Të pasurit e Zvicrës po pasurohen edhe më shum..!

Shifrat janë mallkimore. Nga viti 2005 deri në vitin 2018, pjesa e aseteve të zotëruara nga një për qind më e pasur e popullsisë zvicerane u rrit nga 38 në 44 për qind.

Clare O’Dea shikon problemin e pabarazisë së dukshme të pasurisë së Zvicrës.
Ne e dinim tashmë që Zvicra ishte një super vend për të jetuar të super të pasurit, por tani është zyrtare.

Raporti i fundit i qeverisë mbi shpërndarjen e pasurisë, i publikuar në heshtje pa një deklaratë për shtyp muajin e kaluar, tregon se sa tërheqës është.

Duke marrë këtë masë të proporcionit të pasurisë së përqendruar në duart e një përqindëshit më të pasur, Zvicra është një vend i jashtëm në Evropë. Shkalla prej 44 për qind është më e lartë se në Shtetet e Bashkuara dhe më e krahasueshme me vende si Brazili dhe Rusia.

Shifrat e qeverisë bazohen në të dhënat e mbledhura nga kantonet nga administrata federale e taksave. Totali i aktiveve minus borxhet janë llogaritur, por kursimet e pensioneve nuk janë përfshirë në llogaritje sepse ato nuk janë të tatueshme dhe për rrjedhojë nuk janë të listuara në deklaratat tatimore.

Ky trend i mega-pasanikut që grumbullon gjithnjë e më shumë pasuri është i vendosur mirë në Zvicër. Fryrja e një për qind është tani më ekstreme se në çdo kohë që nga Lufta e Dytë Botërore. A është ky lloji i rekordit që Zvicra duhet të synojë?

Kantonet konkurrojnë për të tërhequr banorë të pasur
Sepse ky fenomen nuk ka ndodhur rastësisht.

Ekziston një prirje e gjatë e uljes së taksave që e mbështet atë. Taksat mbi pasurinë kanë rënë vazhdimisht që nga vitet 1990, të udhëhequra nga partitë e qendrës së djathtë, me mbështetjen e qëndrueshme të votuesve. Dymbëdhjetë kantone ulën normën e taksave për fituesit më të mëdhenj në 2021.

Ajo që i sjell dobi individit mesatarisht të pasur përfiton gjithashtu edhe individit të pasur të turpshëm. Taksa e trashëgimisë është një shembull i mirë. Nuk ka taksë trashëgimie për pasardhësit e drejtpërdrejtë në 23 nga 26 kantone, dhe rreth gjysma e pasurisë individuale është e trashëguar. Banorët zviceranë trashëguan rreth 90 miliardë franga në vitin 2020.

Një rezultat i vazhdueshëm i kësaj klime të favorshme tatimore është rritja e pasurisë. Kantonet konkurrojnë mes tyre për të tërhequr banorë të pasur. Kjo do të thotë që zviceranët ultra të pasur nuk joshen nga vendi për arsye taksash. Ndërkohë, të huajt ultra të pasur kanë arsye bindëse për t’u zhvendosur në Zvicër.

Nuk ka dyshim se Zvicra është një vend i rehatshëm për të vendosur një person super të pasur. Përtej regjimit tatimor dhe disa prej pamjeve më të mira që mund të blejnë paratë, ka shumë përfitime të tjera të jetesës dhe financiare.

“Është një gjë e mirë që Zvicra tërheq banorë të pasur”

Vendi ka një histori të gjatë të furnizimit me ushqim për çdo nevojë të super të pasurve, nga kujdesi shëndetësor te arsimi e deri te shërbimet e menaxhimit të pasurisë së klasit të lartë. Sektori i luksit është shumë i zhvilluar, duke ofruar një shesh lojrash perfekte të blerjeve, ngrënies dhe përvojave ekskluzive.

Por le të kthehemi te pyetja nëse shpërndarja çmendurisht e pabarabartë e pasurisë është një problem. Duhet të theksohet se ka disa arsye teknike për fryrjen e fundit në shpërndarjen e pasurisë.

