet,duke thënë:
-SA TË PA SHPIRT Ë JANË-.

KULLA E GURIT
-A.M-

E ndërtuar dikur
por saktësisht s’ dihet
dimë se e kanë rrahur dallgët
pasi edhe sot e bëjnë.
Për çudi s’ u frigohej
hudhej,bënte luftë dhe fitonte.
Një ditë morri rrugë nëpër ato dallgë
e pulëbardha i tha:
-mos atje valët janë më të tërbuara
s’ trembem tha nga valët jam nga
-KULLA E GURIT-
E ndiqte pulëbardha,por dikur u humb
vërtetë asaj i erdhi shumë keq.
E një ditë ajo diku prap i foli:
të shikoja nëpër estrada dhe duartrokitja.
Ne sot prap i shikojmë nëpër frengji
valë e tërbuara,që rrahin muret e
-KULLËS SË GURIT-.

 

 

HESHTJE TINZARE

Në teh të malit bëra shtëpinë pastaj dhe varrin
ku rradhitën këngë e përalla të moçme guri
bukuritë shtoheshin me rreze drite e tinguj ngjyrash
mendja fundosej në mistere jete dhe dëshira të reja
si ëndërrat e lëna në udhëkryqe të ftohëta koke
si varri që si kalbë përrallat e kujtimet e gjyshit 
pasi shpirti për herë gjen forcë për ngacmimet e kohës
që shpesh naj shtërngon gjokset dhe mendimet e kokës
si nata me heshtjen tinzare që vjen me plotë dhembje natyre
kur vetë ngre kështjella në erë që të jeshë Zot i vetes
si shiu që i bie përmes errësirës për të njomur tokën e bukës.

GURI SHTRAT VARRI

Shpirti kërkon rrënjët e gjakut 
në trupin e varur të gjarpërit dëmëmadh
që dhembjet ja errësonin rrezet e diellit
duke u rrëzuar në gurin shtrat varri
ku me flakë gjarpëri shkatërronte kështjellën e gurit
kurse shpirti me thonjë gërvishte syrin e gjarpërit
për gjakun e trupit me rrënjë të derdhura 
në tokën e zezë të shndërruarr në varre…

MBJELLJA E GJAKUT NËPËR DAMARË TOKE

Kujtimet e lirisë i ruajmë në shpirtë
pasi me errësirrën dhe vdekjen jemi mësuar
prandaj eshtrat i kemi të kalitura e gjakun të fortë
shpeshherë eshtrat na i kanë thyer e mishin djegur
por asesi shpirtin dhe gjakun e mbjellur nëpër damarë toke
edhe sytë i kemi mbajtur në pëllëbë të dorës
dhe kemi vazhduar rrugën pasi rrezzet e gjakut
kanë ushqyer dhe orientuar bebzat e syve
dhe në vapën e shkrumosur kemi shijuar aromë pranverore
pasi nga ne ajri frymon jetë njeriu
– NE S’KEMI DËNIM PËR NË FERR – 

HISTORIA E COPTUAR

Shpirti më shtryth lotët e kujtimit 
për qiellin e trishtuar nga rebelët e kohës
që me organe fëmijësh rivitalizojnë pleqërinë
kurse gjaku i tyre i njomë shkruan historinë
e coptuar si zemra e qytetit pa njerëz
me varre të hapur dhe loket plotë uri
pa vajë, pa këngë, përplotë trimëri shpirti
si rrëkeja e kroit nga plasa e gurit
që lotët e shtrydhur i japin shije jete
me vite të kaluar por kurrë të mplakur…

STUHI MODERNE

Nëpër grillat e dritares shoh mure të hirta
kurse shtrati buzëqeshte me përbuzje misteri
për katër anët e botës dhe krimbin me gjuhë mistike
dhe çatitë e blozta nga helmet e paqta
ku lulet dhe mollët në degë vdesin në mëngjes
bashkë me kalimtarin e rastit si miza pa kokë
duke mos e kuptuar stuhinë moderne të kohës
që dikush e ruanë në sirtar të florinjt
dhe sa herë që do e stolis zemrën shtazarake
së bashku me sadistët që i rrinë për rreth
duke numëruar varre fëmijësh në ëndërr
ashtu të lodhur grillat më këthejnë pamjen 
nga trëndafili ngjyrë zjarri me aromë të shenjtë jete
duke i parë edhe fëmijët me kujtimin e lirisë…?!

URREJTJE PATOLOGJIKE

Kokat i kemi pasur të përmbysura
nga rrebeshi i shiut, copa akujsh të shkrumit veror
që na shtonin dhembjet te fëmijët e palindur
bashkë me prindërit që vdisnin sa herë që duhej
për pirësit e gjakut njerëzor si shushunja bataku
që tërë kohën e kalonin nëpër lulishtet e bareve plotë pisllëqe
me kokat e mbushura plotë urrejtje patologjike
duke harruar kujtesën e mësimeve rinore
dhe shikimin e botërorëve për tokën kiklopijane
me mjeshtri gjarpëri dhe huti të pa parë karpatiane
mundohen ferrin tokësor ta paraqesin si Ylber paqe…

RINGJALLJE KUJTIMESH

Me djersën time ujitja shpresën e jetës
endërrat e tmerrshme i zhdukja në mëngjes
duke i futur në strajcën e harrimit të natës
bashkë me shenjat e lodhura të moshës
duke ringjallë kujtimet e bukura të largësisë
me fluturat nëpër lulet plotë ngjyra bote
ku shaloja rrugët me frerin në sy zemër e shpirtë
dhe trëndafilin që tërë vitit si vyshkej fytyra
si letrat e fshehura që më ruajnë kujtimet e jetës
që shpesh më lidhen nyje në fyt si kujtesë dhimbjeje…!

LABIRINTHI I JETËS MODERRNE

Kujtimet s’mbaruan me kujtesën e vjetër
dhe largimin nëpër rrugën labirinth të jetës moderrne
bashkë me topthin e dheut të mbështjellë në zemër
për të lidhur shpirtë e kokë me rrapin në mes katundit
ku thithej tymi sert e biseda shtruar plotë urti
që krejt rrugicat vinin aty si damarë gjaku
dhe shkrolat plotë vlera që mbulonin gurin e varrit
duke mbërthyer historinë e themelit tim
me dryrin çelik të dryshkur prej shekujsh
dhe si mëkatar për atë që mundohej të hapi
bashkë me deshifrimin e gurit plotë shkrola
që përherë qiriun na e fikte terri
duke menduar se sëmundja e pistë
kurrë s’do të ketë shërim për shkrolat e pa kuptuara…???!!!

KËNAQËSIA E ÇMENDUR

I çmenduri kënaqet me pamjen e fytyrës së vet 
duke përjetuar lëvizje buzësh dhe kafshime mendimesh
turrin s’ia ndal era as troku i kalit të zi
për ëndërrën e bukur dhe dashurinë e humbur
në fytyrën e vet plotë kujtime marrëzish për kënaqësi
të çmendura në qiellin blu që rrudhet nga mjegulla 
për shiun e bereqetit por ato plotë kokrra breshëre
që ia plasën buzët dhe pamjen e bukur të çmendurisë
duke thyer pasqyrën e ujit të pistë nga mjegulla e trurit 
për kënaqësinë e çmendur të pamjes së vet…???!!!

DRITARET E MUREVE PA THEMELE

Në gurin e votrës hodha pleqërinë 
në mendimet e zeza të kohës pa kufi 
dhe trimëritë e lëna nëpër dritaret e mureve pa themel
për gëzime e hidhërime në fushat e shkreta trishtuese
duke fajsuar të pafajshmit dhe moshën që erdhi pa ftuar
për famën vrasëse dhe mendimet pa fije shprese
për kokën pa kulm dhe qiririn e harxhuar në mungesë
si akulli i dimrit të egër në tehun e malit nga rreze dielli
dhe shkrirja e trupit nga pleqëria e hudhur mbi te
në kujtim kënaqësie për votrën e lindjes…

KTHINAT TRURORE

Të vdekurit ruajnë mendime të gjalla
ata i ruajnë ndodhitë e gurëzuara në kokë
të gjallët turren pas tyre me hamendje marramendëse 
për të nxjerrë kajmakun që gjarpërinjt e bolla kanë bërë gosti
dhe lirisht marshojnë nëpër kthinat trurore të kokës njeri 
prandaj çdo gjë është e mundur por dhe jo trurit të harxhuar
aty në kthina fillon e mbaron profecia njerëzore
me gjygjin për mendimet e të vdekurit 
duke mallkuar varrin me emër për jo rehati
dhe zënkat me aktakuzat e mosdijes shqetsuese
mallkon truri i bërë nevojë gjarpëri për shkarravinat në letër.

JETA MESKINE

U ktheva që ta hedh hakmarrjen që e qava në rini
bashkë me librat e vjeshtës dhe ata që kalben pa faj
dhe lajmin që e mësova i pari nga plumbi i armës akull
me trishtim si det i hutuar me piktura vdekje 
për jetën meskine të ditëve të mia dhe atyre përpara 
duke ngujuar të qeshurat rinore me trishtime dashurie
me ndërrime vendesh si statuja të kuqe parqesh
pasi edhe zogjtë e qiellit s’lejnë rehat të prehesh
për jetrat e shuara të kohërave meskine…???!!!

