Sundimtarë dhe viktima.. poezi nga Xhelal Ademi

Sundimtarë dhe viktima
O drunjë të thatë ju s’bëni hije
O mendje ngratë ju s’keni dije
Ju s’bëni gjë as dreqin vetë
Ju s`keni më një çast të qetë.

Ju keni vjedhur ju keni vrarë
Ju keni bredhur ju keni sharë,
Ju keni shkundur lëmsh keni bërë
Ju keni mundur atdhe të tërë.

Ju s`keni tokë ju s`keni vend
Ju s’keni kokë ju s`keni mend,
Ju popull s`keni e keni mbytur
Çdo ditë e gjeni në borxhe zhytur.

Ju s`patët emër as gjetët shkak
Ju s’kishit zemër të vrenit pak,
Tek rrojnë nën fre dy jetët veç
Ju mirë mbi dhe të tjerët keq.

Pse ndrydhej koti se s’keni ditur
Sa pika loti e kanë goditur
Nënën pa pare me xhepat thatë
Tek rren pa çare fëminë e ngratë.

Se s’kishte barna në barnatore
Dhe prek te arna me gishta dore
I lutet shiut të hapë shtigjet
Se ballë i fëmiut në flakë digjet.

As buka s’ndodhet për do përshesh
Ndaj tepër lodhet t’i thotë në vesh
Nesër do t’ngihesh se sot është bosh
Pastaj të ngrihesh në shkollë të shkosh.

Kur nata zhduket një dorë nëne
E trisht po nduket mbi ballë hëne
E vrarë e lodhur e drunjt e shkretë
Mbi shtrat të vogël mungon një jetë…

Shkruar nga Xhelal Ademi