Dritëro Agollo jeta dhe veprat

Dritëro Agolli lindi në Menkulas të Devollit. Pasi mori mësimet e para në vendlindje, vazhdoi gjìmnazin e Gjirokastrës, një shkollë me mjaft traditë. Studimet e larta për letërsi i mbaroi në Petërburg.
Krijimtaria e tij letrare është mjaft e pasur në gjini e lloje të ndryshme: poezi, poema, tregime, novela, romane, drama, skenarë filmash etj. 

Poezia qe me se shumti me pelqen nga Agolli

Kur të Jesh Mërzitur Shume

Këtu s’do të jem, do jem larguar; 
Nën tokë i tretur si të tjerët, 
Në kafenenë e preferuar 
Nuk do më shohin kamarierët. 

Dhe nëpër udhët ku kam ecur, 
S’do ndihet kolla ime e thatë, 
Mbi varrin tim do të rrijë i heshtur 
Një qiparis si murg i ngratë. 

Ti do trishtohesh atëherë, 
Se s’do më kesh në dhomë të gjallë, 
Dhe, kur në xham të fryje erë, 
Do qash me erën dalëngadalë. 

Po kur të jesh mërzitur shumë. 
Në raft të librave kërkomë, 
Atje i fshehur do të jem unë, 
Në ndonjë varg a ndonjë shkronjë 

Mjafton qeë librin pak ta heqësh 
Dhe une do zbres, do vij pas teje; 
Ti si dikur me mall do qeshësh, 
Si një blerim pas një rrëkeje.

Një Shkrepëse

Ndizmë, vëlla një shkrepëse 
nën qiellin e zi, 
Një shkrepëse të brishtë shpresë 
në errësirën me shi. 

Në errësirën e dhjamur si pelte, 
Kur ndihet të zbresë acar. 
E dini ç’do të thotë një shkrepëse, 
Një fije e hollë si bar?

Trishtimi

Po iki me trishtim i zhgënjyer nga miqtë
E mbylla dhe derën që rrinte e hapur
Për lajkatarët, për rrenacakët e smirëzinjtë
Që shtireshin engjej të dashur.

Ku vete s’e di , veç s’dua të kthehem
Sërishmë në rrenat e jetës
Diku në një skaj të largët do prehem
me qafën e futur në jakën gri të xhaketës.

Pelegrin

Unë jam prej kohësh pelegrin
Udhëtar në vendin e shpresës së thyer
Jam ndarë padashur nga karvani im
Mes shtigjeve nga vapa e shirat gërryer

kërkoj karvanin tim në rërë e në shpat
karvanin që e ka ndërruar drejtimin me kohë
Ndaj në udhë jam krejt i humbur, jam fillikat
Me shami të grisur lidhur në kokë

Për ujë buza ime u bë zhur
Dhe sytë më shpojnë nga shterrja e lotit
Me duhet të arrijë karvanin e tretur qëkur
Çapitur mes vapës, mes shiut e të ftohtit

Unë jam prej kohësh pelegrin
Shtegtar i karvanit të humbur
Dhe bart në kurriz një premtim
Të dhënë në hirin e gjyshërve të mundur.

Letrat

Kur dashuroheshim në kohën tonë, 
Kur tretesha dhe digjesha për ty, 
Nga njeri-tjetri letrat vinin vonë, 
Kalonte dhe një muaj apo dy. 

Po ndofta dashuria mbahej gjallë, 
Se zjarrin mbanin letrat në udhëtim 
Me bicikletë a mushkë apo me kalë 
Në vapë e shi, dëborë dhe thellim. 

Kur dashuroheshim në kohën tonë 
Me zor na vinin letrat fshat-qytet 
Nuk kishim nëpër dhoma telefonë 
Dhe në ëndërr s’kishte faks dhe internet. 

Megjithatë më mirë që nuk kishte 
As telefon as internet, as faks, 
Se fjalë e nisur shpejt dhe mund ta vriste 
Një dashuri të vjetër për një çast.

I Përndjekuri i Dashurisë

Unë jam i burgosuri yt
Rroj me prangat që ti më ke vënë 
Po çudi as qelia s’më mbyt 
Dhe s’më mbyt as dritarja e zezë

Kur ti prangat m’i hodhe në mish
Unë i putha duart e tua
Është rast i pashembullt ta dish
Që xhelatin ta puth a ta dua

I përndjekuri yt erotik
I përndjekur të mbetet gjithmonë
Erotim i mirë a i lig
Hidhmi duart në fyt, torturomë

Ky burgim sa do zgjasë s’e di
I përjetshëm do kisha dëshirë
Veç ti eja më shih në qeli
Të perndjekurit tënd i vjen mirë.