OAZA E GRILLOSUR

Aty ku mungon kryefjala këndohen këngë misteri
dikush ec pa kokë kurse tjetri s’njehë vetveten
porositë vinë me kujë nga tutorë të pa autorizuar
që rrugët e jetës i mjegullojnë si ujqët me ujit e turbullt
pa gjurmë burrërie për ligjëronjësin e ëndrrave sterile
duke rrahur gjoksin brinjë kalbur si brengë kryefjale
për baladën plotë stoli dhelprake për oazën e grillosur
duke dashur t’u thejnë flatrat e atyre që duan tokën e vet
sa jetën dhe varret shekullore duke thurur vargje të zjarrëta
për foletë e gurta plotë fëmijë dhe kurrë të braktisur…

LËNDIMI I YLBERIT NË QIELLIN BLU

Çmenduria njerëzore për luftëra në kohëra të pacaktuara
në vende të rrebeluara për pushtet majtist në kohën e djathtë
me gjëmim toke dhe futje frikë në zemrat plotë mllef
duke futur urrejtje në besim dhe rrënim të asaj njerëzore
si barbarët robërues në vende të huaj që vetëm ata shajnë Zotin
dhe dinë të bëjnë përçarje me dredhi djallëzore
për trupin e lënduar bashkë me ylberin e qiellit blu
urrejtje këthehet në katarzë në lulishten e Oazës vrasëse…

MARRËVESHJA ARA-MARA

Nënshkrim për marrje shpirtërash në kohën e luleve
kur krushqit këndonin himnin e poetit të vdekur
bashkë me luftëtarët e lirisë të lidhur në pranga
duke ua prerë gishtin e pushkës dhe qitur syrin e nishanit
Kodrën e Diellit e mbuloi gjaku i borës së zezë
me marrveshje të kuqe të autodidaktëve në Lihnidë ara-mara
dhe me gojë e duar të lidhur për dy jetra njeriu
vdekjet e bardha të murosura në kohën e zezë
nga zvarranikët dhe mjekrroshët me pisllëk shpirti
me dhembje shpirti e shprese presim shekullin tjetër
ndoshta piqet truri i lisit me degë shumë…???!!!

VDEKJA E MESJETËS

Janë mërzitur të kuqtë për vdekjen e mesjetës
pasi fjalët e tyre kan humbur drejtimin e erës
çdo njeri është këthyer vetvetes me sy kokë e këmbë
secili ka rrugën e vet pa influencë e drejtim ere
ata thinjen e ngelin pa flokë por vdekja është vdekje
lëshon rrënjë zie edhe pse varri ngel i zbuluar
për t’u parë ndytsira e kuqe me veset e mesjetës
në qendër të Ballkanit me civilizim të rrejshëm…!

ESHTRAT E GJYMTYRËVE TË SKALITURA

Nëpër udhën e gjatë të jetës labirinth për dijeni nga libri i moçëm
amanetin e gjeta në gurin e varrit të tokës së robëruar
nëpër eshtrat e gjymtyrëve ishte skalitur fjala e shenjtë besë
dhe një kokërr kripe e dalur nga zemra bënte roje sigurie
tepen e shoqëronte një lule së bashku me rrezet e përgjakura të hënës
që eshtrat e skalitura i jepnin kurajo lules në tokën e robëruar
bashkë me librat e moçëm që ruhen si gurë varri për robërinë…!

THONJË ËNDËRRASH TË PRISHURA

Mbi krahë të eshtrave të thyera na peshojnë carranikët
zemrat na i gërvishën me thonjë ëndërrash të prishura
nëpër dhoma varresh të errta e të mbërthyera me grilla 
derisa gjaku ngrinte në damarë pa shenjë jete trupi
carranikët na i vëndonin si shenja frike për jetë të vdekur
për trupi na shndërrohej në feniks me avull zjarri të lules mbi varr
me rrënjë të thella e të vjetra sa edhe vetë toka…

URA E GJATË SA VETË LUMI

Jeta më thotë nisu nëpër terrin e natës së gjatë si lum i qetë
kur valët qetësohen nga rrezet e hënës së plotë me yjet valltarë jete 
mendimet thellohen në kurora lulesh me ngjyra fluturash fëmijërore 
ura e gjatë sa vetë lumi lidhë zemrën e tokës shpirtë të bleruar 
me erën e fladëshme nata shtrydhë kujtime vuajtjesh të tokës së copëtuar
duke peshuar fatet nëpër valët e tërbuara të lumit tash të vërshuar
që më vetë ka këputur prangat dhe ngjitet nëpër bregun e lirisë
me këngët e valëve të ngjitura në shtizën e flamurit plotë kujtime jete 
si flutur e bukur me ngjyra gjallërie të pranverës plotë rreze dielli.

DJEPI VARR DHOME 

U shterë shtrati i gruas me dryrrin e derës në gjumin e rëndë 
kur në malin e thatë era palonte ëndërrën e flokëve të gjata 
fluturat luftonin me mizat e mërzitshme si pupla zogjësh nga huta 
mbi djepin ku fëmija i trembur hapte e mbyllte sytë me lot të përgjakur 
duke kërkuar nënën në cepin e dhomës te shtrati i shterur 
bashkë me buzët e fëmijës që djepi ishte bërë varr dhome
me pikat e fundit të gjakut që vinin në zemër si thika 
vaji që shterej bashkë me luftën e flutrave 
dhe korbën e murosur si legjendë në gjumin e rëndë…!

SY XHELATI NË PËLLËMBË DORËS

Në dasma fëmijësh hapnim varre në oborre të shtëpive pa pikë faji 
të mbërthyer si në shkretëtirë në mes të ujqish drenusha e vetmuar
gjakë e shpirtë bëheshin shkrumë për durimin e natës pa fund 
ky lëmsh dhembjeje trazonte edhe zemrën e kalit që priste për shalim 
shumë herë plaku i urtë kishte treguar varret duke kërkuar rrugëtim
shikimet tallëse thellonin plagët në trupin e moçëm sa malet te plaku
duke i erdhë një fuqi toke si vetëtima për dy sytë e xhelatit 
që i mbante në pëllëmbë të dorës duke dhënë shenjë për mos durim…

DHËMBË OKTAPODI

Piratët e hutuar shkatërruan ëndërrat e fëmijëve
me oborret e palmave të bukura me rrënjë të lavdishme 
duke i derdhur ëmbëlsirat në detin pa fund me pamje arkivoli
me lojën pirateske u shemb edhe kulla e vdekjes nga deti 
duke i ulur vallët e pikllimit nga rrezet e diellit të plagosur
në horizont u zhduk ngjyra palmë nga dhëmbët e oktapodit 
shpirtërat iknin në qiell për t’i shpëtuar martesës vdekje
nga piratët oktapodë që prishin ëndërrën fëmijërore…?!

NDËRSYESI QEN I ZGJEBOSUR

E rëndë është fyerja kur të bëhet i mbërthyer në grilla 
për të jetuar në gjumin e vdekjes nga ndërsyesi qen i zgjebosur
nga lavire shërbëtore e kuqe me punë mortore për kombin
që të vërtetën e kërkon te sunduesi me shkarravina gjo të lashtë
duke mohuar burimet e pastërta për historinë e gjallë
me pasqyrën e thyer të gjakut pa ndërgjegje të ngrohtë zjarri
lojat e çuditshme për vdekjen e pasardhësve për famë qeni 
duke dashur përjetësi te sunduesi me vdekjen akoma i pa lindur 
të këthen të mendosh se qentë shpesh të kafshojnë në besë…?!

SHPRESË DIELLI PËR SHI NË TOKË

Këngët e vdekjes zhduken nëpër shkurret e dimrit të egër
që ngrin tytat bashkë me hundën dhe gishtin e pushkës 
duke lënë zogjtë të lirë në territorin e vet qiellor
deri dje të grisur në pjesë – pjesë me idenë e vdekjes në kokë 
dhe sy gjysëmhapur në kohën mistere duke parë botën
në pëllëmbën e çarë të dorës me shpresë dielli për shiun në tokë
dhe mbarimin e dimrit me luleborën në rrugë për drejtësi
duke zëvendësuar strofkat nën shkurre me dhoma miqësh për bisedime 
për dritën e jetës në botën e civilizuar me jetë të buzëqeshur?!

DJEPI I GURIT

Nën rrotën e historisë thehej njëri akrep i orës
me rrugën e coptuar qysh me rrezet e para të diellit
që lëkura e trupit kishte thyer kamxhikun e irrur të kohës 
duke mos e lënë të këthehet errësira si rrufe e gjakosur
me humnera të avazeve të moçme nëpër kulla me mospërkulje
shumë herë të flakosura por kurrë këngët të zhdukura
me forcë e shpresë për mure të reja e me udhë më të larta se harku
ku djepin e gurit më s’do ta shkundin erërat e hutuara e pirate
duke ua tharë rrënjët dhe thyer edhe akrepin tjetër të orës…

HIRI I TOKËS SË VAPOSUR

Sofra e drurit e madhe, por buka e vogël
për duart e plasaritura nga shkrumi i tokës
që na mbante gjallë me një ëndërr lirie
në stinën e punës që zgjatëte një vit
së bashku me durim-zemrimin si heshtje varri
dhe fjalët e derdhura nëpër tru, dhëmbë e plandës
si pikat e ujit që vadisin hirin e tokës së vaposur
të stolisura me ëndërrat e lirisë për sofrën e madhe
por gëzimi zhdukej me shtrydhjen tinzare të qenies njeri
pasi bota na qenkanjë kozmetikë kujtimesh shterpe
për lumturinë e zemrës të bukës së vogël në drurin sofër…

HIEROGLIFE TRURI
(Dr. Hasan Kaleshit)

Eshtrat e vetmuara në tokën e huaj
plotë idhësi nga hieroglifet e trurit
që ia shtrydhnin për dëme të sojit të vet
por ai me kokën lartë përmbyste idetë ideoteske
duke i zbardhur qimet e kokës një nga një
si të rrahurat e zemrës përpara drekës së dyshuar
me dashuri të madhe e plotë dhembje për Sajon
dhe gjakun e derdhur nëpër botën e shthurur
ku shpenkeqja ia prishte ëndërrat në gjumë
nga instruktorët e kryqeve me shpërblime marramendës
për kopilin qen veshë paprerë në tokën e shkrumosur
që vargonte goditjet e rrufeshme pas shpine
me korrespodentët plot urrejtje patologjike
për trurin e lindur nga gjeni i pastër
në vitet e rralla të tokës nënë
ku vetëm ajo tokë e vendëlindjes do t’ia qetësojë eshtrat…?!

