Kërçova, është ajo që ka më shumë shqiptar që jetojnë në Alaskë

ANCHORAGE – ALASKA : Diaspora shqiptare, e shpërndarë në të katër anët e botës, për më shumë se 130 vjet, ka pasur një qendër të rëndësishme dhe mjaft të kërkuar, emigracionin në Amerikë. Ku përjashtim nuk duket se bënë dhe me Artikun – Alaskën, pika më fundore e botës, ku sot dhe qytetet e fundit të Amerikës, kufi me Siberinë – Rusinë, vendbanimet e Alaskës, kanë nga 5 deri në 50 familje shqiptare. Familje, këto të cilat i gjenë të jetojnë në grupe të vogla – mbledhur në kryeqytetin e Alaskës, Janau, por ka edhe disa familje në gjithë Alaskën, deri në qytetet më të largta ku shkohet vetëm me aeroplan, qytete të vogla në kufi-ndarjen e Amerikës dhe me Rusin-Siberinë.

Në ato qytete si tregojnë shqiptarët e Alaskës, janë 5 deri në 50 familje shqiptare, që punojnë në administratë, nxjerrjen e naftës, minierat e arit, peshkim, hekurudhat, polici, pilotë, dhe taksist.
Ata janë vendosur dekadat e fundit me grupe të vogla deri në qytetet ku nuk ka më tokë amerikane , qytetet e fundit të kontinetit Amerika e Veriut, si : Nome, Gembell, Bethel, Barrow, Fairbanks.
Ndërkohë, “kryeqendra” e shqiptarëve të Alaskës – është bërë qyteti më i madhë në vend, qyteti me 300 mijë banorë, Anchorage, i cili jo zyrtarisht, mësuam gjatë kësaj vizite se ka rreth 1200 – 1300 shqiptar.

Ata janë një grup i madh shqiptarësh, që ende nuk janë të organizuar si komunitet, dhe çdo gjë ia lënë organizimeve spontane të festave tona kombëtare, apo eventeve fetare e familjare.
Këta shqiptar të pa organizuar për sa i përket jetës komunitare jetojnë në qytetin më të madh të Alaskës – Anchorage, aty ku duket se ata kanë gjetur “Amerikën” dhe po jetojnë atë që quhet këtu “Alaska Dream- Ëndrra e Alaskës” .

Por, që ju mungon jashtëzakonisht Shqipëria, dhe vend-lindja e tyre, nga që edhe dy shtetet tona, Shqipëria e Kosova, ose liderit tanë nga vendlindja e tyre, as që e “dinë” dhe as që ju bie “ndermend” se ka Shqiptar edhe në Alaska.
Një shqiptar nga Anchorage, tha se ka afro 30 vjet në Alaska, dhe nuk mban mend t’i ketë vizituar ndonjëher , ndonjë politikan ose qeveritar nga dy shtetet tona, zyrtarisht, “as që bëhet fjalë” tha ai, duke permendur me emra vetëm disa gazetar nga New York, (gazeta Illyria dhe Televizioni Cultura Shqiptare) si dhe RTSH, para tre vjetve.
Megjithatë, ata thonë se jetojnë mirë, dhe kështu u shfaqen para kamerës tonë mjaft të kënaqur, mbasi siç thonë këta shqiptar, që jetojnë prej vitesh kanë siguruar të ardhura, të mira dhe bëjnë një jetë të rehatshme, megjithse kaq shumë larg vendlindjes së tyre.

Ajo që më emocionoi , dhe tregonte se edhe në Alaska, ka shqiptar, më ra në sy gjatë vizitës tre-javore, qysh në ditën e parë , kontaktin e parë timin me mjedisin në qytetin Anchorage, teksa veshtroja përpara një hoteli, ku u vendosa, “statujën” e Ariut të Bardhë të Alaskës.
Skulptura e një Ariu polar, “dekorohej” me shënimin e përshëndetjeve të mirë se ardhjes, e cila ishte e përkthyer në më shumë se 50 gjuhëve të botës , përfshirë edhe gjuhën shqipe me përshëndetjen «Mirë se vjen» në këmbën e djathtë të skulturës, së Ariut.

