Po ikin, nuk po shkojnë në Mërgim..

Pasi një pjesë shumë e madhe e qytetarëve e kuptoi se politikanët i llogarisin ata sikur jeta e tyre mesatare të jetë pesëqind vjet, ku në njëqindvjetëshin e parë do të duhej të shtriheshin mirësi politikanë në skenën politike, që vitet në vijim të mund të mendojnë më shumë për qytetarët.

Atëherë kjo pjesë ia mësyu mërgimit, duke treguar njëherësh se i përkasin brezit pragmatik, ku veten nuk e mëtojnë për pemë me rrënjë, por për veturë me rrota, madje disa edhe për shpendë shtegtarë.

Njerëzit nuk po shkojnë në mërgim për të punuar, por po ikin nga vendlindja për në mërgim, jo për një jetë më të mirë, por për një jetë, ngaqë tashmë kanë ndryshuar edhe kushtet për vlerësimin e jetës ose kemi standarde tjera për jetën , krejt kjo si rrjedhojë e zhvillimit të hovshëm të teknologjisë.

Kur shkruajmë se ata po ikin, papandehur kuptojmë se dikush po i dëbon, ngaqë ikjes i paraprinë dëbimi, përzënia. Sot një fëmijë ose një të ri nuk mund ta mbash të lidhur për atdheun përmes poezive të Gjergj Fishtës e të Lasgush Poradecit, mbase as duke cituar thënie profetike se dashuria për atdheun është pjesë e besimit, njëherësh duke ia dhuruar për ditëlindjen e dhjetë një celular të mençur.

Ai tashmë ka qasje me botën, qoftë qasje e pjesshme e qoftë përmes kësaj qasjeje ta krijojë një përshtypje jo të plotë për botën e për shtetet, por kryesorja bota është ndrydhur në dhomën e tij.

Gumëzhimës së kryerjes së fakulteteve dalëngadalë po i del ngjyra ose tashmë i ka dalë. Nëse dikur ishte krenari mbarimi i një fakulteti, sot për një pjesë bukur të madhe më shumë përbën lajm përfundimi i një ndeshje futbolli sesa përfundimi i një fakulteti, ngaqë secili e di se vlera e fakultetit qëndron në jetësimin e asaj që ke studiuar e jo në marrjen e një diplome.

Shumë të rinj dëgjoj duke thënë se në vend të kohës së studimeve kishte qenë shumë më mirë ta mësoja si duhet gjuhën gjermane dhe t’ia mbathja prej këtu të paktën si alfabet, sepse tepër vështirë në mërgim të ndihesh analfabet me fakultet. E gjithë kjo zallamahi nuk mund të mos nuhatet te pjesa tjetër që janë nxënës të shkollës së mesme.

Shumica e tyre as që po e nisin fakultetin. Ata, me kohë, po drejtohen për atje ku ka drejtësi, zhvillim, punësim, pastërti, liri, mjekësi, sport, arsim, nderim e përgjithësisht jetë. Jo që në vendlindje gjithçka është terr, por siç e theksova më lart, ata tashmë janë brezi pragmatik, ku nuk kanë kohë ta kërkojnë pak atë dritë këtu ose t’i përveshin llërat për të krijuar dritë.

Politikanët që përrallisën mjaftueshëm, po plaken dhe si rrjedhojë e kësaj janë futur në zgafelle për t’ia dhënë këngëve me çifteli. Edhe ata janë të vetëdijshëm se dështuan, më shumë me fajin e tyre sesa me fajin rrethanave.

Përmes këngëve folklorike, sadopak, mundohen ta ngushëllojnë veten. Ndërsa politikanët e rinj nuk shihen si tërheqës, as si faktor, as nuk sjellin ndonjë platformë bindëse se si mund të dilet prej kësaj balte këllirë. Ndonëse hija e namit të keq të atyre politikanë që dogjën çdo shpresë, fatkeqësisht i kapërtheu politikanët në ardhje ose që tashmë kanë ardhur, por që nuk shihen. Keq që nuk shihen!