URREJTJA E DRYSHKUR

Shpirti i shkëmbit u bë shkrum
u skuq mali, lumi dhe qielli
dielli shkoi të perëndojë para kohe
i hypur mbi kalin e lodhur nga hija e zezë
që ia ziente frymën dhe rrugën e lindjes
zemrën ia dërrmonte gjaku i shkrumosur
nëpër damarët dryshkur të urrejtjes
që me dredhi i hynim në barkun e shpirtit
që prej kohësh i ka bërë dëme në këtë nënqiell…

RINGJALLJE ESHTRASH

Toka e tharë plot shkertëtira të kuqe
korba e gjarpërinjë cofin bashkë me katilat njerëz
përllumbat lajmëtarë u varguan për në perëndim
ca fije bari dhanë shenja jete mbi tehun e malit
ku mbi varre ranë ca pika shiu për ringjalljen e eshtrave
shkretëtirën e kuqe e mbuluan shtëpiza barinjësh
ku fëmijët në llapusha mësonin germat e jetës
kurse këmbët e zbathura ua shtonin dashurinë për tokën
bashkë me kallot e gjakosura drejtonin ardhmërinë e vet
me plagët e rrsura në eshtrat për ringjallje…

TRURË VIGANËSH TË COPTUAR

Gjymtyrët e viganëve ngelën në arenën e luftës
kurse trurët e coptuar në tavolinën e bisedimeve
sipas regjisë së strategut miop të kohës
që lirinë e shikonte nëpërmes eshtrave të coptuara
për yjet dekor të gjoksit mushkëri kalbur
i rritur në kohën e kuqe të idesë mizore
ku për ëndërat e trilluara shpërbleheshin me errësirë
nga rodi arian i trurëve vigane të kalbur
për t’u afruar si maçorrët rreth tryezës vrasatare…?!

VARR NË THE TË MALIT

Stina shëronte plagët me hirin e pjellës së vet
tjetra ia merrte lulet që i përgadiste për vdekje
gjinkallat e lodhura e të përgjakura në mes të ditës
vajtonin lulet kurorat që u hapej varri në tehun e malit
duke trazuar këngët e shpirtit në stinët e lënduara
si vargjet e jetës që më ngulen si thika në zemër
bashkë me hijen e zezë që edhe katragjyshit e kanë trazuar
ashtu me gjymtyra lulesh sillem si i çmendur rreth shtëpisë
duke iu lutur gjinkallave që të vazhdojnë muzikën e jetës
që të gatuaj ëndërrën e bukur në mes të ditës
me stinën e vitit në varrin e tehut të malit…???!!!

YLLI I LIRISË

Plumbat e siluetës shurdhonin
dhembjen e zemrës dhe mushkërive të thinjura
duke turbulluar mendjen e kohës në tavolinë
me hijen e zezë dhe të gjatë
që askush s’dinë qëllimin e gjakut që derdhet
as fjalën e madhe që i thonë BESË
kurse ai ruante trurin dhe gishtin në kamëz
duke menduar për lirinë e gjakut nëpër damarë
dhe tokën që digjet për Yllin e lirisë
bashkë me shpirtin e shkëmbit shkrum
që shtrydhet me kujtimet e vdekjes
si druri që humbi gjallërinë nga plumbat rebel
por kurrë s’humbi guximin shpirtëror
dhe rrënjët e thella që e mbajnë vertikal…

SHPIRTËRAT E LËNDUAR

U rrasëm me këngë trimërie vajtime e dashurie
dhe me plagë në zemër të luftës, kurbetit, burgut dhe krenarisë
frymë dhembje e tragjedisë së zezë me varre të hapura
ku mirësinë na e shkruanin si mëkate me kërtilje
që kurrë të mos harrojmë shpirtrat e lindur në shtëpinë e vjetër
durimi vyshkej si lule e vdekur duke ringjallë zemra trimash
me plakun në ballë duke shpaluar histori trishtuese
për oborrin plot rrugë pezhishke me ecje hijesh të padukshme
çdo udhë për në kulm përgjakej me këngëshpendkeqje…!

GOFI I MOSHUAR

Nëpër ëndërra përmallem
me mësuesin e thinjur
para kohe të vendlindjes 
kur një gur ia dërrmonte trurin
kurse ai frikën dhe përkuljen
i fundoste në greminë pa fund
duke shkatërruar hartime planesh
të atyre që thonin se janë pushtet
me thinja rinore dhe Gofin e moshuar
kapej fyta fyt për ne
nxënësit e shkretirave të kuqe
ku vdekja vinte duke vajtuar
si re stuhie të shiut rebesh
me rrufe e vetëtima djegëse
nënat na i vishte me të zeza
për të ikur ne jasht kufirit…

NDËRRIM GJENERATASH

Kthimi kryebardhë i kërrusur dhe tullac
me moshën mbi krahë drejtë rrugës pa kthim
dashuria e atyre që takova, ndërrim gjeneratash
si krongjitë e lëshuara gjer në tokë
që me shkrirjen e tyre shkrihej edhe më shumë dashuria
nëpër rrugët e ngushta njerëz me bastume para kohe
që më dukeshin shkret me zemra egërsirrash të pa dukshme
ku mjegulla kap për fyti e të shtryth gjakun
bie në gjunjë e thirrë vdekjen, ajo ik si prej gjarpëri
buzët të piqen, shpirti të vjen në majë të hundës
a ti vazhdon rrugën përmes shkretirës së egërsuar…

RELIKTE PORTRETESH

Nëpër retë e larta pres perënditë ilire
bashkë me ngjyrën e kuqe zjarr dhe shqiponjën në fluturim
me amanetin e maleve dhe grushtin e tokës fushore
që breg më breg të lumit e detit kokë e sy s’kanë qetësi
duke mbëledhur relikte portretesh të kalendarit arkaik 
sme shikimin e qenve plotë kujë për arritjet shkencore
dhe qiraxhinjt e sojit të mushkave duke vrarë zogjt këngëtar
duke shpërndarë kallkan për orakullet ilire
me shpatën vrarëse për shpirtin e pastër të trashëgimtarëve ilir…

VARRE PËLLUMBASH

Nëpër damarë rrjedhë gjaku si lumë i rrëmbyeshëm
që ti bëjë ballë shtypjes së krahërorit nga rrebeshi i kohës
që dëshiron për palce ti fusi trishtimin e egër
me etje uri dhe pranga robërie për pëllumbat e bardhë
trimëria dhe shpejtësia e rrufeshme ia këput trupin si bollë
acarit gjarpër karpatesh që vendos mure në tokë të huaj
duke ngushtuar tokën e bukës për varre pëllumbash
pa mos e parë se vajin dhe shqetësimin ia shton vetvetes… 

DIELLI NË MUAJIN E ACARIT

Zogjtë fluturojnë krahë hapur përmes kanonadave
me trimëritë e luftëtarëve të lirisë nëpër shkrepa
që retë formonin fusha pjellore për bukën e luftës
shkëmbinjtë thërmoheshin në gjellë për zhdukjen e vdekjes
me lindjet e diellit në muajin e acarit të shumë pritur
për ata që mbjellin pikllim në heshtje nate
duke pirë kafenë e mëngjesit ëndërrojnë zaptim tokash
me përralla trilluese plotë akuza për pronarin e moçëm
pasi të çmendurëve ua lanë pushtetin autoktonët
tash u tregojnë vjetërsinë e të vdekurve dhe të lindurve…

KULLAT E GJAKUT

Zjarri na forcon gishtin e pushkës 
për përrallat e përvetësuara nga muzeu i dhembjes
bashkë me kafkat plotë ajkë të pastër
ku nëpër sinorin e tokës kërkon gjymtyrët e sakatosura
që është bërë galeri me plotë mrekulli mbi shkrime varresh
me bozhure të kuq gjak dhembje ku shqiponja bëri fole
për besnikërinë e luftëtarit plotë rrudha nën lisin shumëdegësh
ku me trimëri e mençuri ndërtoi kullat e gjakut 
por muzeu i dhembjes bëhet hije për kullat me themele gjaku…?