Në faqen e tyre në internet ata kanë edhe Shoqatën Shqiptaro-Amerikane të Alaskës, “Golden Eagle”.
Ku thonë se misioni i Shoqatës Shqiptaro-Amerikane të Alaskës është të frymëzojë dhe fuqizojë të rinjtë shqiptarë të ndjekin potencialin e tyre dhe të arrijnë sukses përmes vlerave kulturore shqiptare. Përpjekjet tona janë përqendruar në fushat e kulturës, bamirësisë, gatishmërisë arsimore dhe zhvillimit të udhëheqjes.
Shoqata Shqiptaro-Amerikane është një nga organizatat më të reja në Alaska, duke ndihmuar familjet shqiptaro-amerikane që të bëhen kontribues produktivë në shoqëri.

Me vizionin dhe udhëheqjen tonë, mbështetjen e themeluesve, vullnetarëve tanë dhe kontribuesve tanë financiarë, Shoqata Shqiptaro-Amerikane dëshiron të krijojë një vetëdije kulturore dhe të ruajë trashëgiminë tonë. Ne jemi duke zhvilluar një fillim të një historie të gjatë të arritjeve të mahnitshme në Alaska dhe ne po ndërtojmë atë trashëgimi.
Në Shoqatën Shqiptaro-Amerikane, ne po përpiqemi të ndihmojmë secilin shqiptar duke punuar së bashku për të arritur potencialin e tyre të plotë dhe qëllimet e jetës së tij të suksesit, shkruan në Facebook Shoqata Shqiptaro-Amerikane të Alaskës – Golden Eagel.

Vizita nisi me dy ndër shqiptarët e “parë”, që kan shkuar në Alaskë, me Ilir Halilin nga Gostivari, i cili është vendosur aty në vitin 1975, dhe Nijazi Musliu nga Kosova, i cili është vendosur aty në vitin 1978.

Halili, tregon se shkak për emigrimin e tij në Alaskë, është bërë kushëriri i tij.
“Kisha një kushëririn tim i cili kishte ardhur 3 muaj para meje, pasi bisedova dhe më tha që nuk ishte e vështirë të gjeje punë dhe vendosa të shkoj”:
A gjetët shqiptar kur erdhët këtu?
Ilir Halili -Ishin 7 shqiptar në atë kohë.
Kur kishin ardhur ata dhe nga ishin?
Ishin nga Struga, Kërçova edhe kushëriri im nga Gostivari.
Më çfarë merreshin?

Në atë kohë disa punon me taksi disa në restorante.
Po ti me çfarë pune je marrë fillimisht ?
Si të gjithë të tjerët kam bërë të gjitha punët. Kam larë pjata, kam punuar si kamarier më pas kam filluar punë si taksist për një periudhë të gjatë.
Cila punë ka qenë më e mira për ty?

Të gjitha punëve mund të jua shikosh hajrin nëse i ruan paratë. Taksist kam punuar për rreth 30 vite.
Si ka qenë integrimi i shqiptarëve në jetën e Alaskës?
Nuk kemi shumë shqiptarë që kanë punuar në punë shteti, gjithmonë kanë punuar privat. Ka që kanë punuar në kompanitë e naftës.
Nga cila krahinë ka më shumë shqiptar këtu në Alaskë?

Kërçova, është ajo që ka më shumë.
Gjuhën si keni arritur ta ruani?
Ilir Halili: Gjithmonë, u kemi folur shqip në shtëpi.
“Erdha, hë sot, hë nesër! Dhe, kam 45 vjet në Alaska!”, thotë Nijazi Musliu
Nijaziu, ose si i thërrasin këtu Jessy(Xhesi), është Shqiptari, që ka shoqëruar pothuajse çdo gazetar dhe visitor të interesuar për të ditur për shqiptarët e Alaskës , dhe ai që më shoqërojë edhe mua megjithse koha ishte e papërshtatshme nga masat e marra nga kooronavirusi Covid-19, për të lëvizur shumë.

