Kush e “tradhtoi” Kamala Harrisin..!?

Kur indeksi që gazeta New York Times përdor në internet për të llogaritur shanset e fitores së një kandidati presidencial, kaloi 90%, lideri republikan Donald Trump nuk kishte arritur ende 270 votat e nevojshme për presidencën e tij të dytë. Punonjësit e kompjuterëve të gazetës ishin në grevë, megjithatë indeksi u shfaq si një surprizë dhe goditi shpresat e zëvendës presidentes Kamala Harris, duke ndezur entuziazmin e Trumpistëve, fillimisht miliarderit Elon Musk.

Kthesa e Amerikës në të djathtë është shumë më e madhe se ajo e 2016-ës, kur Hillary Clinton mbizotëroi në votën popullore dhe në fund u dorëzua me një grusht votash, për më tepër, votuesit zgjodhën Trump-in si shenjë proteste, të pavetëdijshëm për stilin e tij të vrullshëm; dhe pa rrëzimin e Capitol-it, 6 janar 2021, duke i bërë vetë ministrat e tij të flasin për “fashizmin” e liderit të tyre.

Kontrolli i Senatit, i rifituar, do të lejojë administratat e Donald Trump dhe J.D. Vance për të qeverisur pa shumë tronditje deri të paktën deri në zgjedhjet afatmesme të vitit 2026.
Sot Amerika po voton me pasion në një referendum për Trumpizmin që zgjedh manifestin e detyrimeve dhe tarifave, të luftës radikale kundër emigracionit me dëbimin e emigrantëve të paligjshëm, të jo abortit, të mosbesimit ndaj aleatëve tradicionalë dhe institucioneve të themeluara pas luftës botërore dhe luftës së Ftohtë.

Trump foli qartë për një kthim në “Amerikën të Parën”, një thirrje beteje izolacioniste dhe proteksioniste e përhapur në vitet 1930. Dinamika e zgjedhjeve amerikane të vitit 2024 nuk mund të ishte më e qartë dhe së shpejti bota, Bashkimi Evropian, Kina, Rusia, do të mësojnë mësimin, nga fushat e Ukrainës me sulmet e këmbësorisë së Koresë së Veriut, në Lindjen e Mesme në flakë. Shtetet kyçe, ku Harris ëndërronte për një fitore të ngushtë, gradualisht kaluan në anën e Trump dhe nata u bë e errët për demokratët.

Shenjat e para kishin ardhur herët, nga Florida, kur njerëzit ende kërcenin dhe këndonin të pavetëdijshëm në selinë e Harris.

Në Miami Dade, ku prania e demokratëve është historike, Trump mori një rezultat lajkatar dhe madje në zonat e forta të Partisë Republikane të Vjetër të Madhe ai përmirësoi të dhënat e viteve 2016 dhe 2020. Një strukturë e ngjashme doli nga votimi në Georgia, me gratë që nuk e mbështesnin Harris në vëllimin e pritshëm, të rinjtë që votuan për të në një përqindje të tillë që të fshinte supremacinë e mundshme demokratike midis grave nën 30 vjeç dhe mbi të gjitha hispanikët që nuk mbanin anën siç bënë me presidentin Joe Biden. Shakatë kundër latinëve në mitingun e fundit të GOP në Madison Square Garden harrohen në kërkim të çmimeve më të ulëta dhe taksave më të ulëta. Kjo është rryma e zgjedhjeve të 2024-ës, qartësisht, të cilën strategët e Biden-it në fillim dhe më pas të Harris-it e nënvlerësuan.

Politika e identiteteve, meshkujve, femrave, njerëzve me ngjyrë, të bardhëve, latinëve, aziatikëve, LGBTQ+, punëtorëve, fermerëve, të diplomuarve, të diplomuarve shpërbëhet pas pandemisë, tetë viteve kaotike të populizmit në një vorbull individualizmi ku shkurtimet e taksave të premtuara nga Republikanët për njerëzit individualë janë më magjepsës se trilionat e investuara në reforma dhe shpenzime publike nga Biden.

