Çun Lajçi reth mikpritjes Kërçovare

Dita ishte e Çunit, por jo edhe nata e Reprezentacionit t’Kosovës
Vetëm Zeko m’kishte thanë se quhej dhe se po merrej vullnetarisht me organizimin e shkumjës sime n’Kërçovë.
Vendin për libra e kishte caktua tek nji kioskë teneqeje e braktisun.

Dy herë ma kishte dërgua fotografinë, që ta shihja se ku do ta kaloja ditën me libra.
Bac, do t’jeshë i sigurt edhe nëse bjen shi, sepse jemi mes bjeshkëve dhe qielli asht me mjegulla n’kët mëngjes, m’kishte shkrua ky djaloshi kërçovar që m’thoshte quhej Zekir Banushi.
Mua hala s’me hiqeshin nga mendja të burgosunit e përjetshëm të Grupit të Kumanovës, tek sa po futesha Mavrovës përpjetë!
I thosha vetës, si do t’rritën fëmijët tue u folë nanat për baballarët e tyne, që s’iu këthehen kurrë të shtëpia e si do të ndjehen kur do t’i takojnë n’vizitat mujore, atje mbrapa grilave!

Grykës se Mavrovës mu kujtua edhe Bubulina ime, atë natën e fundit kur udhëtova për Tiranë me veturën pa frena, deri n’Strugë!
– Ngadalë babë ngadalë, vetëm me t’parën shpejtësi ec, m’thoshte atyne tëposhtëzeve para se me mbërri të Zajasi!
M’u kujtua edhe Galiçniku e dasma e Shestan Kapetanit, atij Blerim Destanit e Kus Baba i Çunit, me kalin dhuratë për dhandërrin e ri, dylberin e vet!

Flamujt kombëtarë të varrezat e dëshmorëve, buzë magjistralës, ishin parashenjat se po futem n’Zajas e Kërçova po m’afrohej!
Dy herë s’mendova. Dorkun, veturën bojë bronzi e ndalova para komunës së Kërçovës.
Milot Bajqinovci, ai komshiu im i Dardanisë, m’kishte porositë me shkua të dhandërri i vet për kafe, dhe porosinë ia çova n’vend!
Fatmir Deharin e kisha takua vetëm njiherë n’Kurrizin e Dardanisë, dhe e kisha mbajtë mirë mend!
U hapen dyert e zyrave të kryetarit.

Hej, flamuri i madhë kombëtar rrinte si nuse n’divan tek dera e hymjës!
U ndala tue shikua me admirim herë kryetarin herë flamurin.
– Mirë se erdhe artist i kombit, m’tha me buzëqeshje.
Befasia ishte tepër e kandshme. N’murin përballë rrinte stema e madhe e UÇK-së. Mbi tavolinë statuja e Adem Jasharit, legjendës së shqiptarisë.
Nji hartë etnike e Shqipnisë punua me mozaik gurësh. Prap flamujt kombëtar në të dy krahët.
Jam n’Maqedoni?… E pyeta kryetarin.

Po, m’u përgjigj. N’Verioren!
Nuk t’bajnë problem maqedonasit? Insistova.
Edhe shumë bile, m’tha dhe vazhdoi me shpjegime.
Historike ishte për neve mandati i parë i shqiptarve n’komunë, ndaj duhej me iu tregua se jemi dem baba dem n’këto troje, e për këto troje kemi derdhë gjak me shekuj.

S’fola ma shumë. Prej ngazëllimit e mora çiftelinë që i rrinte afër Adem Komandantit dhe ia dridha telat.
O, m’mbesoni se kanga doli vet: “Ani moj Shqipni mos thuej mbarova” !
Para se t’me përcjellte deri të kiosku ku m’priste Zeko, m’tha: 100 libra zbriti nga vetura. Ani Jonuzi, kërçovari im nga Zvicrra dhe unë do t’ua dhurojmë nxanësve t’shkollave.
E falenderova, por s’mujta pa ia thanë dy fjalë: Shkeli rrugët e Kërçovës si populli, nëse don me i pa gropat e mos me i thye kambët!
Për popullin je jo për zyrat, ndaj mos iu ndaj atij, nëse don gjatë e gjatë flamuri kuq e zi me qenë me Adem Jasharin n’zyrën tande!
S’e kuptoj politikën i thashë, por jeni bijtë e këtij populli të vujtun, ndaj punoni për popullin e atdheun, se Ilirida s’bahet ndryshe.
Me dorëzoi të Zeku që m’priste të kiosku, afër restorantit Roma, i cili gjasonte me ato teneqet e Xhaxhit!