Ish gazetari i gazetës Rilindja në Prishtinë, dhe RTP, Nijazi Musliu, nisi të tregojë se kur erdha në Aalska, erdha si çdo i ri, i asaj kohe, më shumë për aventur nga librat që kisha lexuar për Alaskën,(James A.Michener, Jack London,dhe Mark Tawin), par,: “Erdha “ me flokë të gjata dhe mendje të shkurtër’’- duke menduar hë se po iki sot dhe hë se po iki nesër, por ikën 45 vjet edhe unë jamë përsëri në Alaska – në Achorage”.

Ai tregon se ka përcjellur për afro gjysmë shekulli imazhin e shqiptarëve të Alaskës përmes intervistave dhe tregimin e historive të këtyre shqiptarve.
Ndërkohë në intervistën tonë, Jessy – (Xhesi), tha se së bashku me familjen jeton në Anchorage, dhe ka një biznes të suksesshëm, shitjen e makinave të reja dhe të përdorura, si dhe riparimin e tyre.

Kur erdhi në Amerikë,më 1978, mendoi se do të kthehej shpejt, shprehet ai.
“Pata ardhur për studime, por me atë shprehejn tone si shqiptar, sot e me nesër, “po rri dhe pak”, “ja të kalojë dhe kjo Verë”, “ja dhe ky Dimër”, kaluan vite dhe unë mbeta në Anchorage. Ku krijova edhe familjen.

Fëmijët, e mi flasin bukur shqip, dhe dinë shumë për Kosovën, dhe Shqipërinë. Verës, tha ai i dërgoi përherë në Kosovë, për t’i lidhur edhe më shumë me familjen dhe shqiptarët.
Njaziut, që njihej tek të gjithë shqiptarët, mjafton një telefonat e tij, dhe çdo shqiptar ishte aty ku thërriste ai. Mbasi, për shumë vjet, ai është organizatori ose ai që i bëri bashkë shqiptarët në Alaskë, në çdo festë kombëtare: “Me perjashtim të dy-tre viteve të fundit, që nuk kemi festuar si komunitet( arsyet nuk do t’i shpjegojë, se përse?!” çdo vjet kemi festuar 28 Nëntorin”, tha ai ndërsa shtoi :“ Bile, arritëm deri aty sa në një fest u bëmë rreth 500, shqiptar, bashkë dhe kishim mysafirë edhe kongresist, dhe zyrtar të lart local, ndersa per here te pare dhe Televizioni qendror i Anchorage, e mbulojë festën tonë,”.

Shqiptarët e Alaskës, megjithse komunitet i vogël, por janë me kontribut të madh në luftën e Kosovës. Kontributi që kan dhënë shqiptarët e Alaskës, gjatë mbledhjes së ndihmave për luftën në Kosovë është i jashtëzakonshëm, tregonë Jessy.
“Kur u mblodhën ndihmat në restorantin e Bruno Selimajt në Manhattan, unë së bashku me Bruno Caken, nga Dallasi, shkuam në New York, për t’u bërë edhe ne pjesë e fushatës për mbledhjen e ndihmave të luftës për liri.