Dhe kërcënimi për të dëbuar miliona emigrantë të paligjshëm, i cili dukej se ngjalli kaq shumë zemërim në internet, duartrokitet me gëzim në qendrat e votimit. Është një Amerikë e lodhur nga luftërat në vendet e largëta ku, sipas një studimi të Institutit Pew, ëndrra e vërtetë për shumicën e qytetarëve është të mos pasurohen dhe të ecin përpara në shkallët shoqërore, si në romanin klasik të Fitzgerald “The Great Gatsby”, por, në mënyrë më modeste, të ruajnë statusin social dhe mos të bëjnë hapa prapa, si gjyshërit dhe baballarët pas rënies së Murit të Berlinit dhe globalizimit. Votimi i djeshëm e lë Donald Trump si zot të vendit dhe aleatët e kundërshtarët së shpejti do të kenë të bëjnë me një protagonist që nuk do të ketë ndrojtjen dhe maturinë e mandatit të tij të parë, i sigurt se do të ketë bashkatdhetarët e tij në krah dhe me një zëvendës si Vance që do t’i japë atij ide intelektuale, duke e radikalizuar politikën djathtas.

Kryqëzata e Silicon Valley konservatore, e udhëhequr nga binjakët e Afrikës së Jugut, Elon Musk dhe Peter Thiel, me fonde në arkat e fushatës dhe mobilizimin e mediave sociale, i jep neo-Trumpizmit një valencë të veçantë.

Musk mund të emërohet në rishikimin e shpenzimeve, duke shkurtuar atë Deep State, burokracinë federale që Trump e ka urryer gjithmonë dhe oligarkët e teknologjisë luftojnë për të zgjeruar tregjet pa kufi: jo nga Jeff Bezos, pronar i Amazon dhe redaktor i Washington Post, për mbështesin Harris, kjo mund të shpjegohet në këtë mënyrë, me moton e Thiel-it ‘liria nuk është më e pajtueshme me demokracinë”. Struktura sociale dhe politike e votimit të vitit 2024 i detyron demokratët të përballen me një ekzaminim brutal të ndërgjegjes.

Siç shkruam dje, humbja rëndon mbi Joe Biden, i paaftë për t’u tërhequr në kohë për një sezon me zgjedhje të hapura paraprake dhe më pas kumbari i Harris, me rrezikun e dyfishtë të emërimit të një gruaje me ngjyrë dhe aziatike, e cila, si zëvendëse e tij, ndan jopopullaritetin e tij. Asnjëherë në historinë e SHBA-ve partia e një lideri jopopullor si Biden nuk është kthyer në Shtëpinë e Bardhë dhe tradita nuk është thyer.

Artistët e mëdhenj, energjia e Harris, një mobilizim vullnetarësh i stilit të të gjashtëdhjetave nuk mjaftuan për të ribashkuar kombin që vendosi të shihte Trump II, duke përjetuar drejtpërdrejt eksperimentin e uljes së taksave, tarifave dhe nacionalizmit.

Për Trump është një fitore e jashtëzakonshme personale, pas dy sulmeve që pësoi, reagimi i menjëhershëm me gjakderdhje në Butler në Pensilvani dhe një fushatë e zhvilluar me retorikë edhe më të errët mbi rënien amerikane dhe muret që duhen ngritur kundër të gjithëve. Shtëpia e Bardhë Trumpiste do të tërheqë konservatorët evropianë në të djathtë, duke filluar nga Italia, ndërsa do të radikalizojë progresistët në të majtë, duke filluar nga demokratët e Schlein dhe militantët e Melenchon në Francë. Askush nuk mund të parashikojë në mënyrë racionale se cilat rryma dhe lëvizje do të hapin portat e votimit në SHBA të vitit 2024 dhe sa larg do të na çojnë të gjitha.

/koha.mk