O vendi im gërmadhë plehrash shndërruar..

O vendi im gërmadhë plehrash shndërruar

Ka vite që nuk kisha dalë
Anës së përtej Zallit
Siç e quanin të parët tanë
Ishte rruga e rinisë time
Që e bëja për çdo javë
Të merrje trenin për në Shkup si gjimnazit i gjorë

Cërvicën me Llaget i ndan një lum në mes
Fushë pjellore
Livadhe të blerta parajsë
Ajri i pastër t’i mbushte mushkëritë
Bilbilat ia thoshin këngës së pranverës
Karkalecat hidhnin valsin e lumturisë

Sot prita ta shijoj kujtimin e njëjtë
Ju o miqtë e mi
Nga shtëpia shend e verë dolëm me qenushin
O Zor çfarë pamje e trishtueshme
Në deponi masive ishte kthyer parajsa e dikurshme
Plehra gjithandej
Qaj unë, qaj qenushi im
Një ngulç i madh më është mbledhur në fut

A kanë Zot këta njerëz?!
A kanë din e iman?!
Pse kaq barbarë po tregohemi?!
A ndyhet toka kaq keq bre?!

Tespitë nuk të bëjnë njeri
As falja e pesë vakteve
Kur nuk ke dashuri për tokën
Zoti mbetet vetëm një nocion abstrakt

Gjithë as esnafllëk sa për sy e faqe
Ligësi në zemër
Dhe një hajmali në xhep
Ferr ndërton
Parajsë pret

Gjysma e besimit është pastërtia
Feja na mëson
Ne që ende nuk dimë shkrim e lexim
A thua veshët na kanë lënë?!
A kemi zemër bre?!

Dilni e shihni
300 metra larg nuk janë
Fajin prapë të tjerët na e kanë?!

Ju që humanizëm shisni
Me krekosje patriotike tokën tonë në deponi po e ktheni
Turp aspak si s’keni?!
Flamuj po ngreni nëpër hyrje të fshatit
Në dalje plehra hidhni
Hem djall hem melaqe
Të jeni nuk mundeni
As Zotin ta mashtroni nuk ia dilni dot
Siç dhe mund të pandehni
Tjetër sqarim unë këtu nuk shoh

Të prirë për kaq pisllëk
Askund tjetër nuk kam parë në botë
Kaq të prirë për t’u hequr viktimë
Dhe të hedhësh gurin e të fshehësh dorën
Gjithmonë
Këtë vetëm ne e bëjmë

O vendi im gërmadhë plehrash
Me flamuj i zbukuruar
Që më je shndërruar në një tunel heshtjeje
Teksa i djegur dergjesh
Me shpirt të vrarë e zemër të coptuar

Shkruar nga  Dr. Arbër Çeliku Cërvicë, 25 mars 2022

/ms