“Ndihmën tonë e kan përmendë, edhe shtypi amerikan, Gazeta “Daily News”, “The Washington Post”, pa përmendur gazetat dhe televizionet në Alaska. Mbasi, shumë ngarkesa me armë drejt Kosovës, janë nisë prej Alaske. Edhe, snajperët më të fundit me kantioner prej këndej u nisën” tha ai.
Njaziu, duke folur rreth atyre ndihmave të asaj kohe, tha se ndihma Shqiptarëve të Alaskës u shkoi deri në Beograd. Aqsa si e kanë ata propogandën e tyre, shkruajtën në njërën nga gazetat më të njohura “Politika” e Beogradit, se Shqiptarët e Alaskës, kanë një fabrikë armësh dhe ata po na e marrin Kosovën prej duarsh! Natyrisht, kjo nuk ishte e vërtetë, thotë Njaziu, sepse fabrikë s’kishim ishte një lajm i ekzagjeruar, por e vërteta është se shumë armë janë nisë nga Alaska.
Ai tregonë se, amerikanja Stacy Sullivan, krahas shqiptarëve të tjerë, në dokumentarin e saj dhe në artikullin e botuar në The Washington Post, flet ndër të tjera se Kentoniret me armë të rënda, që u nisën me Cargo Aircraft, nga shqiptarët e Alaskës, edhe permendi aty edhe emrin e Jesse Musliu, që kishte udhëtuar 12 orë me avion nga Alaska, për në Zvicër e Tiranë, për të kontribuar për dërgimin e Kentoniereve të lirisë së Kosovës.

Dhe, kështu, tregon Nijazi Musliu, “Ishte komuniteti i shqiptarëve në Alaskë, ai që jo vetëm mblodhi 500 mijë dollar, për luftën për liri, por edhe komuniteti që nisi më shumë armatime drejt Kosovës, përfshi dhe prodhimet më të fundit të snajperëve, dhe anti tankeve”.
Shqiptarët e Alaskës, sipas Njazi Musliut, edhe pse nuk përbëjnë komunitet të madh numerik krahasuar me komunitetet e tjerë, pavarësisht se statistikat tash tregojnë për rritje të numrit, “ duhet të jenë në të gjithë Alaskën rreth 1300, apo më shumë shqiptar, të cilët janë të integruar plotësisht”, tha ai.
Kongresmenët dhe senatorët e Alaskës, zytarët e lart local, sa here kan fushata zgjedhore, me grupet e tyre lobiste nxitojnë të kenë takime për përkrahjen edhe nga komuniteti shqiptar, mbasi pavarësisht numrit, kontributi i ynë si komunitet ka qenë i rëndësishëm”, thotë, me krenari Njaziu, duke permendur takime edhe me ish-kandidaten per zv/president Sara Paulin.
Ai shton se shqiptarët e Alaskës, sot kanë lidhje e miqësi jo vetëm me senatorë e Kongresmenë të këtij shteti, por shumë të tjerë, që janë me zë e me peshë në politikën Amerikane dhe botërore.
Mirëpo, duke qenë larg pjesës tjetër të diasporës shqiptare në Amerikë, komunitetit të Alaskës, largësia ia ka shtuar vëllazërimin dhe bashkëpunimin mes vetes, por edhe me komunitetet e tjera për rreth Alaskës:

“Ku mund të veçojë, tha ai disa her kam shkuar me shokët e mi nga Alaska në Dallas, duke marrë pjesë në festat tona kombëtare, atje , siç është ajo e Ditës së Flamurit, 28 Nëntori, apo edhe 17 Shkurti, Festa e Pavarësisë së Kosovës”.
Ai tregon se si u bashkuan shqiptarët me 28 Nëntor në festmin e ditës së pavarësisë së Shqipërisë, më 1980: “ Festa u bë në një lokal me pronar gjerman. Ai kur e pa komunitetin shqiptar aq të bashkuar, aq entuziast, aq dinamik, nuk i shkëputi lidhjet më me shqiptarët. Edhe, sot në atë ndertesë që u mbajt festa qëndron e gdhendur një shqiponjë e Flamurit Shqiptar, në shenjë vlerësimi. Këtë shqiponjë gjermano-amerikanit, ia porositi një artist drugdhendës prej Shkodre”.
Njaziu, ndjehet krenar që është shqiptar dhe mburret me cilësitë e shqiptarëve.