KOCKAT DËSHMITARË KOHE

Ai gisht i koalicionit të dogji palcën në asht
duke humbur kokat më të mira të të parëve 
në tavolinën e bisedimeve të vendoi koka acari të retarduara
që rrënjët e damarëve i kanë prerë e sakatosur shumë herë
si rrufe varresh të djegur me xhevahirët dëshmitarë kohe
duke na zhdukur nga fjalori fjalën e bukur dashuri atdheu
juve që ua dogji palcën ua zgjoi epshet për dominim të gjakut 
me vrasjen e trurit për ëndërrat e natës nëpër bordele karpatesh
duke ua futur aromën e vdekjes nëpër shtëpitë e juaja të lindjes…

GJUMË I GURËZUAR

Mileniumin e gjatë e kaluam në gjumë të gurëzuar
si mjegulla të vetmuara nëpër erërat e hutuara
në qiellin pa fund të shekullit të kaluar si yll i shuar
në ujëra të kristalta duke pritur shpirtin Feniks
dhe gjuhën e harruar nëpër motet e stuhive rrebeshe
e mbështjellë me lëkurrë dhelpëre të gjumit të gurëzuar
duke ëndërruar vrrasjen e gjarpërit në shtëpinë stërgjyshore
por ai u bë Qikllop i tërbuar me flakë të zezë nate
që erërat e tërbuara i këthente në gjumë të gurëzuar…?!

GISHTI I MADH I KOALICIONIT

Tavolinat i zbukuronin me buqete të kuqe me pika të zeza
duke u shkuar truri vërdallë në darkën e tradhtisë
kur gishti i madh i koalicionit u bë shkop gome, vrastarë
si dikur gështenjat vrasëse të tokës së kripur
me burrat andej kufirit që kishin humbur fjalën vëlla
duke ua dhënë besën atyre që kanë gjak gjarpëri karpatesh
darkat e tradhëtisë i dehën pasi s’punuan me trurin e vet
shikonin para trupin si kali rrugën e karricës plotë barrë
duke mos parë gishtin e madh të koalicionit në prapanicën e djegur.

VARRE NË PËLLËMBË TË DORËS

S’na vlejnë mirënjohjet me varre në pëllëmbë të dorës
me ndytësira të asociacioneve politike në fytyra pleqërie
zemrat rinore të mbërthyera me grilla çeliku në bordele
me roje vrasëse të proçeseve të montuara ushtarake, antinjerëzore
duke qarë për dashuri ushqimi në dritaret e vdekjes
me namë shpirtërash për trupa të mbështjellë me helm
që zhdukin jetën e tokës për varre ushqime bollash me flokë
adhurues të mëdhenjë të vajit e errësisrës me lotë të tharë dielli
nëpër natyrën e dhpirtit të bukur të dejur me vdekje…!

PIKLLIMET E GROPOSUR NË ZEMËR

Në labirinte të errta idetë e tyre i kemi qirinjë drite
duke grisur pezhishkat dhe pikëllimet e groposur në zemër
ku flaka e ngrohtë rrënon stuhitë e heshtjeve
dhe harresat e varreve të pa shkruar në letër
lodhjet e labirinteve të errta s’shuajnë idetë e tyre
ata zgjojnë dëshira jete e tokë për oxhaqe e varre
ne urrejmë vetminë fëmijët na sjellin aromë lulesh
si germat e skalitura që na e zgjasin jetën e shkurtër
nëpër labirintet e errta dhe fjalët e egra të shtrigës së kuqe?!

DËNIM VARGU

Vargu është i dënuar me vdekje si i burgosur kohe
me vetmi nate, vaji të heshtur dhe si mëkatar vdekje
duke shkulur zemrën për në udhën e largët të natës
ku edhe hënës i bënë hile duke ia lidhur sytë për orientim
me mallkim për rrugë plot dhembje të kryqëzuara
duke mbjellë fjalë pas lotit aromën ndoshta dikur për këthim
trurin e coptuar të mbledhur në dashurinë e tokës
për këngët e paharruara me dënime burgim të përjetshëm
dhe mallkimin e nuses në shtëpi të burrit varr burgu…?!

FORTËSI GURI

Me ngjyrën e mushkërive lagim kafshatën e gojës
duke thyer gurë me natë që misërnikja të ndodhet në magje
udhëtimin maraton duke numëruar lulet e agimit
me djersën e gjumit plasim djallin që na ndjek si hije
duke xhelozuar në fortësinë tonë prej guri
dhe mjeshtërinë e përdorimit të veglave dhe të armëve
syri përherë i lodhur nga padrejtsitë e pushtetit të egër
përherë të akuzuar si rebelë prej akuzave të kuqe
derisa një ditë akuzat marrin zjarrin e durimit…?!

RRUGËT PLOTË DHEMBJE

Natyra ka nevojë për ngjyra të piktorit
për lule të bukura sipas dëshirës së fëmijëve
që të zhdukin helmetat dhe gjakun e gurëzuar në piktura vdekje
me ca libra e fletore sikur të rritur para kohe
këngët e lumenjëve ti mbështjellim me gjelbërime
mendimet ëndërra të zgjuara të ndryshojnë jetën
si zogjtë nga lartësitë e qiellit duke parë pikturat e natyrës
dhe kurrë në lojë mos ngelin të vetmuar si qyqet në lis
duke ruajtur përrallat stërgjyshore të rrugëve plotë dhembje…

UJËVARË LOTËSH

Stuhitë e motit na u bënë ëndërra të gjata
duke na u bërë këngë morti me pak dritë gjaku
me relikte të amshuar në ujëvara lotësh krenarie
për djemt që bënë dashuri dhënduri njënatëshe
pastaj fluturim me amanet shpresën dhe koburen në brez
tu bëjnë ballë rrebesheve të kurdisura nga ëndërrat e gjata
për vallen vuajtje dasme që mendonin se kurrë s’ka mbarim
sofrat përherë i shtronin, por kurrë si këthenin në vend
pasi na ngacmonin zjarrin, shpirtin dhe vatrën tonë të lashtë…

TRURI ME BËRLLOG TË PISTË

Unë i njoh njerëzit që duan kulla letre për të tjerët
po t’ua shpalosh zemrën ua gjenë acarin e tradhëtisë
ata trurin e kanë të mbushur me bërllog të pistë
sytë e tyre përherë shohin errësirë mallkimi e loti
lumturia e tyre është si shporta e zbraztë tregu
gjysmën e natës e kalojnë në ethe hallesh të montuara
në vetmi rrinë kokulur me peshë të rëndë mali
në shoqëri fluturojnë si galat nëpër shiun e furishëm
pra jeta e tyre është një labirinth në kullën plotë halle.

KËNGËT E MBËRTHYERA

Dorëshkrimet i ruajtëm në strajcat lëkure prej toke
të qepura me halle të rinisë dhe shpirtrave stërgjyshorë
me histori themelesh të depove me plotë thesarë mileniumesh
të fortunave arqitekturore me kala eshtrash të përjetësisë 
nga vdekje trimash për hallet dhe shpirtrat e shqetsuar
për këngët e mbërthyera në kurora malesh pa gjelbërime
me ballo lugetrish të përsëritura herë pas here…

FYTYRA E SHTRIGËS ME HELM GJARPËRI

Nëpër rrafshe shkretëtirash dhe mjegulla të errëta qielli
kërkoj të kaluarën e mallkuar me rrënjë zie e lot mjerimi
për rrugën e trasuar me gjak për trimëri vëllavrasëse
me fjalën e thënë ters bie në ngatërresë për realitete të vyshkura
dalëngadalë duke kthjelluar mjegullat e errëta kthjellon realitetin
hynë në botën e gjelbër duke zbuluar fytyra shtrigash me helm gjarpërinjsh
prej rrjedhës së pastër duke shpërlarë trurin dhe syrin e shtrembëruar
për rrafshin e shkretëtirës dhe fytyrën e vërtetë të shtrigës nxitëse
duke qetësuar shpirtin kuptojmë këngët e pa kënduara…?!

UDHËKRYQET ME HISTORI TË ZEZË

Në çdo udhëkryq ka një dru ndoshta edhe pemë
për orientim si busollë me histori të shkruar, më tepër e zezë
duke kërkuar kohën të përshtatshme me shi ose mjegull ujku
atëhere gjaku shkonte rrëke atëhere shqiponjat mallkonin foletë
tuli i shkrirë shkruante historinë kurse eshtrat dëshmonin 
krimin në udhëkryq 
djalli fshinte gjurmët duke thënë ia arritëm qëllimit unë jam 
pas teje
duke nxitur historinë e zezë të lëshojë rrënjë të thella
të mbështjellë me pezhishkën e gjakut të mallkuar
në këngët e gjata të udhëkryqeve me histori të zezë…

BORDELET E VIKENDEVE VRASËS

Edhe unë isha i pa njohur si varri i ushtarit mermer i ftohtë
prandaj ai më kuptoi kur recitova poezitë e Çajupit të madh
duke u betuar se më kurrë s’do të mirrja – FIKS VAKSINA – 
dhe kurrë s’do të më mirrte malli për përjetime leshatukesh
për çastet e ëmbëla në bordelet e viktimave vrasëse 
të metropolës varr për kombin t’im të shumë vuajtur
duke bërë llogaritë me trenin e fundit për në fortesën e vuajtjeve
me ofendimet e grumbulluara prej kohësh si qeleshëbardhë
thash kurrë më këtu duke lënë shëndetin e rinisë në bordele…

