Mallëngjim mërgimtarësh poezi nga Adem Xheladini

E di… (mallëngjim mërgimtarësh)
Ti nuk ke pse më shan kur unë vij vonë pasdarke
Se rrugë e gjatë, më shpie për në strehën tënde
Edhe rrezet shpesh thyhen në të ylbereve harqe
Pranverës së parë kur zogjtë ia marrin një kënge

Unë zakonisht, vij vonë, më vonë se të tjerët,
Megjithatë, s’kam nge t’ik papritmas prej teje
Ndonëse i lodhur, në palcë nga zheg i verës,
Brenda teje të futem përmes një fije prej reje

E di, është dimër, dhe ti ke ftohtë aty ku buan,
E ndjej zërin e akullt të të thyhet, copë-copë,
Një botë tjetër, mbase në mendje më bluan,
Por, yjeve në qiell, ne s’u hapim dot një gropë

Ndaj, Ti mos u tremb, se megjithatë unë do të vij,
Atë natën ta shtrydhim gjer vonë në përgjërim
Atë zjarrin nga kohë të largëta aty ta përbijmë
Dhë ëndrrat t’i përqafojmë, në të parin ngashërim!

Adem Xheladini, Kërçovë, korrik 2020

/ms