Ai, tregon një rast kur u duhej dikush të përgatiste, grupin e vallëtarve dhe gjetën një amerikan, që kishte studiuar folklorin shqiptar, duke thënë se është habitë me mjeshtërinë e amerikanit, i cili përgatiti grupin të këndonte e vallëzonte shqip, nga që nuk kishim vet ndonjë muzikolog.
Njaziu, si shumë shqiptarë të tjerë, fëmijët e tij i ka të shkolluar, në Universitete prestigjoze, por thotë me mburrje se këtu në Alaska, familjet dhe fëmijët e shqiptarëve, janë të gjithë të dhënë pas shkollimit të lart.
“Vetëm në Universitetin në Anchorage, më ka treguar vajza ime, tha ai se kanë qenë më shumë se 100 studentë shqiptar. Dhe, po t’i shohësh se si i stolisin makinat e tyre me Flamuj shqiptar, dhe vënë muzik shqiptare prej nga vijnë! Të kënaqet zemra. Bile ndonjë prej tyre, është i lindur këtu, dhe mund të mos e dijë shqipen, mire, por të gjithë janë krenar e ndjehen shqiptarë dhe e manifestojnë kudo publikisht”.

Një tjetër shqiptar në Alaska, që takuam ishte edhe Skënder Mustafa nga Kolonja.
Skënderi, babai të cilit ishte arratisur nga Shqipëria në kohën e rregjimit komunist, shpjegon se ai ka shkuar në vitin 1992 në Amerikë, dhe ishte vendosur në fillim në New York, dhe Kenektiket, dhe pas disa muajsh është zhvendosur në qytetin Bethell – Alaskë, ku edhe kishte pasur babain e tij, i cili ishte larguar drejt SHBA-ve në vitin 1972.
Skënderi, tregon sesi mendja e shqiptarit është të bëjë atë që se bëjnë dotë të tjerët, dhe sesi shqiptar vendosi të sfidonte natyrën e Alaskës.
Ai, thotë në këtë intervistë se e ndërtoi shtëpinë e tij, mbasi bleu një tokë të djerrë, moçalishte vullkanore, duke e ndërtuar që nga themelet një shtëpi e parë që strukturën e kishte me gurë e tulla, në qytetin Bethell.

Për të ndërtuar shtëpinë, si tregon Skenderi, shpenzoi 30 mijë dollar vetëm për të sjell me anije Gurë, Dhe, Tulla, dhe krijojë bazamentin që e ngriti vendin e shtëpisë. Shtëpi e tij është e veçantë, ngaqë i gjithë qyteti është i ndërtuar mbi një siperfaqe balte(llave) vullkanike – moçal, me shtëpi që kanë si themel vetem shtylla betoni dhe hekuri, ose të vjetrat kan qenë mbi shtylla druri si nëpër filma.

Më pas tregon ai sesi, pasi përfundojë shtëpinë, nisi nga zbukurimi i ambjetit të jashtëm, për kopshtin dhe gjelberimin, deri sa solli pemë frutore, pisha e bredha, e bimë të tjera decorative(lule sesonale të kësaj zone), duke i marrë ato edhe nga zona të tjera, dhe i mbolli në kopshtin e tij.
“Ato mbinë, të gjitha dhe u rritën, simbas ciklit të tyre natyror, dhe krijuan habi tek vendasit, sa që ata përfshirë edhe vendasit u çuditën, dhe pyesinin njëri tjetrin : “Si ka mundësi? Po këtu nuk rritej asgjë. Po këtu është ftohtë.”, “Erdhi , ky shqiptari dhe ndryshojë pamjen, dhe çdo gjë për rreth shtëpisë së tij,” e tejra, shton Skender Mustafa, nga Kolonja duke thënë se: “Duhet mendja e shqiptarit, që ta sfidojë edhe natyrën e Alaskës, ne jemi të lindur të eksperimentojmë çdo gjë që na sheh syri”, tha ai.