AKREPAT E DIELLIT

Drini tregonte rrugën e lodhur me shpresa pa fund 
për portën e lashtë me aortën e jetës si Zot i vërtetë
duke u rritur si ushtar i karavanit të kripës nëpër shkrepa
me natën e verbër dhe me vallen e këngëve të zogjëve trima
që të ringjallin dashuri jete bashkë me burimet e gurëve të vjetër
me akrepin e diellit në lindje dhe të hënës në perëndim
duke i kryqëzuar rrezet kurora në zenit për dashuri të përjetshme
kurse karavani me valët e thinjura të Drinit i afroheshin Durrahut 
për njohuri në tregtinë e vjetër të rrugës Via Egnatia…

SHKRIM PËRJETËSIE

Yjet e natës derdhen nëpër trurin e njeriut enigmë
me bukurinë mahnitëse të përallave që zbresin ngadalë pa lëndime
duke mos u plakur kurrë në rrugën pa fund si shkrim përjetësie
që kurrë s’don ta shikojë botën si anije e coptuar në det
bashkë me hijen e njeriut robot që krejt e ka në pëllëmbë të dorës
me kujën e lodhur në trollin e mjegulluar të natës së madhe
duke kërkuar dritën e derdhur nëpër vërshimin e enigmës tru
si metal i gdhendur që miklohet nga mendime profetike…

PORTAT E HAPURA TË HORIZONTIT

Fëmijët janë heronjë si pëllumbat e qiellit të pastër
kur s’mendojnë për helmin e shpirtit nga hiri tradhëti akulli
me buzë të njoma puthin bukuritë që ua sjellin sytë
nëpër portat e horizontit të hapur me kokë e fytyra të stolisura
duke kënduar këngë për rritjen e tyre si rritej lulja
ku ninullat i çojnë në sarajet mbretërore për vashat ngjyrë molle
valët e shqetësuara i ndalin me buzëqeshje fëmijërore
ëndërrat vrastare duke ua dhënë qenëve të zgjebosur
për të vazhduar këngën nëpër portat e hapura të horizontit…

GJAKU I ORAKULLIT TË DJEGUR

Në krahë të dallëndyshes i vëndova vuajtjet e popullit
bashkë me flamurin e ndaluar që magjeps me rrënjët e lashta
gjakun e orakullit të djegur nga ngjyra e zezë të flakës ëndërr
me dridhje të çuditshme rrezesh për zhdukje pejsazhi e rrugësh
të ngjyrosura me kob populli nga fati i kokave të vjetëruara
me tërbime të friksuara për shenjat e foleve të vuajtura
që i shikonin yjet e panumërt në krahët e dallëndysheve trime
duke ndjer pikëllim për vuajtjet dhe krahët e lodhura
nga ëndërrat rrena të pasura me rrugë të gabuara jete…

VAJTIM I ZOGJËVE NË FLUTURIM 

Peshimi i fjalëve fortëson gurin e themelit historik
duke u ngjitur jetës përpjetë nëpër rrugët e rënda të kohës
me kryqëzime shpatash për mendime pasurishë antinjerzore
me katarakte gjaku që mbushet qielli e toka me lot e plagë
që sa herë kemi parë sy e zemëra fëmijësh të rënditura në karikatorë
duke i vajtuar zogjtë lartë në qiell rrugët e tyre pa kthim
për prangat e fjalëve në themelet e shtëpive me histori të rrënuar…

GJAK E SHPIRT TË PËRZIER GJALLESASH

Krijesa e lumtur me gjak e shpirt të përzier gjallesash
nga ylli prej atje larg mori errësirën shfarosëse
për pasuri të shkujdesur me shenja vdekje treti lumturinë
me shpirtin e gjakut tinzak ia kalon bishës me terrin e gjallë
me gërvishje të mundimshme mbulon krimin si macja nevojën 
dashurinë e mbuluar e vret si rrufe e zezë me këngë solemne
edhe pse i vetëdishëm se bukuria dhe mençuria shndërrohen në hi të përjetshëm…?!

 

 

 

SHTËPIA JONË

Yllëza e vogël
problemet i kupton
çokolata e sheqerka
ajo kurrë s’kërkon.

Ajo e dinë mirë
në shtëpi pare s’ka
karamele kur i japin
faleminderit thotë:unë si ha.

Pastaj do të kem 
probleme me dhëmbët
paret duhej ruajtur
ne për këmbët.

Tash në shtator
do të shkoj në fillore
do të më duhej abetare
lapsa e fletore. 

LIBRI I BRENGOSUR

Jam shumë i brengosur
për çmimin e lart
më kanë mbyllur botuesit
në sirtar të “artë”.

Sot një nxënës i mirë
dhe i bukur si bli
erdhi të më blejë
të pasurohej me dijeni.

Më lëshoi shitësi
në atë të njomë dorë
çmimi trishtoi vogëlushin
sikur në gji i ra një top borë.

I mërzitur vogëlushi
pa libër shkoi në shtëpi
duke u menduar tha:
“për e cekët s’ka dijeni”.

FJALË TË MËDHA

Folët me të ngut
ma përbuzët fshatin
ne atje me kujdes
ua rrisim dukatin.

-Vërtetë qenke i marrë
dukati kurrë s’rritet
përpunohet në fabrika
dhe pastaj shitet.

-Po është e vërtetë
ai ju mban gjallë
pa të s’mundeni një ditë
prandaj kini kujdes vallë!

-Ke folur fjalë të mëdha
mendon se janë fjalë burri
kuptova s’qenke i pjekur
ku ka më dukat se gruri?!

SHPORTA E LUMTUR

Sa do të gëzohen
fëmijët sot
më mbushi me zahire
mami i tyre plot.

Dredhëzat sheqerka
kuqaloshe qershia
do ti stolisin veshët
plotë gëzim shtëpia.

Do të jem e dashur
unë shporta boshe
që shpesh më hedhin
pas dere nëpër qoshe.

S’u hidhërohem fëmijëve
ata duan të jenë të lumtur
por i kuptoj edhe prindërit
se janë të pa mundur.

QARJA E LULES

Ja ç’më tha lulja
sot në mëngjes
jam e drobitur
por kam pak shpresë.

Sa i pa mëshirshëm
tha është acari
bora na ngrohte
ky trupin na thari!

Na hakmerren plakat
vërtetë si në përrallë
tash kur kemi aromë
trupi na është kallë.

BUQETA E VENITUR

Fjalë të bukura lexuat
në Fatos e Gëzim
por në këto vargje
do të gjeni pak hidhërim.

Në kafene punonte
një çupës duke qarë
mos ishte e sëmur e pyeta
-tha jo,nënën moti se kam parë!

Pse e mban atë buqetë
krejt të venitur
e kam për nënën
ndoshta vjen pa pritur?!

Dua te ajo të shkoj
por s’di ku jeton 
dikush më ka thënë
ajo mua nuk më donë?!

-Atë i thash se besoj
ti je çupës e bukur
për kafshatën e bukës
fluturon si flutur.

Ika si pa mend
diç mu ndal në fyt
me siguri ajo nënë
pendohet një ditë?! 

TASH U RROTULLUA RROTA

Pasi u rrita
i mbusha bukur do vjet
kuptova se nëna ishte gjallë
ajo vërtetë s’kishte vdek.

E takova diku larg
në atë të vjetër kasollë
ishte plakur shumë
por e bukur si mollë.

I bëra shumë pyetje
por si gazetar
më shikonte me dhimbje
me ato sy margaritar.

Më përqafoi fort
me zë duke qarë
kam ditur bir i im
s’jam si mendojnë e marrë?!

Tash shko biro
do të talli bota
jo,nënë e dashur
tash u rrotullua rrota?!

Nënë, ajo është e mirë
dhe e dashur si ti
por nëse s’pajtohet
edhe unë këtu rri. 

SAMITI I VITIT TË RI

I ngarkuar Baba Dimër
si bredhat me borë
u bënte thirrje fëmijëve
me një zile në dorë.

T’u shpërndaj dhurata
me drerët brigjatë
të çmallej me ta
dhe tu urojë fat.

Të dëgjonte për vitin
pas që e lanë
për mësime e nota
në ditar që kanë.

Të mbajnë një samit
për luftërat në botë
mendimet e fëmijëve
të mbretërojnë nga mot. 

II.F J A L Ë T E P L A K U T

SA MIRË THOSHTE GJYSHJA

Pse babi kam lindur
këtu në perëndim
e jo në Kërçovë
si ti dhe mami im?!

S’ mundem të kuptoj
atje kemi shtëpinë
të bukur me oborr
këtu në bodrum rrimë!

S’na fol askush
e ndalime plot
sa i lumtur do të isha
në Kërçovë të jem sot.

Pse të mos fol në shkollë
siç flasim në shtëpi
shoqja ime Rutë thotë:
-gjuhën e saj ta di-.

Shumë pyetje të bëra
ti babi përgjigje s’jep
ah sa bukur thoshte gjyshja:
-FJALA KURBET NA LA SHKRET-?!

FJALËT E PLAKUT

U mbush aeroplani
plot me udhëtarë
e një plak u tha:
-ktheheni sa më parë-.

Vetëm ekuipazhi 
s’janë shqiptarë
tha stjuardesa
ca minuta më parë.

Jo vetëm sot
por ca vit
e pa besuar
askush se ka prit.

Ky është
-EKSOD-
është bindur
krejt bota sot.

Prandaj i tha ato fjalë
plaku pak më parë
pasi shumë herë
përcjellë familjarë.

V R A S J E…

Nëpër kaltërsinë qiellore
atje lart përmbi re 
aeroplanët fluturojnë
vëllezër veç për ne.

