Un mërgimtarë i vuajtur Nga Sulejman Veliu

Unë mërgimtari i moçëm në këtë dhe të huaj,
Ka disa dekada, sa shumë vite e sa shumë muaj,
Jam këtu me familjen dhe jam, besa, i treti brez,
Por më është mbushur mendja, se këtu do të mbes.

Moti, moti erdha këtu, qysh në shekullin e kaluar,
Isha atëherë i ri e me plot ëndrra, erdha për të fituar,
Do punoj shumë, do bëjë pak para, ashtu bëja llogari,
Dhe pas një kohe në vendlindje, do këthehem përsëri.

E para u bë, mjaft kam fituar para e kam blerë pasuri,
Me djem, me plot nipa e mbesa, janë shtuar brezi i ri,
Unë fshatari nga pjatalarës, djemtë janë bisnesmen,
Nipi e mbesa doktora, shumë të njohur në këtë vend.

Kudo në rreth e shoqëri, të gjithë janë të respektuar,
Por këthimi në vendlindje, mbeti dëshirë e parealizuar,
Koha sa shumë ka rrjedhë dhe më ka lodhë pleqëria,
Sa mall kam për vendlindjen, atje rrinë mendët e mia.

Nuk kam gjumë, bisedoj me ëndrrën, i them ec, fluturo,
Kalo detra e oqeane, mbi fusha, male e kodra ti mos ndalo,
Shko atje në vendin tim, ndalu e qëndro përpara shtëpisë,
Atje ku unë u linda dhe i mbusha njëzetë vitet e rinisë.

Shikoje, shikoje atë lisin e madh, aty në kodër, mbi shtëpi,
Ndëgjoje shushurimën e ujit të përronit ku luaja si fëmi,
Shih mos po i takon shokët e lagjes që shkonim në shkollë,
Rrrugës, ndër kopshtnie, here e merrnim ndonjë mollë.

Më mungon dhe ai shkëmbi i madh, lartë atje mbi fshat,
Ku me shokët barinj, ngjiteshim verës atje lartë në shpat,
Bërtisnim, rrotullonim gurë teposhtes, kush do del i parë,
E sa e sa dreqni tjera që bënim si të ri, sa malli më ka marrë.

Eh, ëndërr e trazuar, lëre freskinë e malit zbrit edhe në fushë,
Për njëzetë vitet e kaluara në rini, mbajë kujtime sa të dush,
Por ndalo aty te varrezat, aty diku janë varret e prindërve mi,
Të gjyshit dhe të gjyshes, sa shumë më deshën kur isha fëmi.

Shiqo, aty do ti gjeshë, janë me gurë të bardhë të shkruar,
Thonë se, si gjithë tjerët, janë ruajtur, fshati i ka pastruar,
Përkulu pran tyre, u bëbë shumë të fala e me mall i përqafo,
Dhe vuajtjet e shpirtit tim të trazuar, me pak fjalë ua trego.

Unë gjaku juaj, gurbetqar i moçëm në këtë të huaj dhe,
Tash mërgimtar i pasur , këtu edhe vend për varr kam ble,
Arësyetimi pse varri im nuk do jetë këtu, tani është i kotë
Por lus Zotin e madhërishëm, të takohemi në tjetrën botë.

Ec, ec nisu ëndërr e trazuar,
Ec e nisu, mos vono,
Ec , ëndrra ime e parealizuar,
Nisu, nisu me vrap, e shko.