Perfundoi me suksese AMA 12 në Amerikë – Ura që Nuk Këputet

Ka netë që nuk i përkasin as kohës, as vendit, por diçkaje më të thellë—një fije e padukshme që lidh brezat përmes tingujve. AMA, si çdo vit, u kthye në atë vendin e heshtur ku muzika bëhet kujtesë dhe gjuha nuk është vetëm fjalë, por zë, ritëm, dridhje e lehtë ajri që prek të shkuarën dhe të ardhmen në të njëjtin çast.

Dikur, një melodi e parë u dëgjua, si një pikë uji që bie mbi një burim të vjetër e nxjerr prej tij një rrjedhë të re. Sot, kjo rrjedhë vazhdon. Me një disiplinë të qartë artistike, këtë vit AMA mori formë nën drejtimin e Besarta Pinjolli Basha, një artiste e mbrujtur nga trashëgimia e madhe e çiftelisë, e formuar me mjeshtërinë e maestro Fatmir Makollit.

Ajo e drejtoi recitalin me kujdesin e dikujt që nuk kërkon vetëm perfeksion, por dëshiron që tingulli të mbetet, të mos ikë kot në ajër, por të zërë vend atje ku duhet—në shpirtin e atyre që e dëgjojnë.

Nën drejtimin e saj, AMA 12 u mbështet nga një ekip i përkushtuar, që me punën e tyre të palodhur e bënë të mundur këtë natë të paharrueshme: Lulie Elezi, nënkryetare e Shoqatës “Uskana”, College Dean Lirim Neziri, Ermira Useini, Vlora Jusufi, Emine Shabani dhe Afrim Shabani. Ishte një përpjekje e përbashkët, e heshtur dhe e thellë, që nuk kërkonte të vihej në dukje, por që jetoi përmes çdo tingulli të recitalit.

Për të dymbëdhjetin vit me radhë, Shoqata “Uskana” u bë shtëpia e AMA-s, një strehë për këtë frymë muzikore që nuk njeh kufij. Si gjithnjë, me përkushtimin të palodhur, siguroi që kjo traditë të vazhdojë, duke mbledhur rreth vetes artistë, prindër, nxënës, mbështetës—një mozaik njerëzish që e dinë se AMA është më shumë se një recital, është një amanet.

Në këtë natë, në këtë hapësirë ku kufijtë mes të shkuarës dhe së tashmes, dolën në skenë një nga një artistët e rinj. Vëllezërit Beshiri i dhanë recitalit fillimin solemn me tingujt e dy himneve, duke e shënuar këtë udhëtim si një lidhje mes dy botëve që tashmë jetojnë brenda nesh. Më pas, si yje të vegjël që ndizen një nga një, vijuan: Dion Selimi, Narti Konesha, Arya Ujkashi, Lurina Jusufi, Eliana Nallbani, Hana Limani, Andrra Basha, Aria Dragusha, Vesa Selimi, Alma Selimi, Dren Basha, Eliona Selimi, Leona Idrizi—secili me zërin dhe tingullin e tij, secili me një copëz drite që i dha skenës një tjetër përmasë.

Kënga u kthye në valle, fjala u bë frymëmarrje, dhe Grupi i shkollës shqipe “Kongresi i Manastirit” (Alma S., Elsa S., Narti K., Ardit B., Idris B., Elijana N.) solli ritmin e Pavarësisë, një vallëzim që nuk ishte vetëm lëvizje, por një përsëritje e gjallë e asaj që na ka mbajtur bashkë nëpër kohëra. Dhe kur u duk se skena ishte ngopur me art, kur duartrokitjet nisën të bëheshin pjesë e ajrit, një tingull i fundit përshkoi natën—pianoja e Leart Shabanit. Një ekzekutim që nuk kërkonte të mbyllte recitalin, por ta hapte atë drejt diçkaje tjetër, diçkaje që nuk mund të shuhet.

Shumë nga këngët e këtij recitalit, të cilat mbartën thellësinë e traditës dhe fuqinë e interpretimit bashkëkohor, u realizuan me mjeshtëri falë aranzhimeve të Gazi Musliut dhe Indrit Lelos, dy artistë që me punën e tyre të përkushtuar i dhanë AMA 12 një dimension të veçantë muzikor.

Në mes të të gjithë tingujve dhe zërave, një fjalë u dëgjua ndryshe. Didi Balazhi, një artist që e ka bërë udhëtimin e tij përmes notave të muzikës, foli me thjeshtësinë e dikujt që e di se arti nuk është një fitore e menjëhershme, por një betejë e gjatë, e heshtur. “Të luash, të kompozosh, të këndosh, nuk është thjesht talent—është një përkushtim që zgjat përjetësisht,” tha ai, dhe zëri i tij u derdh mes tingujve si një postulat i pashkruar.

Dhe atëherë, si një befasi që vjen natyrshëm, një zë shumë i madh shqiptar u dëgjua nga skena. Visar Zhiti, shkrimtari, poeti dhe ambasadori ynë, i pranishëm mes të ftuarve, mori fjalën për të përshëndetur recitalistët e rinj. “Ju po e mbani gjallë një komb në një mënyrë që ndoshta as nuk e kuptoni ende. Një komb mund të jetojë përmes historisë së tij, përmes luftërave, përmes gjuhës, por mbi të gjitha përmes artit,” tha ai, duke e bërë AMA-n, qoftë edhe për një moment, një faqe libri që do të shkruhet e rishkruhet nga të gjithë ata që do të vijnë pas.

Dhe pas çdo note, pas çdo tingulli që u dëgjua, pas çdo fryme të mbajtur nga emocionet, Osman Naxhije Ibishi, së bashku me fëmijët e tyre Toni dhe Merita, kishin përgatitur një tjetër formë arti—atë të bujarisë. Në një pritje të ngrohtë pas recitalit, ata kujdesën që AMA të mos ishte vetëm një përjetim për veshët dhe zemrën, por edhe për bashkimin e të gjithëve rreth një tryeze të përbashkët.

Një gjest i bukur dashurie për artin dhe trashëgiminë erdhi nga Adil dhe Shadije, të cilët udhëtuan nga Dallas, Texas, për të sjellë tre nipërit e tyre, Vëllezërit Beshiri, që të merrnin pjesë në këtë recital.

Në fund, AMA nuk u mbyll. AMA nuk është një recital që fillon dhe përfundon. AMA është ai burimi i parë që mbetet, që vazhdon të rrjedhë, që, edhe kur hesht për një moment, e bën këtë vetëm për të mbledhur më shumë forcë për tingullin e radhës. Dhe ndërsa sallat boshatisen dhe dritat e skenës shuhen ngadalë, AMA mbetet—aty ku gjithçka filloi, aty ku gjithçka do të vazhdojë.

/tvgurra