Dikur shkonim vet
tash me gjithë fëmijë
e lamë vendlindjen
disa qindra mijë.

Shtëpitë e bukura
kanë ngelur shkret
nëpër shumë shkolla
nxënës s’ka mbet.

Vrasjet i bëjmë
me dorën tonë
kur do të bindemi
do të jetë shumë vonë.

SHTËPIA E BUKUR

Atje kam shtëpinë
të bukur ca kat
s’është në qytet
afër lumit në fshat.

I ka shumë dhoma
dhe të bukur kuzhinë
fshati ka emër simpatik
i thonë ZHUBRINË.

Ndodhem shumë larg
në perëndim-kurbet
shtëpia e bukur
më pret ca vjet…

Këtu jetoj mirë
me para dhe limuzinë
ç’më duhej ajo e shkretë
pa gruan,fëmijët dhe shtëpinë. 

LETËR BABAGJYSHIT

Nëse ka shpërthyer shelgu
te ara me verri
të lutem babagjysh
më dërgo një bori.

Jam tharë si kumbulla
në këtë rrokaqiell
së më ka lagur shiu
së më ka ngrohur diell.

Së ka cicërimë zogjsh
veç zhurmë automobili
mu dogj zemra-
për një këngë bilbili.

Të lutem babagjysh
fort të përqafoj
bisedo me babin
lirinë të fitoj.

Me shokët e fëmijërisë
të shkoj në shkollë
shtatorin shumë e dua
si të kuqen mollë.

GJYSH PUSHO REHAT NË BUKURESHT

Siç tregonte gjyshi
ashtu qenka juria
edhe sot aty 
mblidhet paria.

Vërtetë trekëndësh
me tri rrugë:
për te Pinjollët
Bakërndarët dhe
Gurëbajtë.

Gjysh pusho rehat në Bukuresht
ara te Kisha Ilire punohet
bile edhe më mirë.

Do të rri më gjatë gjysh
vërtetë janë mikpritës.

Për ty më vjen keq gjysh
shtëpitë janë më të bukura
por njerëzit s’janë më ata
që flitnit dhe i dinit ju gjysh.

K U R B E T I
-fjalët e gjyshes-

Dikur më gërryente
për burrin malli
tash më humbën
vajza dhe djali.

Atje malli
gërryente burrin
kurse tash
shkatërron edhe murin.

 

PËRHERË I QESH NURI

Djalosh i urtë
rom me kombësi
përherë mban një radio
kënga i fle në gji.

Përherë i qesh nuri
melodia e argëton
brengat si lejon në kokë
ai me këngën jeton.

NUK KA MË SEKRET

Dje raportuat
dhe keni pushuar mirë
tash ulu të bisedojmë
si babë e bir.

-U thuanin atje
juve Jashtë Tokësorë
-mos u mërzit bir
suksesi u kor.

Atje bëhej luftë
e fesë dhe ngjyrës
ato ishin krijesa
akoma të mynxyrës.

Babë kur u afrua
afër ai djali
pse si kërkuat
diçka tu fali!

Mos u mërzit bir
koha punon për ne
e pasuruam shkencën
për ne më s’ka re.

Edhe ata kishin
gjuhë dhe alfabet
në galaktikën tonë
s’ka më sekret.

TË SHALOJË KALIN

Në shpresë nusja
të lindi djalin
të rritet trimi
të shalojë kalin.

Kur të kthehet
babi nga kurbeti
ta pres djali
i lart si plepi.
Nga vargje poetësh
ti këndojë lirisë
me duart e arta
ti bie çiftelisë.

SYRI MË LOTON

Sa bukur është
të udhëtosh me tren
thonte tërë kohës
lazdroni Ben.

Recitonte vjersha
këndonte si gjel
pa prit filloi të qajë
treni kur hyri në tunel!

E mori në prehër
gjyshja e ngratë
mos u tremb tha Beni
i dha çokolatë.

S’dua të qajë gjyshe
por syri më loton
mos u habit xhaxhi
pse pijë unë me biberon!

Benë mirë i tha xhaxhi
treni shpejt gjarpëron
mundesh të thyesh dhëmbët
prandaj pi me biberon.

DHEMBJA E DHËMBIT

Një ditë
në muajin korrik
një djalë çapkën
prej shtëpie kishte ik.

Sa dëgjuan shokët
u lëshuan nëpër pyll
bërtitnin pa ndal:
Yll,o Yll oho Ylloo!

Nga britmat
ushtonte pylli
nën një shkurre
strukej Ylli.

Aty afër
ishte duke fjetur
një trim si Ylli
i quajtur lepur.

Prej britmave të tyre
Ishte trembur edhe një dre
lepuri kishte ëndërruar
veshët duke ia pre.

Pa tremb nuk ngeli
as trim Ylli
u bërtiti shokëve
“Mjaftë më se ushton pylli”.

Këtu jam afër
ma jepni dorën të dal
unë s’kam frikë si ju
do ta nxjerr dhëmbin në spital.

KARATEISTJA

Ec rrugës time
fjalën mirë ti mate
s’ jam e asaj rruge
por dijë karate.

Vërtetë s’paske edukatë
kam brezin e zi
është vërejtja e fundit
rregullat mirë i di.

Goditja e fortë
-MAVASHI GERI-
sa hap e mbyll sytë
për toke u shtri frajeri.

Shokut që i doli krah
një URAKEN i dha
me bishtin ndër shalë
aty më s’u pa.

I uruan të pranishmit
por më shumë një plak
nja dhjetë bijë si ti
armiqtë do të ishin pak.

ÇUPËN SE MERR GJUMI
-Kunatës-

Prej kur vajte
pa kthim
vuajtjet
na bëjnë shoqëri.

E pa durueshme
është mbrëmja
kur fëmijët
kthehen në shtëpi.

Çupën se merr gjumi
kërkon të veten nënë
i afrohemi të gjithë
diçka duke i dhënë.
Si pranon sheqerkat
as edhe çokolatat
pret të kthehesh
çupa tërë natën… 

NJERËZIT TË MOS BËHEN FERRA

Re të zeza shkonin vërdallë
por një lule nga toka doli
nga kuvendi në odën e burrave
që i printe prof.Mustafa Pinjolli.

Krenohemi tha o burra
me SADIK TIKËN plak
që i pari na përkrahu
fali të babës gjak.

Plaga është e vjetër burra
por baba ishte i ri
njerëzit të mos bëhen ferra
fëmijët të jetojnë në lirë.

Recitoi një vjershë të moçme
plaku i lodhur në jetë
duke i dëshiruar jetë të gjatë
profesorit ANTON ÇETË.

PLAGËT E PLAKUT

I shohë milingonat
në majë të mali
e godas armikun
në lule të ballit.

Ishin fjalët e plakut
me trupin plagë plot
si Gjergj Eles Alia
vatanit ti dali zot.

Ju thaftë dora e truri
-TRADHTARIT-
që s’kupton fjalën-VATAN
dhe largohet nga të parit.

MUSTAQET VESH MË VESH

Plaku i moçëm
mustaqet vesh më vesh
dinte të hidhërohet
por edhe të qeshë.

Kam lindur tha
me shkronjat e diturisë
në Manastirin e dashur
vatër e shqiptarisë.

Jam rrit me pakë bukë
pakë kripë e shumë zemër
ta kuptoni edhe ju ai vend
përherë na ka dalë shemër.

Jemi bërë vëllezër
për armikun mbi kokë
pasi kalonte rreziku
as vëllezër e as shokë?!

Vendonin kufi 
vetë në një anë
çdo gjë që kishim
të atyre janë…
Pargë,1990

TË MOS KETË VIKTIMA

Kryetarëve të botës
ua dërgojmë këtë kushtrim
në këtë shekull të ri
të ketë mirëkuptim.

Luftërave tu japin fund
edhe geto të mos ketë
keq të mos bëhet
pasi se dëshirojmë vetë.

Shtet të bëhet
Kosova e Palestina
fëmijët të shkollohen
të mos ketë viktima.

Shkenca të marri turr
të shkojë përpara
të hapim përherë
rrugë të mbara.

PA SHIKUAR VITET

Lexojmë në gazetë
shohim në televizor
POPULLI KOSOVAR
jetën e ka zor.

Shtëpitë e tyre
të ndërtuara me vjet
ua rrënojnë tanket
si rërën vala në det.

Sa të pa shpirt
janë serbët e izraelitët
vrasin e presin
pa shikuar vitet.

Shkolla e nxënësve është mali
libër e laps pushka në dorë
gjuhën dhe lëndët i mësojnë
fitoren rinia do ta korrë.

III.LAVËRIMET E FILLUARA NË KARTË

AQ MË TEPËR

Sa më shumë
mjegulla qielli
aq më i dashur
është dielli.

Sa më shumë
pengesa ka hëna
aq më shumë
na donë nëna.

Sa më shumë
erë e shtrëngatë
janë më tepër
pjellake gratë.

Sa më shumë
na pengojnë në shkollë
aq më tepër fëmijët
bëhen mendjehollë.

HAJË E LEXOJ

Zbrita rrëzë malit
afër shtëpisë bukur
ta shoh vajzën kaçurrele
të bukur si flutur.

U habita shumë
kur e sulmoi një vigan
pastaj lexova në libër
se ishte Oliva në ekran.

Hapa sy e veshë
kur Popaj marinari 
sa e hëngri spinaqin
viganit iu hap varri.

