Nëna e Mërgimtarit Poezi nga Vait Nasufi

Më thuaj vallë kush urdhëroj,
Në kurbet unë të jetoj?!
Vaj me det, si t`ja bëj hallit?
Seç m`u dogj zemra prej mallit!

Larg Atdheut ku kam lind,
Si jetimi kur ngel pa prind!
Larg vendlindjes ku jam rritë,
Si lule vyshkur, që s`ka dritë!

Në vendlindje, ka lezet,
Buka e hidhur është n`kurbet,
Ditët e gjata, netët pa gjumë,
Atdheu im më mungon shumë!

Një herë dita pa aguar,
Telefoni më ka cingëruar,
Në këtë kohë, haj me det,
Lajm të mirë askush nuk pret!

Receptorin e kam çuar,
Në lidhje baba kishte qëlluar,
Në donë të dishë, tha, or bir,
Nëna jote nuk është mirë!

Ty or bir tha, të kërkon,
Qanë me lot, nuk pushon,
“Eja nënës sa jam gjallë,
Njëri – tjetrit, t`ja bëjmë hallall”!

O Zot, shpirtin thotë, mos ma merr,
Pa e pa djalin edhe një herë,
“O djali nënës që t`kam rritë,
Sytë për ty s`më bëjnë dritë”!

Menjëherë biletën e rezervova,
Fluturim n`aeroport shkova,
I mbushur vajë, qava -qava,
Aeroportin me lot e lava!

Aeroplani në ajër fluturonte,
Mua m`dukej se ngadalë shkonte!
Vetë me vete bëjsha fjalë,
A do ta gjejë nënën të gjallë?

Në oborr kur kam hy,
Seç kam parë me këta dy sy!
Në skaj t`oborrit, nënën të shtrirë,
Mbuluar me t`bardha mbi teneshir!

Sytë të çelur i kishin mbet,
Zemra e djegur për djalin e vet!
Seç m`kish thënë mirë e dita,
Më fal or bir, që nuk të prita!…

Puthe nënën edhe një herë,
Se nuk të hyjë më kurrë në derë!
As ti, më nuk thirrë oj nënë,
Shiko fotografitë që t`i kam lënë!

Me lot ndër sy prej pikllimit,
E bëmë ceremoninë e varrimit,
Deri vonë kam ndej te varri,
Më digjej zemra porsi zjarri!

Më shkoj nëna në tjetrën botë,
Të rrish te varri është e kotë,
T`i vizitojmë sa janë gjallë,
Kur të vdesin, mos kenë mall.

Prej dhimbjes madhe që pata unë,
Perëndisë iu luta shumë,
Bijtë e tyre nënat t`i presin,
Pa ardhë ata, mos të vdesin!

/ms