Lamtumirë, Vjenë ! Mërgimtari e le Austrinë dhe këthehet në vendlindje.. (FOTO)

Biznesmeni i njohur kosovar që jeton në Austri, Korab Blakaj, ka vendosur të kthehet në vendlindje. Ai vendimin e tij e ka bërë të ditur përmes një postimi në Facebook, shkruan Portali Mërgata.
Postimi i plotë:
Lamtumirë, Vjenë
Vjena, qyteti që më përshkroi jetën time në kaq shumë ngjyra, tani më dukej si një pikturë e shuar. U ndodha në atë stacion treni, buzë mbrëmje , i mbushur me errësirë dhe ndjenja të përziera. Aty kam kaluar vite të bukura, edhe pse jo gjithmonë pa dhimbje. E kam njohur atë qytet dhe ai më ka njohur mua. Po, të dy i kishim treguar njëri-tjetrit anët më të bukura dhe më të errëta të jetës. Tani ishte koha që të ndaheshim!

Stacioni ishte plot me njerëz, të gjithë duke pritur trenat që do t’i çonin në destinacione të tjera, ndërsa unë qëndroja aty, si i humbur, duke menduar për gjithçka që më kishte ndodhur aty. Çdo rrugicë, çdo kafene, çdo kafe e pirë në mëngjes, çdo shëtitje në bregun e Danubit, çdo natë që kisha kaluar me miqtë, tani po më linin një ndjenjë boshllëku. Kjo ndarje ishte më shumë se një largim fizik. Ishte një ndarje nga gjithçka që kishte pasur kuptim për mua aty.

Një hije e trishtuar e kaloi trupin tim kur pashë trenin duke ardhur. Ata që do të ishin të ardhshëm, ata nuk e dinë ende se çfarë i pret, ata do të krijojnë kujtime të tjera. Por kujtimet e mia ishin tërësisht të mia. Pavarësisht të gjithave, Vjena ishte më shumë se një qytet.

Ishte një periudhë e jetës sime.
Kur e pashë trenin që u afrua , diçka e thellë në mua më bëri të kuptoja se nuk mund të merrja me vete gjithçka që kisha. Disa kujtime duhen lënë pas. Disa njerëz, disa ngjarje, ndoshta janë thjesht për t’u kujtuar, pa tentuar t’i mbajmë përherë. I kujtova ato në atë moment, kur e dija që atë tren do ta merrja, por jo për t’u kthyer ma kurrë. E dija që, lamtumira nuk ishte vetëm fjalë. Ishte një fazë që kishte mbaruar, një pjesë e jetës që kishte kaluar. Dhe ishte koha që të nisej një tjetër.

Për njëfarë kohe , mendova për të gjithë ata që kam njohur këtu. Një grua që më ndihmoi të kuptoja pasionin dhe dhimbjen. Një vëlla që më mësoi se çfarë do të thotë të kisha besim. Dhe pastaj, ai komunitet shqiptarësh ishte gjithçka për mua për një periudhë të gjatë, por që më la një boshllëk që nuk mund ta mbush lehtë!

U largova pa takuar askënd.Në heshtje.Nuk u hallashtisa me asnjëri…
Në një moment, mendimet u ndalen dhe asgjë tjetër nuk kishte rëndësi, veçse udhëtimi që po bëja -para meje. Drita e diellit po fillonte të shuhej në horizont dhe shiu që kishte rënë gjatë pasditës po merrte fund. Me një hap të ngadaltë, po lëvizja drejt trenit që do të më çonte në aeroport . Nuk do të kishte më drita të Vjenës që më ndihmonin të shoh përpara. Tani, ishte koha që të vendosja veten nën një qiell tjetër.

Kur ndjeva avionin që po lëvizte përpara, mora një frymëmarrje të thellë dhe i thashë: Lamtumirë, Vjenë.
Magjia jote nuk qe aq e fortë sa të eklipsonte dashurinë për Istogun tim!
Falenderova Allahun! Atij ia besova shqiptarët e Vjenës.!
Nuk e di a qava nga mallengjimi i ndarjës apo nga gëzimi i kthimit në atdhe. Por qava…

FOTO:

/PortaliMërgata/