Prej atëherë haj e lexoj
të mos jem i etur
armiqtë të frikohen fëmijë
kur të dëgjojnë fjalën lepur.

SORRA E MIU

Pse sot
të bie shi
unë e unët
nën strehë të rri.

Thoshte sorra
me kërrë,kërrë e kërrë
iu përgjigj miu:
-dje çka ke bërë?!

-Edhe ti qenke këtu
i dashuri jem
eja të rrimë
diç të të them!

-Jo unë kam punë
këtu nëpër hambar
kam lënë ça kokrra
tash dua ti marr.

SHKRET MBESIN

Përherë në këtë kohë
vjeshta gënjen natyrën
sa hap e mbyll sytë
ia ndërron fytyrën.

Prej ngjyrës dhe erës
ato bien në tokë
degët mbesin shkret
trungu vajë e lot.

Edhe çerdhet e zogjve
të shkreta mbesin
si shtëpitë e fshatit tim
rinia ik e pleqtë vdesin…

FYELLI BARIUT

Bariu kullot delet
dhe i bie fyellit
i kënaq qengjat
dhe banorët e pyllit.

Kërcen pa ndal
e bukura drenushë
dhe diku aty afër
edhe zonja arushë.

Prandaj ju shokë
por edhe unë
mos e nënçmojmë
ai bënë të vlefshme punë.

LËVRIMET E FILLUARA NË KARTË

Përherë me shat mbi sup
Xha Zylin e takoj në fshat
ndante pak kohë për biseda
për djalin siç thoshin pa fat.

Më pyeste për shëndetin
dhe lëvrimet e filluara në kartë
emri yt thoshte na ka mësuar
për Fatos,Gëzim,kufi dhe hartë!

Aroma e penës i thosha
është si aroma e ugarit
po ta thithësh një herë
hapen dyert e hambarit.

Pasi çmalleshim mirë
vazhdonte te ara e bukës
unë sodisja bukuritë e Zhubrinës
për të pushuar te kroi i Çukës.

FOLEJA E DALLËNDYSHES

Dikur më ka kënduar
gjyshja në djep
të rritem i madh
bile sa një plep.

Ashtu më ka marrë
në djep gjumi
duke u përkundur
si në shtrat lumi.

Bashkë me këngën
dhe urata plot
pa mençuri
ari është kot.

Gjyshja e mençur
dhe me zë të bukur
edhe pse plakë
e shpejtë si flutur.

Tash i radhis
fjalë unë gjyshes
ajo thotë ndrit
foleja e dallëndyshes.

TE URA E DRURIT

Përmes të fshatit
kalon një lum
prandaj jep fusha 
bereqet shumë.

Te ura e drurit
fëmijët janë rreshk
ato lozin-
dhe zënë peshk.

Edhe Zhubrina ka
-PLAGËN E VJETËR-
shkojnë të rinj
kthehen të vjetër…!

VESHLLAPUSHI

Sa lakra të lezetshme
paska në këtë arë
thoshte veshllapushi
duke qenë në garë.

Breshka ecte pa ndal
me të vyejtën shpejtësi
e dinte se veshllapushi
do të bëjë ndonjë marri.

Pasi ngop me lakra
iu bë barku lodër
u shtri veshllapushi
pranë rrugës në kodër.

Kur arriti breshka në cak
lepuri ishte në gjumë
një mizë i këndoi në vesh
a për ty do bëjë garë unë.

U zgjua veshllapushi
por më ishte vonë
kush se vlerëson kundërshtarin:
-“Pëson si veshllapushi thonë”-.

SI TREMBESHIN VAPËS

Sa të fortë ishin 
njerëzit në fshat
shtëpitë e vogla
të rregulluara pallat.

Krahët si shkëmbi
duart si lisa
me tesha qashe
në kokë plisa.

Si trembeshin vapës
as kur frynte veriu
prej gjirit të deles
pinte tambël bariu.

Flinin te vatha
kurrë si ngacmonte kolla
faqet e kuqe
si në vjeshtë molla.

TOKA HUMUS

Udhëtonim me tren
me shokun Agron
nëpër fushën e gjerë
në skaj një stacion.

Misri i lart mal
gruri i pastër bilur
toka humus
pa asnjë gur.

Dikur pamë dy kuaj
plakun mustaqezi
dhe karrocën e madh
që shërbente si taksi.

U kënaqëm me biseda
dhe me shumë bukuri
me ajrin e pastër
por dhe pa varfëri.

UJI I LUMIT TIM

S’ dua të pyes
sa rrugë ke kaluar
për të ardhur te ne
ujë i ftoftë e kulluar.

Të them rrugë të mbarë
dhe prapë të na vish
lulet e venitura
t’i kthesh në jetë sërish.

Ti o lum i fshatit tim
që gjarpëron gjer atje në det
ato fusha e male
nga ne i përshëndet.

T’ua heqësh atë barrë
të rëndë akulli e bore
të gëzohen kafshët e malit
aroma të kundërmojë prore.

PREMTIMI

Yllëza e vogël
ka lind në qytet
pushimet verore
i kalon në bregdet.

Te revista “Gëzimi”
lexoi për plugun e vjetër
e luti babin-
ta shihte patjetër.

Shkuan në fshat
te xhaxhi Avzi
morën qe e plug
të bënin një vi.

I tregoi xhaxhi
si e ka lëvruar arën
si punohet me shat 
dhe si ka hedhur farën.

E kënaqur Yllëza
puthi plugun e vjet
duke i premtuar xhaxhit
edhe për një vizitë tjetër.

DITËN E VERËS

Luhateshim në kolovajzë
-DITËN E VERËS-
perin për shenjt Gjergjit
lidhnim në degë të ferrës.

Të ligat ti merrte
njeriu i keq
që e dinim të mirë
por na dilte dreq.

Herët në mëngjes
laheshim në lum
të ishim të pastër
e të fortë shumë.

Mullisi plak
na jepte ujë nga rrota
mos ndalemi kurrë
të ecim me hapa si bota.

BUKURITË E DETIT

Plazhet e Durrësit
plot gjallëri
zalli i nxehtë
shndrit si flori.

Uji i vakët
me pak valë
shumë bukuri
natyra i ka falë.

Kënaqen vocërrakët
si patat në bërrakë
i habit peshkatari
me prenë në varkë.

U tregon për Durrësin
sikur ciceron
pas atyre që shkojnë
të fala dërgon.

VALËVITEJ YLBERI

Nëpër mjegulla
një rreze dielli
me ngjyra të bukura
mbushet qielli.

Vajza e djem
tregonim përralla
që kishim dëgjuar
për disa të ngjara.

Në afërsi të lumit
u paraqit dreri
shikonte me habi
si valëvitej ylberi.

Pasi ngop me ujë
ku nga mali
që të mos i ndodhi
si dikur një djali.

NË BREG TË LUMIT

Në breg të lumit
te shelgu i lart
i venduan pritë
peshkut të art.

Tok me te
edhe nënës së tij
deshën ta kapin
shumë fëmijë.

Sekretin e zemrës
ua kuptoi nëna
e mori të birin
që ndrite si hëna.

Diku rrëzë shkëmbit
i tha mëma e ti
bir për mëshirë
s’ të falë kush liri.
Iu kujtua peshkut
përse grepi e priste
ta hante ai krimbin
apo atë ta gëlltiste.

UJI

Tokës e lules
jetë u jep
nga turbina
drita flet.

Shumë shëndet
fal për fëmijë
sa e gjallë
e shpejt kjo rritë.

Në stinë vere
freski deti
për ujin flet
në varg poeti.

Për buzëqeshje
lindim në tokë
uji fal-
blerim në bokë.

IV. SA NGJYRA KA NATYRA

DIELLI

Shikoj në mëngjes
si lind dielli
zhdukej errësira
zbardhej qielli.

Rreze të arta
ngrohin tokën
zgjohen krijesat
gjallërojnë bokën.

Ngrohin ujin
fëmijët bëjnë not
punëtorëve koha
kurrë s’u shkon kot.

Në mbrëmje shikoj 
si perëndon dielli
plot me xixa
mbushej qielli.

MOLLA

Erdhi koha
e u rrita
gëzohet Yllëza
gëzohet Mrika.

Sa ëmbël thonë
me zërin e hollë
ka marrë edhe ngjyrë
e dashura mollë.

Do të isha e lumtur
të dyja të më hanë
u kujdesën shumë
si e dashura nënë.

NËN HIJE TË LISIT

Në mes të fushës
në arën time
është rritur një lis
për argatët gëzime.

Pushojnë trupin
aty djersa thahet
nën hijen e freskët
byreku dhe lakrori hajet.

Shumë herë dëgjohet
edhe vaji i fëmijës
që nëna e rraskapitur
ti japi asaj sisë.

Për vjetërsinë e lisit
edhe më i moçmi s’di
por s’lodhin kokën shumë
ai vapën ua bënë freski.

ÇOBANI I VOGËL

Në majë të malit
në të bukurën lëndinë
çobani i vogël
kullotë bagëtinë.

Ujku gjakatar
tufës iu afrua
dy bardhoshët trima
si shigjeta iu lëshuan.

Armikun e përbetuar
e bënë copa copë
u habit bariu
por edhe shumë shokë.

SA NGJYRA KA NATYRA

Kush është kjo zonjë
që pikturon natyrën?
-Zonja e madhe Vjeshtë
gjithkund hedhë ngjyrën.

ASKUSH S’ MUND TI NUMËROJ
NGJYRA E NATYRËS!