Më pas në këtë reportazh nga Anchorage Alaska, biseduam edhe Sefedin Koçi, nga Maqellara – Peshkopi, I cili erdhi në Alaska në vitin 2002. Ai thotë se kur erdhi në Alaska, kishte punë dhe para, si taksist, por tani tha ai ka rënë puna, gjithatë me jetën në Alaska, jamë shumë i kënaqur”, thotë Sefedini.
Sefedin Koçi, që punon taksist, ndjehet shumë mirë që fëmijët janë shkolluar, vajza për mjekësi e djali financë, ndërsa e shoqja punon në spitalin e qytetit.
– “Na mungon vetëm Atdheu”, thotë Sefedini.

Ndërkohë, i ardhur në 1985, nga Kërçova, në Amerikë, dhe i vendosur fillimisht në Çikago, Sami Vukalla, duket se ka gjetur “Amerikën” në Alaska.
“Erdha, në vitin 2000, në Anchorage Alaska, mbasi kishte shumë kërçovar, të cilën më joshën të vija këtu, dhe, me thënë të drejtën nuk më doli keq. Punova disa vjet te Atli Dobrova, një biznesmen i njohur dibran, dhe mblodha disa “para”, derisa bleva këtë biznes, “Sammy’s City Diner”, që është i kushtueshem, dhe i suksesshem, duke realizuar dhe ëndrrën time, që të kisha një biznes familjar” .

Gazetarët shqiptar që kanë vizituar Anchorage, vite e fundit shkruajn :
Një takim shumë i veçantë ishte ai që mundësoi Njazi Musliu me një grup të madh shqiptarësh tek, Sicily’s Pizza Restaurants, me pronar Atli Dobrova me vëllezër nga Dibra. Atliu me vëllezër ka në pronësi tetë pizzeri-restorante dhe janë bërë shumë të famshëm,jo vetëm në Alaskë. Edhe pse nuk kanë më shumë se 20 vjet në Amerikë, ata kanë arritur majat e suksesit. Vëllezërit nga Dibra kanë në pronësi dhe një hotel,që e kanë emërtuar”Eagel- Hotel”, “Hotel-Shqiponja”. Vëllezërit dibranë kanë arrit të punësojnë më shumë se 120 punëtorë, ndër ta shumë shqiptarë nga trojet amtare. -Të mos ishin shqiptarët, zor se do të ishim këta që jemi, thotë Atliu. Shqiptarët punojnë pa hile. Një investim të shkëlqyer kanë bërë ata edhe në vendlindje duke ndërtuar një linjë fabrike për prodhimin e shporeteve-sobave, të cilët askush nuk i prodhon në Ballkan. Kanë punësuar edhe atje 60 shqiptarë.

Faiz Lena, që ka 26 vjet që jeton në Anchorage, ndjehet mirë mes shqiptarëve. Qemal Aliu nga Kërçova kishte 20 vjet, Ramazan Nasufi nga Kërçova, ishte ndër më të rinjtë, kishte vetëm 2 vjet, që kishte ardhur, por ndjehej sikur të kishte ardhur prej kohësh, aq i respektohej nga komuniteti shqiptar; ishte dhe pjesë e Shoqatës “Nënë Tereza”. Shqiptarët që u mblodhën në këtë restorant tregonin para kameras histori të jetës së tyre dhe ndjeheshin krenarë që punonin bashkë. Kur vijnë të rinj nga vendlindja ata punësohen në bizneset e shqiptarëve dibranë, sigurojnë fjetje nga ata dhe dalëngadalë përshtaten.

