Atdheu im i vjedhur , Poezi nga Xhelal Ademi

Ky ag po zgjohet në kurth i zënë
Mbi ty atdhe i fjetur,
Ndonëse ca re n’kurriz t’kanë rënë
Rrëmoj për të të gjetur.

S’e nduk furtunën mbi ty së koti
E di që kam një shkak,
S’ka gjë që m’thahesh ndër pika loti
Si një damar pa gjak.

Ndoshta t’pat nemur në çast një Zanë
Që dot nuk bëhej nuse,
Mëkot kalorësit e ndoqën mbanë
Ajo u mbyt ndër puse.

Se s’deshi t’lidhte këtu kurorë
Rrethuar n’hajna plot,
Kur n’vend të shpresës po binte borë
E n’vend të gazit… lot.

Të ikën njerëzit, më ngjan i shuar
I thyer dhe i vjedhur,
Që kur hajdutët të zunë në duar
Te ky ambis t’kanë hedhur.

Tash kot t’qaj hallet përfund një reje
Vërtetë më duket kot,
Se kur të ropën si pre beteje
Më fal… s’të dola zot.

Por ti do t’ngrihesh, ky vend do t’rrojë
Ndaj t’lutem shumë… më fal,
Qe tog i çmendur, t’vu frenj në gojë
Unë s’pata forcë ta ndal…

/ms