Këtë enigmë
e ka zgjidhur Vjosa
-ajo thotë:ka ngjyra
sa në botë fatosa.

Çdo fatos
dhe shkollar
mbjellë në vjeshtë
dhe mbush hambarë.

NJË GRUSHT LOT

Te lisat e gjatë
në skaj të rudinës
vajtonte qyqja
në malet e Zhubrinës.

Në fole të huaj
kishte lëshuar ve
një grusht lot
i ranë në dhe.

Ato sumbulla
për të dashurin vëlla
që e kërkon kudo
shumë kohë ka.

Do të qajë e vajtoj
thoshte në fluturim
gjersa ta shohë të lirë
unë vendin tim.

DO TI SHKUL MUSTAQET

Ti o lepurush
që s’ vlen as pesë grosh
bënë dëm të madh
në lakra e livadh.

Do ti pres veshët
do ti bëjë të vogël
do ti qes edhe sytë
që mi ke si gogël.

Do ti shkul mustaqet
që të rrinë var
pastaj lëkurën
do ta shes në pazar.

Unë s’ të kam frikë
ty o gjuetar
por rehat s’ më lejnë
të tuat zagar…!

PËR FËMIJËT KUJDESEM UNË

Dallëndyshet
bisht gërshërë
bukur folenë 
e kishin bërë.

Në shtëpizën pallat
aty te skaji i murit
qëndron foleja
me fortësi të gurit.

Në mëngjes
kur shkojmë në punë
rruga e mbarë më thotë:
“Për fëmijët kujdesem unë”.

Pastaj urojmë
rrugë e shëndet
duke u thënë:
-foleja u pret…

KRUA I FSHATIT

Në qendër të fshatit
ku uji gurgullon
bashkëfshatarët e mi
ndërtuan një kron.

Nxënësit mbollën lule
bënë edhe rrugica
pleqtë venduan një sofër
nën hije te gorrica.

Tash ulen kuvendojnë
për hallet e pleqërisë
për veprat e mira
që u takojnë rinisë.

Në mëngjes e mbrëmje
vashat shkojnë te kroni
ju lazdrona bandillë
ato mos i ngacmoni.

TRIM VESHGJATI

Te ara e madhe
lakrat nën borë
trim veshgjati
i zbulonte me dorë.

Djathtas e majtas
vështronte me mjeshtri
gjuetar Ylli-
mos ketë zënë pusi.

E rrasa tha barkun
se jam trim unë
tash drejt në strofull
të bëjë rehat gjumë.

Frikacakët të unët
le të bëjnë roje
sa të ngopem me gjumë
do ti hyjë kësaj loje…

GJYSHET TONA

Sa të dashura 
janë gjyshet tona
kur ktheheni në shtëpi
na japin bombola.

Në mbrëmje
na tregojnë përralla
edhe na qortojnë
në raste të rralla.

Të jemi të sjellshëm
në mësime të parë
për pushimet e verës
të mos kemi barrë.

GJYZLYKËT E GJYSHES

Jam gëzuar nipçe
kur Zoti të ka falë
e aq më shumë sot
që libri të paska dalë.

Më kanë fol shkollarët
për ty me admirim
paskan lexuar vjersha
në “FATOS” e “GËZIM”.

Të faleminderit që e solle
dhe na bënë vizitë
tani je më burrë
por ne të kemi rritë.

Gjyshe e dashur
unë kurrë s’u harroj
-por kam shumë punë
-edhe unë nipçe të besoj.

Të faleminderit për gjyzlykët
se më erdhi drita
do ti lexojë poezitë
nipçe ty të prift rrita. 

GJYSH SHIKO E PRIT
-Sadin Cucullit-

Një gjysh me nipin
kapur dorë për dore
duke ecur nëpër rrugë
drejt e në shitore.

I habitur gjyshi i tha:
-Ç’ kërkon këtu nip?
ai duke qeshur i tha:
-Gjysh shiko e prit…!

Kërkoi një hallkë
pastaj edhe zinxhirë
prej sot i tha gjysh
s’ do të jesh i lirë?!

S’ do të dalsh në qytet
por as në çajtore
vetëm kur të them unë
të blejmë akullore.

I MERRTE GRYKË

Nëna e nënës plakë
gjer vonë ishte gjallë
thonë se për së treti
i paskan dalë dhëmballë.

Dy herë në vit
me shkopin në shoqëri
merrte grykë pemët:
molla,dardha e qershi.

Dikur unë e pyeta
pse pemët merrte grykë
do të tregoj tha nipçe
vetëm ti më ke pyet!

Çdo pemë nipçe
ka vetëm një shije
jo si njerëzit-
dhe çlodhesh nën hije… 

URA E POEZISË

Në katin e tretë
të hotelit “DRIN”
pushoj këtë verë
me nipin tim.

Shikojmë mjellmën
si lufton me valët
nipi kërkon sqarim
që përdorim fjalët.

Dikur më pyet
për qytetin përballë
a ka më trazira
si liqeni valë…?!

Se la pa mos më pyet
për -URËN E POEZISË-
dhe krejt që i përket
-DREJTËSISË DHE LIRISË-

KANË LIDHUR BESË

Tamblin-
e kemi të lashtë
s’ka çka i bënë zjarri
ai s’është kashtë!

Vajza e djem
janë rritë me sisë
si të fushës-
dhe të malësisë.

Në shtatë male
kanë lidhur besë
tirq e futë-
dhe shami e zezë.

NËNAT TONA

Sa të dashura
nënat tona
nga gëzimi
i zgjon jehona.

Duart e tyre
në punë të para
fjalët ar-
për rrugë të mbara.

Kurrë në jetë
si kap hidhërimi
lumturitë tona
shpirt shërimi.

PLAKU KËSULËBARDHË

I dridhej zëri
plakut kësulëbardhë
për –Festën e Madhe-
në shkollë kishte ardhë.

Tha ata që mundohen
DRITËN ta bëjnë terr
herët ose vonë
vetvetes i sjellin ferr.

Ata që s’lejojnë shkollim
pasi na qenka top
herët apo vonë
vend s’kanë në botë.

Me fat tha -Festa e Madhe-
e gjimnazit-DRITA-
juve o FILIZA
ju prift RRITA.

HËNA E KA NDIE

Hëna e ka ndie
plakun kur ka lënë amanet
tela e çiftelisë mos ndryshken
dhe pa nevojë mos harxhohet fishek.

Bari të mos bëhej kuq
lulet të mbajnë ngjyrën 
plakë e plakë mbetshin
kush mbjellë mynxyrën.

MOS HARRONI ZHUBRINËN

Vajta në Zhubrinë
në t’ imin fshat
takova xha Rushitin
pushonte nën rrap.

U gëzua si fëmijë
sepse ishim përmallë
tha:jam i drobitur
por jemi gjallë.

Kam përjetuar tragjedi
por nganjëherë këndoj
ashtu zbus dhimbjet
edhe mesele krijoj.

Pas pak nipi
na solli pitë
me shije mikpritje
ç’ gëzim kjo vizitë.

Mos harroni tha Zhibrinën
ku dolët në agime
tha xha Rushiti
për vendlindjen time.

LOTËT E PËRGJAKUR

Mjeke më e mirë
është nëna për fëmijë
këto vite të vështira
mbi kokë kemi Serbinë.

Lotët e përgjakur
shërojnë plagë të thella
herë nëpër shtëpia
herë nëpër shpella.

Këtë shërim shtëpiak
e kemi nga të parit
vetvetes nëna shqiptare
i bëri Operacionin e Cezarit.
S’ di a është shënuar
në librin e Ginisit
që dha ndihmë vetvetes
dhe i solli një luftëtar fisit.

NËNË TEREZË

Shumë aksione
biseda dha teza
por me vepra
vetëm Nënë Terezë.

E dinë më
plaku dhe i riu
por pak e dinë
si Gonxhe Bojaxhiu.

Kaloi shumë shtrëngata
por asnjëra se tuti
vendlindja e saj fëmijë
është SHKUPI.

SHOQËRIA PA INSTRUMENT

Në odën e madhe
me oxhak në mur
mblidheshin burra
që s’ harrohen kurrë.

I pritnin Belajtë
me Musan e vogël
që zëri i shkonte
kodër më kodër.

Shabani mbante iso
Neshati fjalë rradhitëte
nga shoqëria pa instrument
Zhubbrina buçiste.

Xha Dervishi na folte
për të largëtën Rumani
dhe për jetën e Asdrenit
që i kishte bërë shoqëri. 

QENIN T’ IM E KUJTOJ ME MALL

Nënë. Kujdeseni për qenin
e kam bukurosh
më shikonte dhembshëm
më përcillte malit-poshtë.

Prisnim autobusin
të dy bashkë në lëndinë
unë udhëtoja për në shkollë
ai më premtonte për shtëpinë.

I plakur sot larg në mërgim
qenin t’ im e kujtoj me mall
përpara kam punëtorët e mjerë
perëndimi na ka bërë të tërë hamall…?!

KALORËSI PLAK

Sytë iu përlotën
zemra iu përgjak
kur i pa kuajt
të renditur në varg.

Zhurma e ashpër
u përhap si rrufe
kalorësi pa përvojë
u përplas për dhe.

Kali si shigjeta
në start u kthye
kalorësit plak
i dha shenjë me krye.

Kalorësi i vërtetë
shpejt hipi mbi kalë
për disa sekonda
dolën të parë.