Shtypi, i Anchorage ka shkruar se ka edhe shqiptar të tjerë të suksesshem:
Jemi krenarë të njoftojmë se një shqiptaro-amerikane: Doktor Shadije Sarah Tolliver (Sadiku) ka bërë një arritje të madhe në fushën e Mjekësisë, shkruante vite më pare gazeta kryesore e Anchorage, në 2017.
Shadije lindi në Kërçovë të Maqedonisë dhe u transferua në Alaska kur ishte 7 vjeç. Ajo u diplomua Magna Cum Laude nga Shkolla e Mjekësisë prestigjioze e Universitetit të Uashingtonit. Ajo është një Alaskan prej kohësh, e cila me 15 vjet përvojë të kujdesit shëndetësor në ambientet klinike ambulatore dhe spitalore. Ajo është e certifikuar nga bordi i Shërbimit Parësor të Shëndetit dhe është e apasionuar në trajtimin e sëmundjeve parandaluese, shëndetin e grave dhe menaxhimin e humbjes së peshës jo-kirurgjikale. Klinika e saj është e vendosur në Anchorage dhe planifikon të hapë edhe dy në Fairbanks dhe Juna.

Ajo gjithashtu po planifikon të vazhdojë arsimin në fushën e mjekësisë si Kirurg i Përgjithshëm në fushën e saj të ekspertizës. Komuniteti shqiptar në Alaska ishte krenar për këtë arritje të madhe!
Një tjetër shqiptaro amerikan ishte dhe Kadri Limani një shqiptaro-amerikan i lindur në Kërçovë të Maqedonisë. Ai aktualisht jeton në Alaska dhe është një anëtar i ekipit të respektuar të Departamentit të Policisë Alaskan.
Mirëpo, kur flitet për punën në ndërtimtari shqiptarët në Anchorage , mburren edhe me suksesin e bisensmenit të ndërtimeve, në qytetin Bethel, Mersini nga Kolonja, i cili në Shqipëri, ka qenë i përndjekur politik, gjatë gjithë jetës, por duket se ka gjetur atë që quhet “Ëndërra e Alaskës- Alaskan Dream”.
Në Bethell, dhe Anchorage, të gjithë e njohin punën e shqiptarit, sidomos shtëpit të veçanta që ka ndërtuar shqiptari pronar i kompanisë së ndërtimeve. Ai është I veçantë dhe ka hyrë në katalogët e qytetit të Bethell.

Në saj të punës së Mersinit, Shqiptarët, njihen që janë ndërtues të jashtëzakonshëm, në Bethell. Grupet e inspektimit gjatë kontrollit që u bëjnë banesave në ndërtim e sipër, sapo e shohin se ndërtuesi është shqiptar, nuk merakosen për standardet, sepse e dinë se shqiptarët janë meraklinj dhe gjithçka e ndërtojnë me parametra të lartë dhe cilësinë e duhur.
Shumica e shoferve të taksive në Alaska janë emigrantët, ose janë edhe vendasit janë Yupik Eskimos. Shoferët e taksive – shumica e tyre të emigrantëve janë shqiptarë apo koreane – të cilët si ciceronë gjatë gjithë rrugës të mbajnë me “muhabet” duke të kallxuar tregime e tyre, që përfshijn oqeanin e akullt, në një vend në kufi mes Rusisë dhe Amerikës ku shumica e amerikanëve kurrë nuk kam parë apo dëgjuar.

Qyetza Bethel në Alaska është quajtur kryeqyteti i taksive në Amerikë. Kjo është për shkak të banorëve të kësaj qyteze, i largët në jugperëndim të Alaskës, që e ka bërë kryeqytetin e taksive i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, mbasi aty thuhet se “ka më shumë taksistë se sa banorë”. Bethel me një popullsi me gjithë rrethinë 6 mijë banorë, me 93 shoferët e taksive, apo afërsisht një cabbie (taksi) për çdo 62 banorë. Ky është numëri më i madh i shoferëve të taksive për kokë banori sesa kudo tjetër në vend, sipas Alfred Lagasse, zëvendës president Axhensisë qendrore të taksive, Assn limuzinë & Paratransit.,

