Edhe shqiptarët si afganistant para ambasadave për viza pune..
Nga ketu shtrohet dilema, çeshte me ne, si duhet pare e analizuar “talibanizmi” jone i cili eshte me i tmerrshem se sa talibanizmi afgan, çfar ka Afganistani per tu habitur kaq shume, kur dihet se ato pamje qe i pam atje nje dite, ne nje vend te raskapitur nga luftra te pergjakshme, ne nje vend te pa shkolluar, maleve te Tora Bores, ndodhin çdo dite ne mes te Europes, ne Ballkan, ne Maqedonine Veriore, ne qytetin tim, ne fshatin tim, ne lagjen dhe shtepine time; njerezit kane ikur dhe vazhdojne te ikin tek ne, nga talibanizmi jone.
Edhe ne si shoqeria e tanishme afgane, jemi nje shoqeri post konfliktuoze, e dale nga luftrat, edhe ballkani ne pergjithesi vetem njezet vite me pare i dha fund nje thertorje masive ne te cilen njerezit pa meshire vriteshin dhe kufijte gjeografik po ndryshonin. Fillim shekulli i ri ishte fundi i gjakderdhjes dhe filloi faza e risocializimit, procesi i hapjes, i multikulturalizmit, i interkulturalizmit, filluan procese te cilat kishin mbeshtetje te plote te bashkesise nderkombetare. Vendi perjetoi nje rilindje, askush nuk kishte nevoje ta leshoi vendin sepse te gjithe ishin disi te falur, aspirata e te rinjeve ishin shkollimi dhe punesimi. Deri ketu, duket se e keqja ngeli prapa shpine dhe se endrrat e vogla do te beheshin realitete te medha.
Ne njezet vitet ne vazhdim si ne Afganistan, ashtu edhe ne Ballkan dhe tek ne, klasat politike e shendruan vendin ne nje arene lufte ne te cilen klane mafioze brenda strukturave te caktuara politike po qeronin hesapet per interesa te medha materiale, te gjitha proceset zgjedhore kane qene nje katrahure e pa’pame, dita e zgjedhjeve, dita kur duhej te vendoset ne funksion vullneti i lire i njerezve per te percaktuar fatin e vete ka pare vrasje, dite te pergjakshme, te dhunshme, vjedhje dhe manipulime.
Filloi faza e ngritjes ne pushtet te njerezve qe primare kishin perfitimin personal material, faza e pasurimit brenda nates, tenderokracise, pushtimit te institucioneve shteterore dhe keqperdorimi i tyre deri ne palce. Procesi Bomba i cili shpertheu tek ne, shpalosi llumin politik, krimin institucional i cili deri ate kohe vetem supozohej se ekziston.
Ne fund te nje tranzicioni ne tentative dy dekadesh, jemi ne fazen ne te cilen njerezit ikin nga shtepia e vet! Shtrohet pyetja, pse? Pse ikin njerezit tek ne? Tek ne nuk jane Talibanet, ama eshte i gjalle talibanizmi jone?!
Te rinjet tone ikin nga revanshizmi jone sepse ne nuk falim! Te rinjet tone ikin nga hakmarrja jone e pa meshirshme. Tek ne para çdo procesi zgjedhor njerezit pozicionohen, ndersa ata qe kane mendime, vetem mendime ndryshe, llogariten si armiq te mendimit tone dhe si te tille pas ardhjes tone ne pushtet te gjithe ata qe kane menduar ndryshe, duke filluar nga rendmbajtes, pastrues, administrate, profesor, mjek e çfar do qofte, duhet pastruar nga vendi i punes dhe vrare shpirtnishte.
Krenaria e tyre duhet thyer detyrimisht dhe mendimi duhet te mos ekzistoj me.
A ka diçka me te trishte se ikja nga shtepia? Por edhe a qendrohet ne nje shtepi ne te cilen ngrohtesia nuk ekziston me. Te gjitha ato qe cekem me rradhe e shendruan vendin tone ne nje vend te pa shprese, nje vend oaze te krimit dhe korrupsionit, nje vend te sundimit klanor, nje vend qe nuk ec asnje hap perpara dhe pse ka patur prapa krahve errera perendimore.
“Talibanizmi jone” ka bere qe vendin ta leshoj gjysma e popullates, te rinjet te hekin dore nga shkollimi, nga diplomat, nga deshirat, endrrat, dashurite dhe dashuria e tyre per vendlindjen.
Dhe mbaj bindje te forte se ashtu siç iku presidenti Afgan i mbushur ne te holla, ashtu iku edhe ish ktyeministri jone, po ashtu do kishin ikur te stermbushur ne kesh te gjitha figurat politike te tranzicionit tone dy dekadesh. Sot ata randojne ne pasuri te piste, per te cilet ne te gjithe dijme, dhe vazhdojme ti mbeshtesim.
Se kendejmi, para se te habitemi me prapambeturine afgane, me gjendjen e popullit afgan i cili ik nga kercenimi taleban dhe nga vjedhja e vendit te tyre, duhet te kujtojme vendin tone, duhet te kujtojme rradhet e njerezve tone dyerve te ambasadave Gjermane, tollovite e medha ne stacionet e autobuseve, apo edhe jetet e humbura lumenjeve dhe maleve.
Para se tronditemi me pamjet qe vijne nga larg, duhet te tronditemi per shokun, vellaun ose motren qe nuk eshte me me ne, duhet te tronditemi me shtepite e mbyllura, me lagjet e zbrazura, me shkollat qe mbyllen, neve duhet te tronditemi per lotet e prinderve qe kane mbetur vetem. Ne duhet te tronditemi nga talibanizmi jone dhe te mendojme shkaqet qe e shkaktuan ate, e qe nje dite, kjo sjellje, ky mentalitet, ky “talibanizem” do na bej edhe neve te jemi pasoje e tij, te jemi edhe ne nje i huaj ne shtepine tone te vjedhur.
/Shkruar nga Selajdin Abduli
