Vdes në moshë të re mërgimtarja , po jetonte në Gjermani! Ngushllime familjes

Para dy ditësh, #zemrat e shumë njerëzve në Sanxhak dhe #diasporë janë prekur nga #lajmi për largimin e parakohshëm të Edisa Balotës. #Fati i saj la gjurmë të pashlyeshme dhe #historia e saj na kujton edhe një herë kalueshmërinë e jetës dhe rëndësinë e bashkimit në momente të vështira.

Edisa ishte nënë, grua, motër dhe mbi të gjitha një person plot ngrohtësi. Lufta e saj me sfidat e jetës ishte një frymëzim për shumë njerëz, por fati vendosi ndryshe. Fotot, buzëqeshja dhe kujtimet e saj mbeten të ngulitura thellë në kujtimet e familjarëve dhe miqve, ndërsa trishtimi për ndarjen e saj është i pamatshëm.

Edisa Osmanovic, me prejardhje nga Rozhaj, ishte pasardhës i muhaxhirëve, të cilët në një nga valët e emigrimit arritën në Konjar të Maqedonisë. Aty fati i solli Edisa dhe Uzeir Balota, një burrë nga i njëjti komunitet, me të kaluar të ngjashme dhe aspiratë për një jetë më të mirë. Dashuria e tyre lindi nen hijen e luftes emigrante per mbijetese dhe ata filluan jeten e tyre se bashku me enderrat per nje te ardhme te sigurt.

Ashtu si paraardhësit e tyre, Edisa dhe Uzeir nuk ishin në gjendje të gjenin paqe të qëndrueshme në Maqedoni. Të uritur për bukë, ata u nisën për në Gjermani, në Hannover, ku u përpoqën të ndërtonin një shtëpi të re larg atdheut të të parëve të tyre. Megjithatë, fati kishte plane të tjera. Edisa, pas lindjes së vajzës së tyre, papritur u sëmur, dhe u largua shumë shpejt nga jeta, duke lënë pas një familje dhe miq të pangushëllueshëm.

Të afërmit e saj më të afërt, Çeman dhe Balota, i dhanë lamtumirën e fundit me fjalë që i prekën shpirtin.
“Ke tharë një trëndafil në lulëzimin më të bukur, lëre të vuajnë babanë, nënën, vëllain, motrat. Dhe një fëmijë të vogël, një bashkëshort që qan, e dashura jote e vogël që do të japë dashuri.”

Ajo ishte mbi të gjitha një simbol i dashurisë dhe sakrificës. Zemra e saj ishte e mbushur me kujdes për njerëzit më të afërt të saj, dhe amaneti që i la motrës së saj – për të rritur kafshën e saj – dëshmon për besimin e saj të palëkundur në familje dhe bashkësi.

Varrimi i saj do të bëhet në vendlindjen e saj Konjar, ku ajo do të gjejë paqen pranë të parëve të saj. Historia e Edisës nuk është vetëm trishtimi i një familjeje, por një simbol i fatit të shumë njerëzve që lanë vendlindjen në kërkim të një jete më të mirë. Dhe ndërsa Sanxhakun e mbanin në zemrat e tyre, ata luftuan me sfidat, duke mos harruar rrënjët e tyre. Vdekja e saj është një kujtesë se bashkimi dhe mbështetja përbëjnë bazën e identitetit tonë – kudo që jemi.

/PortaliMërgata/