Naim Shabani është i parë Shqiptar që u zgjodh në Këshillin e Qytetit Bethel
Naim Shabani, bashkëpronar i kompanisë Kusko Cab, u zgjodh të jetë shqiptari i parë që shërbeu në Këshillin e Qytetit Bethel – Alaska, në Tetor 2017.
“Qyteti Bethel ka votuar Naim Shabani, bashkë-pronar i Kusko Cab, që të jetë shqiptari i parë që shërben në Këshillin tonë të Qytetit. Ai foli mbas zgjedhjes së tij, në studiot e Televizionit KYUK me reporteren Christine Trudeau për të diskutuar se çfarë do të thotë kjo fitore si për të ashtu edhe për Bethelin” tha Televizioni local Bethel TV- KYUK.

“Faleminderit Komunitetit Shqiptar të Worcester! Shqiptarëve kudo që të jenë, sepse, kudo shqiptarët janë shumë ambiciozë dhe të motivuar për të ecur përpara! Duhet në rradhë të pare, faleminderuar ata para nesh që kanë pasur privilegjin të jetojnë në Amerikë, dhe na trashguan dhe na bënë Shqiptar, atyre ua kemi borxh, dhe të gjithë atyre Shqiptarëve, që punojnë e studionë, me çdo mundësi për të pasur sukses dhe të na shtyjnë për të mësuar dhe mos harrur brezin e mëparshëm! Shqiptarët, kudo janë” ka thënë Naim Shabani i Parë Shqiptar që u zgjodh në Këshillin e Qytetit Bethel

Edhe, Albert Çupi i cili jetonte në Shqipëri kur u njohë me gruan e ëndrrave të tij. Ata e njihnin njëri-tjetrin shumë kohë më parë, dhe filluan të ri-pikturohen në Facebook. Megjithatë, për të parë nëse marrëdhënia mund të funksiononte, ajo dëshironte që ai të transferohej në qytetin ku babai i saj drejtonte një kompani taksi në Bethell. Çupi ishte gati për aventurë, alaskaiane. Ai u vendos në Bethel duke punuar për Kusko Cab.
.
Në fund të ketij reportazhi më duhet të cekë se është e “tmerrshme” që askush nuk di se a ka shqiptarë që jetojnë e punojnë në Alaskë. Sa është numri i tyre? A janë të organizuar dhe ku janë të përqendruar? Çdo të bëhet që të mos asimilohen shpejt, sepse asmilimit nuk i shpëtojm dote në mërgim si “hekuri nga ndryshku”
Kjo vjen ngase ende nuk ka ndonjë përgjigje!

Alaska, ka oferta të çuditshme të ndjelli amerikanët të popullarizojnë atë vend të tepër të ftohtë, por që edhe shqiptarët e kan zgjedhur për të jetuar.
Shqiptarët në Alaska jetojnë si gjithë mërgimtarët e tjerë shqiptarë. Gjithmonë duke iu referuar atyre çfarë tregojnë shqiptarëte Alaskës, thuhet se ata nuk janë mirë të organizuar, megjithëse veprojnë nën “ombrellën” e ndonjë organizate a shoqate atdhetare e patriotike.

Ata pohojnë se nuk ka aq shumë shqiptarë, por do thonë se numri i tyre varion aty diku tek nga 1300 a 1500 banorë shqiptarë. Ata mendojnë se jetojnë në qetësi, sepse sipas tyre Alasak është vend i qetë dhe i rehatshëm për të jetuar. Para ka mjaft, kuptohet për ata që punojnë.

Në ç’do festë bëhen organizime, për të gjithë shqiptarët, sidomos për Ditën e Kombëtare të Flamurit – Shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë, dhe Kosovës, që festohen shumë dhe mbledhin pothuajse të gjithë shqiptarët e Alaskës, pa dallime, fetare bindje politike, apo krahina.
Alaska, është një ndër 50 shtetet federale të SHBA-së.

/botasot