Shaqir Sadiku Njeriu që su mposht kurrë

Në pasditen e fundmarsit të ditës 29, në varrezat e fshatit Trapçidoll të Kërçovës, në praninë e mijëra qytetarëve u përcoll për në banesën e fundit intelektuali i anatemuar e i nëpërkëmbur Shaqir Sadiku.

Gjatë gjithë kohës sa qe gjallë ai diti të qëndrojë i palëkundur e i panënshtruar nëpër të gjitha kohërat duke u bërë ballë të gjitha nënçmimeve dhe kurtheve që atij ia kishin përgatitur në jetë. Shaqir Sadiku, u lind më 1952 në fshatin Llagje të Kërçovës.

Shkollimin fillor e kreu në vendlindje, të mesmin në Kërçovë e Gostivar (arsyeja e mbylljes politike të paraleleve shqip të gjimnazit të Kërçovës) ndërsa studimet i ndoqi në Universitetin e Prishtinës.

Ishte ndër gjeneratat e para të kërçovarëve që studioi në këtë Universitet. Gjatë kohës sa studionte në Prishtinë, si student i degës së Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe, punonte edhe në Radiotelevizionin e Prishtinës si redaktor i emisionit për Arsim dhe Kulturë.

Shokët e tij studentë, rrëfejnë se rrogën, të cilën e merrte e ndante me ta me arsyetim se të hollat ua jepte hua, dhe që ata asnjëherë nuk ia kthenin ngase s’kishin se ku i gjenin. Veproi edhe në kuadër të shoqatës së studentëve “Ramiz Sadiku” në seksionin e dramës.

Studentët kërçovarë, të cilët studionin asokohe në Prishtinë do të kujtohen se Shaqa, ka marrë pjesë në të gjitha dramat që përgatiste kjo shoqatë studentore, ku gjithnjë ka luajtur rolin kryesor.

Qysh herët, si gjimnazist, ra në sy të pushtetmbajtësve, me referatin e lexuar në sheshin e Gostivarit të titulluar “Kush e vrau Sefer Selimin?!”. Zëri i tij kumbues, tmerroi skenaristët kobzi të komiteteve keqbërëse të sistemit sllavo-komunist.

Ai ishte bashkëpunëtor i ngushtë i Jusuf Gërvallës, me të cilin në Pallatin e shtypit të “Rilindjes” do të botonte ilegalisht “Lajmëtarin e Lirisë”. Në redaksinë e Televizionit të Prishtinës ka punuar e përgatitur edhe shumë dokumentarë, me disa prej të cilëve ka marrë edhe çmime prestigjioze.

Më 1981, për rrethana të njohura të asokohshme Shaqir Sadiku emigron në Zvicër. Gjatë kohës së qëndrimit në Zvicër, ka bashkëvepruar me Jusufin, ku merrej me përgatitjen e bashkatdhetarëve dhe bashkimin e tyre në një trup të vetëm veprues.

Involvimi i tij i thellë në kronologjinë e ngjarjeve liriprurëse, si dhe vrasja e vëllezërve Gërvalla dhe Kadri Zeka më 1982, i deprimuar dhe i zemëruar, po edhe i ndjekur nga armiqtë, e detyrojnë të braktisë Zvicrën dhe të kthehet ilegalisht në vendlindje.

Në vendlindje bashkëpunonte ngushtë me studentët shqiptarë, me personazhet e përpjekjes shqiptare dhe intelektualët e vjetër, ku hetohet dhe zbulohet nga policia jugosllave dhe burgoset diku në Serbi. Për sa kohë që qëndroi në burg ndaj tij torturuesit kishin përdorur shkopinjtë elektrikë por edhe mjete të tjera më çnjerëzore të dhunës.

Figura e tij paraqet enigmën që ngërthente në vete shpirti i tij kryengritës. Kjo legjendë, do të prijë si shembull se si ruhet krenaria intelektuale.

Nga: Adem Xheladini