Ne sapo kemi dalë nga një fazë e gjatë e normave të ulëta të interesit. Kur normat janë të ulëta, çmimet e aseteve rriten. Kjo do të thotë gjëra të tilla si aksionet dhe prona, që është ajo që zotërojnë të pasurit. Por edhe nëse duket më dramatike se sa është, është sërish dramatike.

Të dhënat për këtë raport shkojnë vetëm deri në vitin 2018, kështu që gjërat mund të kenë ndryshuar disi. Megjithatë, raporte të tjera kanë treguar se pandemia nuk bëri që paratë të iknin nga një për qind. Nëse ndonjë gjë, ajo funksionoi në favor të tyre financiarisht.

Në pamje të parë, të kesh pothuajse gjysmën e pasurisë personale të vendit të përqendruar në duart e kaq pak njerëzve duket thellësisht e gabuar.

Megjithatë, sipas një eksperti kryesor zviceran për shpërndarjen e pasurisë, është më tepër një pozitiv neto. Këta banorë ende paguajnë taksa dhe shpenzojnë para. “Në një kuptim të ngushtë ekonomik kombëtar, është një gjë e mirë të jesh një vendbanim tërheqës për shtetasit e huaj të pasur,” tha profesori Marius Brülhart i Universitetit të Lozanës.

“Sidoqoftë, nga një këndvështrim më i gjerë etik, global, mund të pyesni nëse është e drejtë të joshni të huajt e pasur larg vendit ku ata e bënë pasurinë e tyre. Më pas këto vende po humbasin disa nga taksapaguesit e tyre më fitimprurës.”

Sistemi i demokracisë së drejtpërdrejtë zvicerane zbut këtë rrezik të ndërhyrjes së pasur
Kjo çështje e pabarazisë ekonomike është debatuar prej vitesh. Konteksti më i gjerë shoqëror është i rëndësishëm.

Ka shumë më tepër rëndësi që dikush është ulur në një tualet të artë kur shumë në të njëjtën shoqëri janë të privuar nga strehimi, kujdesi shëndetësor apo arsimimi i denjë.

Në një vend si Zvicra me një sistem të mirë sigurimesh shoqërore dhe përgjithësisht standard të mirë jetese, mund të thuash se është e tolerueshme që të pasurit të lihen vetëm për t’u pasuruar.

Në vitin 2019, të ardhurat mesatare bruto të familjeve private në Zvicër ishin 9,582 franga në muaj, me 31 për qind të tyre të ngrënë nga zbritjet e detyrueshme dhe sigurimet shëndetësore.

Mund të ndodhë që super të pasurit po bllokojnë dinamizmin e ekonomisë duke u ulur mbi miliardat e tyre. Kjo veçori e pabarazisë së pasurisë duket se nuk zbatohet në Zvicër ku ekonomia ka pasur një ecuri të madhe gjatë dy dekadave të fundit.

Ekziston gjithashtu shqetësimi i një numri të vogël njerëzish të fuqishëm financiarisht që përdorin paratë e tyre për të ndërhyrë në politikë, por sistemi zviceran i demokracisë së drejtpërdrejtë e zbut këtë rrezik.

E urrej ta pranoj, por është një avantazh për Zvicrën që i ka këta njerëz këtu sesa në Monako apo Londër. Dhe është e vërtetë që disa komuna individuale përfitojnë shumë. Për shembull, themeluesi i IKEA-s dhuroi 10 milionë franga për një kompleks banimi për të moshuarit në fshatin Vaud, ku ai jetoi për 37 vjet.

Jo se duhet të mbështetemi te bamirësia. I takon votuesve të vendosin se sa duhet të kontribuojnë fqinjët e tyre të pasur në arkën publike – përmes partive për të cilat votojnë dhe si votojnë për çështjet e taksave.

Për sa kohë që Zvicra mund të përballojë të mbajë të lumtur një për qind zviceran dhe të huaj, do të vazhdojë ta bëjë këtë. Pëshpëritni nga çatitë: të pasurit janë të mirëpritur në Zvicër.

/albinfo