Ai iku n’Komunë e djaloshi me mjekërrën e zezë i rregulloi librat, si n’librari.
Unë e mora sharkinë dhe e lëshova zanin “Çou more Rexho” e kalimtarët filluen t’afrohen!
Kështu filloi shitja e “Bastardëve” n’Kërçovë!
Profesori i hisorisë Ilmi Veliu ma dhuroi librin e vet për Skendërbeun, e gjithëditën shiti libra me mua. Ajo vajza që m’tha quhem Fisnike, kur ia firmosa librin, m’tha, po t’la kujtim diçka dhe nji zarfë e lëshoi n’tavolinë!
E hapa por mbeta pa frymë: Ishte përplot me fotot e Bubës sime n’varsa çelsash.
Ofshana tue përbi dhimbjën, deri sa bana fotografi me Fisnikën.

Fati e deshti t’vinte nji djalosh me teshat kombëtare e plisin dibrançe t’ma vente n’krye, për t’ma këthye buzëqeshjen.
Xhaxhi m’thotë, librin dua me e pagua nga kursimet e mia përsonale!
E përqafova fort e fort e t’amës i thash na fotografo, se dua ta kem kujtim!
Artist, m’thot Zeku. Anuloje udhëtimin për Strugë e Dibër. Shkrueju se nuk ke libra. Kërçova i mori të gjitha!
Prit thashë, se nuk i dihet. Mua m’kanë thanë se kërçovarët janë bujar e atdhetar, por e zeza asht se na i mori mërgimi!
Kush ka me i marrë t’gjitha?

Jo artist, ka Kërçova kërçovar n’shtëpiat e veta që ta duen shkrimin. Librat i marrin këtu por ua dërgojnë n’Evropë bijve t’vet, qe mos ta harrojnë gjuhën e traditën.
Dhe i ndanë anash dhetë “Bastardë”. Këto i pagoi Valon Arifi, ja ku i ke paret m’thotë, firmosi.
Kurse baba i shoqës time m’ka porositë: Të gjitha librat tjera ia paguej unë. Ju vetëm i dergoni n’bibliotekat e shkollave e Çuni le t’na e këndoi kangën “Ani moj Shqipni mos thuej mbarova”!
Dhe deri sa po i firmosja m’afrohet nji burr tue m’buzëqeshë: Shumë herë e ke shkelë Argaun e Zvicrrës e s’kam mujtë me t’takua, dhe ja ku na përpjekin librat tua: N’udhëkryqin e Kërçovës.

Unë e la sharkinë e çohem n’kambë.
Zeku m’thotë: Ky asht baballaku im, Mefail Ibishi që erdh me t’i ble krejt librat.
E falenderoj tue marrë ngryk, edhe përkundër virusit.
Jo mos m’u falendero, se plisi yt me dheun e Kosovës m’ka mbush vaj sa e sa herë. Ky dhandrri im ishte ba merak se a do t’shitën librat tua n’Kërçovë, por merakun ia heqi unë, m’thotë tue qeshë dhe i numëron paret n’tavolinë!
Ti s’guxon me ardhë n’Zvicërr e mos m’e iu lajmërua Mefailit, ku do që t’jeshë. Je shpresa e fjalës burrnore e ne ta kemi borxh me t’pritë.

Sonte je mysafiri im. Do ta shikojmë se si Kombëtarja e Kosovës do ta mund sonte Maqedoninë e Veriut!
Në mbramje takohemi ne hotel Arabella. Porositë Mafaili darkë e pije.
– Duhet ta festojmë ndeshjen historike sonte, o artist m’thotë deri sa i cakërrojmë gotat.
Por ndeshja nuk shkoi si me librat. Dita ishte e Çunit, por nata jo e Reprezentacionit t’Kosovës!
Humbem!
Shkruan Çun Lajci në facebook