Askujt për asgjë nuk i bën përshtypje, thuajse xhelati dhe viktima kanë vdekur, ngaqë as xhelati nuk bëzan për dënimin, por as pasardhësve të viktimës nuk i dëgjohet zëri. Para katër vjetësh na thanë se është zyrtarizuar gjuha shqipe në Maqedoni të Veriut.

Askujt kjo nuk i bëripërshtypje, sepse shumë sosh ishin të zënë me kurse të gjermanishtes, jo për ta lexuar Hegelin në gjuhën gjermane, por për t’ia mbathur nga ky vend sa më lehtë. Tani që zbatimi i zyrtarizimit të gjuhës shqipe nuk shihet askund, sërish askujt nuk i bën përshtypje, ngaqë një pjesë bukur e madhe janë të zënë ende me kurse të gjermanishtes. Më gjatë perimet i rezistojnë kalbjes sesa premtimet e politikanëve thyerjes.

Shahen e kacafyten mes veti, por shpejt bëhet bashkë, gjoja për interes të shqiptarëve dhe për orientimin tonë europian dhe, krejt në fund, interesin e shqiptarëve askush nuk mund ta shohë dhe orientimin europian brezi pragmatik do ta shohë në Europë dhe jo në atdheun e tyre. Shumë keq kur arrihet në fashitjen e çdo ndjenje! Tepër keq kur asgjë nuk të bën përshtypje; as shkërmoqja e vlerave morale, as ngritja astronomike e çmimeve, as ngecja e rrogës, as pamundësia e përmbushjes së nevojave themelore. Pse të brengosen të rinjtë kur tashmë janë të bindur se shpëtimi i tyre është migrimi i tyre në mërgim?!

Dikur prindërit kishin dëshirë që fëmijët e tyre t’i kenës a më afër. Madje lënia në vetmi e prindërve ishte tragjedi e shkuar tragjedi. Përgojonte një lagje e tërë ose një fshat i tërë për këtë katastrofë familjare.

Mirëpo, sot jo që nuk bëzajnë fare që mbesin në vetmi, paçka se janë të mbërthyer me probleme të shumta shëndetësore e me shtyrje në moshë, por ata i nxisin fëmijët e tyre të mos mbesin këtu, nxitje kjo e ndikuar pak prej mënyrës së jetesës së fëmijëve të tyre, pak prej humbjes së shpresave e pak që mos të turpërohen për (pa)dëgjueshmëri, sepse nëse fëmijët e kanë ndarë mendjen të ikin, të paktën të mos mendohet se ata ikën përkundër kundërshtimeve të prindërve.

Edhe prindërit e dinë se kjo është diçka e keqe, por kur ata i kujtojnë fjalët e stërgjyshërve të tyre se “do të bëhet mirë këtu”, pastaj fjalët e gjyshërve të tyre se “do të bëhet mirë këtu”, pastaj fjalët e prindërve të tyre se “do të bëhet mirë këtu”, sikur përfundimisht duan ta këpusin hallkën e shpresës së rrejshme, edhe pse kjo këputje është tepër e dhembshme.

Kjo ikje masive e të rinjve, jo vetëm si fuqi trupore, por edhe si fuqi mendore, përpos anës së dhembshme e ka edhe anën e saj të mirë; pak për ata që ikin e pak për këta që mbesin. Meqë politikanët tanë, universitetet tona, institutet tona, bashkësitë tona fetare dhe shoqëria qytetare nuk i dëgjuan sa duhet kambanat e thirrjes për punë, dinjitet, arsimim, ekonomi e drejtësi, atëherë kjo ikje masive praktikisht po ia bën me dije se deri ku mund të degdisë amullia e secilës kategori.

Tani kategoritë e lartcekura ose marrin mësim prej këtij pësimi e përmirësohen ose përmes fundit të tyre të turpshëm do të rrënjoset thellë djerrina në mjediset tona dhe brezi pragmatik përmes “googlemaps” ndonjëherë do ta shohin vendin e tyre të lindjes, jo si nostalgji, por thjesht si argëtim. Koha është për vetëdijesim, ngaqë mjaftueshëm kemi pësuar!

/shenja