Ikje pa fund nga Xhelal Ademi

Ikje pa fund

Kur pushteti vu kandarë dhe ju mati për të huaj
U degdisët pa fanarë veç nën dritë të syve tuaj,
S`morët udhës asnjë rraqe asnjë gram të kësaj jete
Sepse loti nëpër faqe bënte një rëndesë më vete.

S`ka gjë se trimëria s`tundet për beteja nuk gjen palë
I vjen koha sakaq mundet veç nga pikël lot i valë,
Që kaplon një faqe nëne dhe përmbyt të gjitha shtigjet
Pastaj kot një rreze hëne s`ta ftoh ballin që të digjet.

Ju marshuat nëpër botë se n’atdhe s`ju dhanë një punë
Ca langoj me tru të kotë nga vendlindja u përzunë,
Ndaj patjetër ata hapa do t`i çonit n`tokë të huaj
Por pa nemur dheun prapa ku shkret mbeste pragu juaj.

Kot karvanet nuk janë nisur pa i patur mendt në kokë
Prandaj hartat s`i kan grisur të teptisin përmbi tokë,
Siç bën zogu krahët hapur atje larg mbi re mizore
Gjersa tokën e ka kapur një rrebesh me fjolla bore.

Gjetët shtegun pa u endur prandaj gjurmët nuk ua fshiu
Mjegull fushe fort e dendur që pat ngritur fole shiu,
Ndonse qielli s’pati rast t`ju ushqejë me gji prej Zane
N`vend të shiut për një çast t’hedhi tëmbël mbi karvane.

Se në ç`streh të fusnit kokën tashmë mbetur pa atdhe
Djalli kishte mbushur tokën dhe ca dreqër nëpër re,
Që grabitën gjithçka vetë asnjë gjë nuk patën lënë
Pos në tryeza që të ketë copa muzgu për të ngrënë.

U larguat se atdheun ua kish çmendur një hajdut
Por kur hapi mori dheun ndjenja juaj n’lojë u fut,
Se mos vallë do ndreqet gjë nëse detin n’mes e ndante
Asnjë varkë t`mos niset më tutje dallgët t`mos i çante.

T`mos lundronte me gjak lyer as anija nëpër dete
Le të mbeste bregut thyer pa fuqi e ngjyra jete,
Le ta vriste sa më parë një rrëfe që shkrep ndaj agu
Apo loti i pa tharë që derdh nëna mu te pragu.

Dhe meraku ndër të parët le të qullej prej një shqote
Le të dilnin nga binarët të krejt trenat e ksaj bote,
Që t’mos kemi për dërgim ca ditare hiç pa fletë
Ndoshta ndalet ky mërgim që këtu të ndreqim jetë…

xhelal ademi