Gazetari kroat përlot rrjetin për viktimat e aksidentit..

Një fund tepër trishtueshëm për njerëzit që dëshironin të fitonin një kore buke, por edhe një jetë në një botë më të drejtë
Shkruan: Alen Galoviq, gazetar i “24 Sata”
Ata për të cilët ruajtja e punëve të tyre është më e rëndësishme se jeta e njerëzve të tjerë, janë mallkimi i hapësirës sonë. Kur u thuhet se dhjetë vetë e humbën jetën në rrugën që e ka organizuar agjencia e tyre, ata e kërcënojnë gazetarin …

Një fat i trishtuar dhe i pikëlluar o përfshiu njerëzit që u larguan nga vendi i tyre i varfër dhe i plagosur, për të fituar një kore buke diku tjetër, në një vend të huaj dhe humbin jetën në rrugë. Ndërsa ajo që tha pronari i agjencisë që i organizon këto udhëtime dhe fiton mbi këta të varfër pas tragjedisë pranë Slavonski Brodit, ku dhjetë persona e humbën jetën kur autobusi doli nga autostrada, është një reflektim i mjerimit, korrupsionit dhe budallallëkut që popujt e rajonit tonë kanë privuar për dekada të drejtën për një jetë normale, në shoqëri të drejta, të drejtën për një të ardhme dhe lumturi.

Kur u pyet nga gazetari shqiptar i gazetës “24 Sata”, Emirat Asipi, nëse ai kishte njohuri se çfarë kishte ndodhur me pasagjerët që udhëtonin nën aranzhmanin e tij, nëse e dinte që dhjetë persona e kishin humbur jetën, ai u përgjigj:

“Nga e morët këtë informatë? Unë nuk di asgjë, nuk kam ndonjë informatë. Ju shikoni se çfarë informatash do të publikoni, jini të vetëdijshëm për atë që po bëni”, ishte kërcënuar ai.
Persona të tillë, për të cilët ruajtja e punëve së tyre është më e rëndësishme se jeta njerëzore, janë mallkimi i rajonit tonë.

Këta personazhe shpesh përshkruhen në letërsinë tonë, në filma dhe midis portreteve të fundit të regjistruara të krijesave të papërpunuara dhe jo-empatike, është një njeri që është në mënyrë të shkëlqyeshme, i saktë dhe preciz, me shumë pak goditje, pak fjalë dhe imazhe, të vizatuara në kryeveprën e mrekullueshme maqedonase “Toka e mjaltë”. Është ai blerës i pangopur dhe i paskrupullt i mjaltit, Safeti, i cili shantazhon një familje të varfër që t’ia shesë të gjithë mjaltin dhe t’i shkatërrojë bletët kujdestares së tyre Hatixhes.

Filmi, i xhiruar në hapësira afër atyre nga të cilat ata janë viktima të një aksidenti të tmerrshëm, zbulon pashpresën që mbërthen njerëzit në Ballkan, por edhe vlera të rralla. Hatixhja, kujdestarja e bletëve të egra, përsërit si mantra rregullin me të cilin, pavarësisht nga varfëria e saj, ajo ndan mjaltë me bletë dhe ushqim me qen, fruta me një nënë të sëmurë: Gjysma për mua, gjysma për ty …

Mesazhet e atij tregtarit Safet, mesazhet e këtij pronari të agjencisë së udhëtimeve, mesazhet e banditëve tanë të panumërt, janë dukshëm të ndryshme. Këto janë mesazhe të lakmisë ekskluzive, të grabitjes, të asaj që bletët e liga do të bëjnë për shembull me bletët në koshere.

Kjo është arsyeja pse nuk është e çuditshme që zonat nga Kosova dhe Maqedonia në kufijtë perëndimorë të Kroacisë po zbrazen më shumë dhe më shpejt se kurrë më parë, që fshatra të tërë po zhduken, që njerëzit dëshpërimisht po kërkojnë një jetë më të mirë, dhe mbi të gjitha një jetë më të drejtë. Në Perëndim, kjo është e vështirë për të kuptuar për shumicën, ashtu si njerëzit tanë vështirë se mund të kuptojnë nevojën e miliona njerëzve të dëshpëruar për të ardhur në Europë nga Afganistani, Afrika e Veriut, Iraku ose Irani.

Fshati nga ai film u zbraz gjithashtu, Hatixhja e gjorë nuk jeton më në të, vetëm bletët e saj të egra përrallore janë në kosheret e gurta. Megjithëse ai shkroi një analizë të zgjuar të filmit, edhe Richard Brody nga New York-u nuk mund ta merrte me mend pse fshati Berkilija ishte i shkretë, pse njerëzit shkojnë dhe largohen nga këto peisazhe madhështore dhe ai përfundon: Rrethanat çuan në këtë eksod …”.

/(Shtegu.com)